Η πλειοψηφία της σιωπής και άλλες ιστορίες για νεκρά ψάρια

Δεν ασχολούμαι με πολιτική. Μετρώντας τρία χρόνια στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου, θεωρώ ηλίθιο να σπαταλάει κάποιος τον χρόνο του ερχόμενος σε σύγκρουση με τους γύρω του για θρησκεία, πολιτική, αθλητικά, πόσο μάλλον όταν αυτή η σύγκρουση λαμβάνει χώρα στις ψηφιακές πλατφόρμες των blogs και των κοινωνικών δικτύων. Ξέρω ότι λίγοι θα διαβάσουν αυτό το άρθρο, λιγότεροι θα συμφωνήσουν και στους περισσότερους θα έρθει στο νου η αλήστου μνήμης φράση "οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες, όλοι έχουν από μία, αλλά ποιος σου είπε ότι θέλουμε να δούμε την δική σου;"

Τα θέματα της επικαιρότητας τις τελευταίες μέρες είναι το εξής ένα: η δολοφονία ενός παιδιού. Χτες και σήμερα, προέκυψαν άλλα δύο, η δημοσιοποίηση μιας φωτογραφίας στο Πρώτο Θέμα που δείχνει τις τελευταίες στιγμές του Φύσσα και το ψήφισμα κατά του φασισμού (το οποίο αυτή τη στιγμή που γράφω έχει φτάσει τις 57.264 ψηφιακές υπογραφές).

Το facebook έχει γεμίσει status κατά της δημοσιοποίησης της φωτογραφίας και με άρθρα που εξαίρουν την απόφαση των περιπτεράδων της Αμφιάλης να μην παραλάβουν την κυριακάτικη έκδοση της εφημερίδας.

Μία από τις βασικές αρχές της δημοκρατίας είναι η ελεύθερη ενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων. Το να υπάρχει επιλεκτική ενημέρωση, όσο αστεία και πομπώδης να φαντάζει η φράση για ένα τόσο μικρό και μεμονωμένο γεγονός, θυμίζει άλλες εποχές, όχι και τόσο μακρινές.

Προσωπικά είμαι υπέρ της δημοσιοποίησης της φωτογραφίας. Επειδή οι εικόνες μένουν στην μνήμη με τρόπο που κανένα κείμενο δεν μπορεί να κάνει, έχουμε μια ευκαιρία να δούμε, αμείλικτα και χωρίς δικαιολογίες, την πραγματικότητα: η Χρυσή Αυγή είναι ένα κόμμα που προωθεί την βία και την μισαλλοδοξία.

Ο μέσος Έλληνας νοικοκύρης, που το μόνο που θα αφήσει πίσω του σ' αυτόν τον κόσμο είναι ένα τέλειο αποτύπωμα του πισινού του στον καναπέ του σαλονιού του, μπορεί να δει την φρίκη που κρύβεται σε αυτή την εικόνα;

Την απόγνωση στο βλέμμα του παιδιού καθώς συνειδητοποιεί ότι η ζωή γλιστράει μέσα από τα χέρια του;

Μπορεί να πάει για ύπνο σήμερα και αυτή η εικόνα να του στοιχειώσει τα όνειρα και αύριο να ξυπνήσει προβληματισμένος, όχι για την δόση του στεγαστικού του ή για τον λογαριασμό της ΔΕΗ, αλλά για ένα νέο παιδί που έφυγε;

Αν ναι, τότε ίσως να υπάρχει ακόμα μια ευκαιρία να αλλάξουμε κάτι.

Αν ναι, τότε ίσως το γεγονός αυτό να μην ξεχαστεί μέχρι το επόμενο σαββατοκύριακο.

Γράφω δέκα λεπτά τώρα. Οι υπογραφές στο ψήφισμα έχουν φτάσει τις 57.439.

Πόσο αστείο να δηλώνεις οικειοθελώς τα στοιχεία σου σε λίστες που δεν ξέρεις από που προέρχονται και σε ποια χέρια μπορούν να καταλήξουν.

Πόσο αστείο να θεωρείς τον εαυτό σου ελεύθερο και με δική του άποψη, μόνο και μόνο επειδή σταμάτησες να ενημερώνεσαι από την τηλεόραση και τα καναλικά παπαγαλάκια. Πόσο αστείο να θεωρείς το ίντερνετ ανεξάρτητο και χωρίς συμφέροντα να κρύβονται πίσω από τις, γεμάτες πίξελ, κουρτίνες του.

Πόσο αστείο να βλέπω ακόμα κι εγώ τον εαυτό μου ως σκεπτόμενο άνθρωπο, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι, αν το σύστημα δει ότι κάποιος ξεφεύγει από τις κατευθύνσεις που έχει δώσει τότε θα φτιάξει μια καινούργια κατεύθυνση;

Το ψήφισμα δεν είναι τίποτα παραπάνω από την βαλβίδα σε μια χύτρα ταχύτητας: βγάζεις το άχτι σου και την πίεση που νιώθεις καθημερινά, εκτονωνόμενος χωρίς να χρειαστεί να σηκωθείς από τον καναπέ σου, σίγουρος ότι έκανες το χρέος σου ώστε να πας και να συνεχίσεις να χαζεύεις αστείες φωτογραφίες και βυζιά στο ίντερνετ. Ακολουθείς τον οποιονδήποτε σου δώσει κατευθυντήριες γραμμές υποσυνείδητα, είτε επειδή κατακλύζεσαι με ποστ βίας κατά κάποιας ομάδας, είτε επειδή απλά βαριέσαι να χρησιμοποιήσεις εγκεφαλικά κύτταρα για να αποφασίσεις αν συμφωνείς ή όχι με την πλειοψηφία.

Ή, ακόμα χειρότερα, φοβάσαι να εκφράσεις μια αντίθετη άποψη για να μην χαρακτηριστείς ως φασίστας.

Για όσους έφτασαν έως εδώ: που με κατατάσσετε;

Είιμαι φασίστας, είμαι αναρχικός;

Ή μήπως ανήκω στην σιωπηλή πλειοψηφία, που δεν μιλάει αλλά βλέπει και ζυγίζει, στην πλειοψηφία που στο ερώτημα "είσαι φασίστας ή αναρχικός ρε;" δεν απαντάει γιατί δεν είναι τίποτα από τα δύο, στην πλειοψηφία που όταν ακούει την φράση "αν δεν είσαι μαζί μας είσαι εναντίον μας" απλά γυρίζει την πλάτη της και φεύγει γιατί δεν έχει νόημα να κάνεις διάλογο με κάποιον ηλίθιο, είτε αναρχικό, είτε φασίστα;

Στην πλειοψηφία που με επιμονή αγνοείτε.

Αποφάσισε εσύ που θα με κατατάξεις - εμένα δεν μ' ενδιαφέρει. Είναι η πρώτη και τελευταία φορά που ποστάρω στην στήλη 'πολιτικά' και το μόνο που έχω να σας πω, ακολουθώντας τον κλασικό χαιρετισμό που χρησιμοποιώ τόσα χρόνια είναι: 

Υγιαίνετε.



Υστερόγραφο (επί του πιεστηρίου): το Πρώτο Θέμα σήμερα πούλησε 170.000 φύλλα. Χωρίς κανένα άλλο σχόλιο.