Περιδιαβαίνοντας τα μονοπάτια του ελληνικού facebook και απολαμβάνοντας το παράδοξο φθινοπωρινό διάλειμμα μέσα στο καλοκαίρι, είχα την ατυχία να πέσω πάνω σε αυτό το βίντεο:
Ορμώμενος από την ευλογία και ταυτόχρονα κατάρα του ανθρώπινου είδους - την περιέργεια - πάτησα το αναθεματισμένο play, έχοντας πλήρη συνείδηση του κατήφορου χωρίς επιστροφή που θα ξεκινούσα. Έως τώρα είχα αγνοήσει επιτυχημένα τις προτροπές του facebook να κάνω like στη σελίδα του αυτοαποκαλούμενου "δημοσιογράφου", αλλά πλέον δεν μπορούσα να αγνοώ το γεγονός ότι, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, 177.693 άτομα είναι θαυμαστές του.
Και ξεκινάει το βίντεο, Θερμαϊκός, ελληνική σημαία που ανεμίζει περήφανα, Λευκός Πύργος κλπ κλπ, όλα πιο γραφικά κι από το Μπούρτζι. Οι πρώτες τρεις λέξεις που ακούγονται είναι οι εξής:
"Έχω την τιμή..." εκ στόματος της πατατόσχημης παρουσιάστριας και κάπου εκεί καταλαβαίνω ότι σήμερα θα βγω από τη ναφθαλίνη και θα ξαναγράψω άρθρο.
Ώστε λοιπόν είναι τιμή να παίρνει κάποιος συνέντευξη από έναν ψωνισμένο, αυτοοριζόμενο ως δημοσιογράφο. Τέσπα, που λέει και η νεολαία, ας συνεχίσουμε.
Περιμένω να ακούσω τις περγαμηνές που συνοδεύουν το μεγάλο αυτό ταλέντο, μέχρις ότου η παρουσιάστρια αναφέρει ότι ο "πολλά υποσχόμενος νεαρός κατάφερε να ξεσηκώσει το facebook". Είμαι ακόμα στα πρώτα 40 δευτερόλεπτα του βίντεο και αναρωτιέμαι τι είδους μαζοχισμός είναι αυτός που με έχει πιάσει καλοκαιριάτικα και θέλω να παρακολουθήσω όλη την εικοσάλεπτη συνέντευξη. Η απάντηση του "δημοσιογράφου" στις φιλοφρονήσεις της παρουσιάστριας, σε συνδυασμό με το μητρογλικό παρουσιαστικό του, με αναγκάζει να πάθω κρίση βήχα από το γέλιο.
"Διθυραμβική η εισαγωγή σου...", απαντάει ως άλλος Αλέξανδρος στο δελτίο τύπου μετά την μάχη της Ισσού.
(εδώ αναγκάζομαι να διακόψω τη συγγραφή του άρθρου για λίγο γιατί ήρθε ο Devlyn για επίσκεψη)
Ευγνωμονώντας τον Devlyn για το ότι με επανέφερε για λίγο στην πραγματικότητα στην οποία ο David Avramidis δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας συνηθισμένος ανθρωπάκος, αποφασίζω να παρακολουθήσω το υπόλοιπο βίντεο, κατά το οποίο ο Δαβίδ αποκαλύπτει συγκλονιστικές λεπτομέρειες της ζωής του και του φιλανθρωπικού έργου που νομίζει ότι επιτελεί, αφού πρώτα κάνει κι ένα πέρασμα από την παιδική του ηλικία (παρόλο που είναι μόνο 'εικοσιτέσσερα χρονών').
Ανάμεσα σε άλλα εύθυμα που αναφέρει, ακούω πως:
"Τις τελευταίες μέρες ανέδειξα κάποια ζητήματα, με παιδιά τα οποία πάσχουν από κάποια προβλήματα υγείας, όπως είναι ο καρκίνος, με (αναστεναγμός προβληματισμού) κτηνωδίες ανήλικων παιδιών, με κακοποιήσεις ζώων".
"Αυτό που συνέβη δεν έχει ξανασυμβεί στο ελληνικό facebook - μου έστελναν μηνύματα που μου έλεγαν μπράβο, μην τα βάζεις κάτω"
"Μέσω αυτού του κινήματος έχουμε καταφέρει σαν Έλληνες να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας"
"Θα προσπαθήσω να αλλάξω ακόμα περισσότερο το σκεπτικό των παιδιών της δικής μου ηλικίας"
"Αφού μου δόθηκε αυτή η δύναμη, θα αρχίσω να τους γεννάω αυτά τα συναισθήματα"
Ακολουθεί ένα κατεβατό ακατάσχετης παπαρολογίας, μεσσιανικών παραισθήσεων και εγωμανούς αναφοράς προς το πρόσωπο του και το τι έχει προσφέρει στον κόσμο.
Ας δούμε όμως ποια είναι η βοήθεια του Δαβίδ Αβραμίδη απέναντι στον άμοιρο Ελληνα πολίτη:
Μάλιστα. Ένα συνονθύλευμα από φωτογραφίες που κυκλοφορούν κατά κόρον στο facebook, με τσιτάτα παρμένα από κάποιον συγγραφέα-κακέκτυπο του Κοέλιο τα οποία συνοδεύονται από μερικές εκατοντάδες like από άτομα που χρησιμοποιούν το μπεεεε περισσότερες φορές τη μέρα απ' όσες λένε γεια.
Δαβίδ, ήρθε η ώρα να απευθυνθώ σε σένα προσωπικά: η παρουσία σου στον απέραντο ωκεανό του ίντερνετ είναι παρόμοια με την παρουσία του Πλανγκτόν στον Μπομπ Σφουγγαράκη. Είσαι ένα μικρό πλασματάκι με τεράστιο εγώ, το οποίο δεν έχει να προσφέρει τίποτα στον κόσμο, αλλά παρόλα αυτά νομίζεις ότι είσαι βασιλιάς. Όταν ξεκαβαλήσεις από το καλάμι σου, δώστο μου γιατί θέλω να ξαραχνιάσω τις γωνίες στο ταβάνι.
Να ξεκαθαρίσω και κάτι ακόμα: το ότι υπάρχουν άτομα που σε κριτικάρουν αρνητικά, δεν σημαίνει ότι είναι εχθροί σου ή εγκάθετοι. Μπορεί να είναι απλά άτομα που χρησιμοποιούν τον εγκεφαλό τους και δεν επηρεάζονται από μόδες και trends. Δεν είσαι κάποιος σημαντικός ώστε να έχεις εχθρούς, δεν είσαι ένα ποπ είδωλο της γενιάς μας, είσαι απλά η είδηση της ημέρας και πήρες το Γουωρχολικό δεκαπεντάλεπτο δημοσιότητας που σου αναλογεί.
Ευλόγως θα ρωτήσεις ποιος είμαι εγώ που τολμώ και σου κάνω κριτική και τι έχω πετύχει στη ζωή μου: είμαι κανένας αγαπητέ Αβραμίδη, είμαι το απόλυτο τίποτα. Η διαφορά μας είναι ότι εγώ έχω επίγνωση του τι είμαι, σε αντίθεση με σένα που θεωρείς τον εαυτό σου μια διαδικτυακή ενσάρκωση της μητέρας Τερέζας.
Προσγειώσου, η πτώση πάντα πονάει.
Ακόμα κι αν είναι από τα χαμηλά στα οποία βρίσκεσαι.
Ορμώμενος από την ευλογία και ταυτόχρονα κατάρα του ανθρώπινου είδους - την περιέργεια - πάτησα το αναθεματισμένο play, έχοντας πλήρη συνείδηση του κατήφορου χωρίς επιστροφή που θα ξεκινούσα. Έως τώρα είχα αγνοήσει επιτυχημένα τις προτροπές του facebook να κάνω like στη σελίδα του αυτοαποκαλούμενου "δημοσιογράφου", αλλά πλέον δεν μπορούσα να αγνοώ το γεγονός ότι, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, 177.693 άτομα είναι θαυμαστές του.
Και ξεκινάει το βίντεο, Θερμαϊκός, ελληνική σημαία που ανεμίζει περήφανα, Λευκός Πύργος κλπ κλπ, όλα πιο γραφικά κι από το Μπούρτζι. Οι πρώτες τρεις λέξεις που ακούγονται είναι οι εξής:
"Έχω την τιμή..." εκ στόματος της πατατόσχημης παρουσιάστριας και κάπου εκεί καταλαβαίνω ότι σήμερα θα βγω από τη ναφθαλίνη και θα ξαναγράψω άρθρο.
Ώστε λοιπόν είναι τιμή να παίρνει κάποιος συνέντευξη από έναν ψωνισμένο, αυτοοριζόμενο ως δημοσιογράφο. Τέσπα, που λέει και η νεολαία, ας συνεχίσουμε.
Περιμένω να ακούσω τις περγαμηνές που συνοδεύουν το μεγάλο αυτό ταλέντο, μέχρις ότου η παρουσιάστρια αναφέρει ότι ο "πολλά υποσχόμενος νεαρός κατάφερε να ξεσηκώσει το facebook". Είμαι ακόμα στα πρώτα 40 δευτερόλεπτα του βίντεο και αναρωτιέμαι τι είδους μαζοχισμός είναι αυτός που με έχει πιάσει καλοκαιριάτικα και θέλω να παρακολουθήσω όλη την εικοσάλεπτη συνέντευξη. Η απάντηση του "δημοσιογράφου" στις φιλοφρονήσεις της παρουσιάστριας, σε συνδυασμό με το μητρογλικό παρουσιαστικό του, με αναγκάζει να πάθω κρίση βήχα από το γέλιο.
"Διθυραμβική η εισαγωγή σου...", απαντάει ως άλλος Αλέξανδρος στο δελτίο τύπου μετά την μάχη της Ισσού.
(εδώ αναγκάζομαι να διακόψω τη συγγραφή του άρθρου για λίγο γιατί ήρθε ο Devlyn για επίσκεψη)
 |
| Πάρτε και μια φωτογραφία του εν λόγω ατόμου, μόνο και μόνο επειδή μου έχουν πει ότι πρέπει να υπάρχουν και φώτο για να μην είναι βαρετό το άρθρο |
Ευγνωμονώντας τον Devlyn για το ότι με επανέφερε για λίγο στην πραγματικότητα στην οποία ο David Avramidis δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας συνηθισμένος ανθρωπάκος, αποφασίζω να παρακολουθήσω το υπόλοιπο βίντεο, κατά το οποίο ο Δαβίδ αποκαλύπτει συγκλονιστικές λεπτομέρειες της ζωής του και του φιλανθρωπικού έργου που νομίζει ότι επιτελεί, αφού πρώτα κάνει κι ένα πέρασμα από την παιδική του ηλικία (παρόλο που είναι μόνο 'εικοσιτέσσερα χρονών').
Ανάμεσα σε άλλα εύθυμα που αναφέρει, ακούω πως:
"Τις τελευταίες μέρες ανέδειξα κάποια ζητήματα, με παιδιά τα οποία πάσχουν από κάποια προβλήματα υγείας, όπως είναι ο καρκίνος, με (αναστεναγμός προβληματισμού) κτηνωδίες ανήλικων παιδιών, με κακοποιήσεις ζώων".
"Αυτό που συνέβη δεν έχει ξανασυμβεί στο ελληνικό facebook - μου έστελναν μηνύματα που μου έλεγαν μπράβο, μην τα βάζεις κάτω"
"Μέσω αυτού του κινήματος έχουμε καταφέρει σαν Έλληνες να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας"
"Θα προσπαθήσω να αλλάξω ακόμα περισσότερο το σκεπτικό των παιδιών της δικής μου ηλικίας"
"Αφού μου δόθηκε αυτή η δύναμη, θα αρχίσω να τους γεννάω αυτά τα συναισθήματα"
 |
| By the power of V |
Ακολουθεί ένα κατεβατό ακατάσχετης παπαρολογίας, μεσσιανικών παραισθήσεων και εγωμανούς αναφοράς προς το πρόσωπο του και το τι έχει προσφέρει στον κόσμο.
Ας δούμε όμως ποια είναι η βοήθεια του Δαβίδ Αβραμίδη απέναντι στον άμοιρο Ελληνα πολίτη:
Μάλιστα. Ένα συνονθύλευμα από φωτογραφίες που κυκλοφορούν κατά κόρον στο facebook, με τσιτάτα παρμένα από κάποιον συγγραφέα-κακέκτυπο του Κοέλιο τα οποία συνοδεύονται από μερικές εκατοντάδες like από άτομα που χρησιμοποιούν το μπεεεε περισσότερες φορές τη μέρα απ' όσες λένε γεια.
Δαβίδ, ήρθε η ώρα να απευθυνθώ σε σένα προσωπικά: η παρουσία σου στον απέραντο ωκεανό του ίντερνετ είναι παρόμοια με την παρουσία του Πλανγκτόν στον Μπομπ Σφουγγαράκη. Είσαι ένα μικρό πλασματάκι με τεράστιο εγώ, το οποίο δεν έχει να προσφέρει τίποτα στον κόσμο, αλλά παρόλα αυτά νομίζεις ότι είσαι βασιλιάς. Όταν ξεκαβαλήσεις από το καλάμι σου, δώστο μου γιατί θέλω να ξαραχνιάσω τις γωνίες στο ταβάνι.
Να ξεκαθαρίσω και κάτι ακόμα: το ότι υπάρχουν άτομα που σε κριτικάρουν αρνητικά, δεν σημαίνει ότι είναι εχθροί σου ή εγκάθετοι. Μπορεί να είναι απλά άτομα που χρησιμοποιούν τον εγκεφαλό τους και δεν επηρεάζονται από μόδες και trends. Δεν είσαι κάποιος σημαντικός ώστε να έχεις εχθρούς, δεν είσαι ένα ποπ είδωλο της γενιάς μας, είσαι απλά η είδηση της ημέρας και πήρες το Γουωρχολικό δεκαπεντάλεπτο δημοσιότητας που σου αναλογεί.
Ευλόγως θα ρωτήσεις ποιος είμαι εγώ που τολμώ και σου κάνω κριτική και τι έχω πετύχει στη ζωή μου: είμαι κανένας αγαπητέ Αβραμίδη, είμαι το απόλυτο τίποτα. Η διαφορά μας είναι ότι εγώ έχω επίγνωση του τι είμαι, σε αντίθεση με σένα που θεωρείς τον εαυτό σου μια διαδικτυακή ενσάρκωση της μητέρας Τερέζας.
Προσγειώσου, η πτώση πάντα πονάει.
Ακόμα κι αν είναι από τα χαμηλά στα οποία βρίσκεσαι.
