Pacific Rim
"Πάντα πιστεύαμε πως οι εξωγήινη ζωή θα έρθει από τα αστέρια. Αλλά κάναμε λάθος. Ήρθε από τα βάθη του Ειρηνικού. Το πρώτο Κάϊτζου εμφανίστηκε στο San Francisco, το δεύτερο επιτέθηκε στη Manila, το τρίτο χτύπησε το San Cabo. Τότε συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό που συνέβαινε δε θα σταματούσε. Για να πολεμήσουμε τα τέρατα, κατασκευάσαμε τα δικά μας. Δημιουργήσαμε ένα καινούργιο όπλο. Το "Πρόγραμμα Γιάγκερ(Κυνηγός)" γεννήθηκε. Δύο πιλότοι, τα μυαλά, οι αναμνήσεις τους ενωμένα, ο άνθρωπος και η μηχανή έγιναν ένα."
Η ταινία με δυο λόγια: Πόσο πιο ξεκάθαρρα να αρχίσει μια ταινία; Μέσα σε ένα λεπτό έχουν εξηγηθεί τα πάντα και τίποτα: Τεράστια τέρατα, τα Κάϊτζου, ξεπηδούν από τα βάθη του Ειρηνικού ωκεανού. Η απάντηση των ανθρώπων, είναι τα γιγάντια ρομπότ Γιάγκερ τα οποία ελέγχονται ταυτόχρονα από δύο πιλότους μέσα από μια γέφυρα νευρώνων. Οι αρχικές επιτυχίες των ανθρώπων γρήγορα εξανεμίζονται μαζί με τις ελπίδες τους, καθώς τα Κάϊτζου συνεχίζουν να έρχονται, πιο εξελιγμένα, πιο δυνατά και πιο μεγάλα. Η τύχη της ανθρωπότητας θα βρεθεί στα χέρια δύο υποτιμημένων πιλότων οι οποίοι έχουν πληγεί στο παρελθόν από τη καταστροφική μανία των τεράτων.
SPOIL ALERT: Οι άνθρωποι νίκησαν. Τι περιμένατε;
Ο Τόρο δημιούργησε μια ταινία που σε καθηλώνει από τα πρώτα δευτερόλεπτα, καλοστημένη και αγχωτική, δίνοντας έμφαση στις σχέσεις των πρωταγωνιστών και επιμένοντας στην εξέλιξη των συναισθημάτων του. Φυσικά και υπάρχουν ορισμένες αστοχίες, αλλά στο σύνολό της η ταινία είναι εξαιρετική (και να θα το πω μας θυμίζει το anime evangelion το οποίο επίσης αξίζει να δει κανείς)
Οι πιλότοι μας: Ο Ράιλι Μπέκετ και η άπειρη Μάκο Μόρι. Είναι έυκολο να διακρίνουμε τη χημεία ανάμεσά τους αμέσως, άσχετα αν τη Μάκο ερμηνεύει ίσως η πιο άσχημη γιαπωνέζα που έχουμε δεί (!). Έχουν τσαγανό και προσπαθούν μέχρι τη τελευταία στιγμή να επιβιώσουν, πράγμα που μας αρέσει καθώς τώρα τελευταία οι πρωταγωνιστές έχουν η τάση να θυσιάζονται για ψύλλου πήδημα.
Τα Κάϊτζου είναι απολαυστικά, όσο δηλαδή απολαυστικό μπορεί να είναι ένα τέρας που φτύνει αμμωνία και οξέα που διαβρώνουν εκατό εκατομμύρια τόνους ατσάλι σε μερικά δευτερόλεπτα. Το καλύτερο είναι ότι κάθε κάϊτζου είναι διαφορετικό από το άλλο, πολεμάει διαφορετικά, κάποια είναι πιο πονηρά, άλλα πιο δυνατα, άλλα πιο γρήγορα. Τελικά, ανήκοντας στο ίδιο είδος καταλήγουν να έχουν μεταξύ τους τόσες διαφορές όσες έχουμε και οι ίδιοι εμείς οι άνθρωποι μεταξύ μας.
Παρόμοιες διαφορές έχουν μεταξύ τους και τα Γιάγκερ, οι οποίες μπορούν να αποδωθούν στη διαφορετική ιδιοσυγκρασία των πιλότων. Αριστερά παραθέτω το δικό μου αγαπημένο, το Striker Eureka, το γρηγορότερο και πιο φονικό μέχρι στιγμής Γιάγκερ. Το πιλοτάρει πατέρας και γιος, τον δεύτερο από τους δυο θα δούμε ακριβώς παρακάτω.
Ο Τσακ, ένας από τους πιλότους του Striker είναι (πέρα από μοντέλο) και εξαιρετικά αντιπαθής το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Eίναι εριστικός και ειρωνεύεται τους πρωταγωνιστές μας, καθώς τους θεωρεί (κατά λέξη) ξεπερασμένους και άχρηστους. Όταν προσβάλει τη Μάκο, ο δικός μας ο Ράϊλι δε χάνει ευκαιρία και έχουμε έναν γερό καυγά που μας κάνει να ξεχάσουμε για λίγο την απελπιστική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Γη. Στη πραγματικότητα, ο καυγάς τους είναι τόσο καλά σκηνοθετημένος που μας θυμίζει Never Back Down και ξεφεύγει από τις καλοστημένες -σχεδόν χορευτικές- πάλεις που βλέπουμε κατά καιρούς. Για πέντε λεπτά έχουμε καθαρή τεστοστερόνη, τα σώματα που χτυπιούνται βγάζουν δυνατούς γδούπους και όλοι μέσα μας ζηλεύουμε...
ALTERNATIVE END: Θα μου άρεσε ιδιαίτερα μια εκδοχή της ταινίας στην οποία ο Gypsy Danger (το γιάγκερ του πρωταγωνιστή) θα κατέληγε στο κόσμο των Κάϊτζου. Ο Ράϊλι, θα πιλόταρε μόνος του το γιάγκερ με σκοπό να πυροδοτήσει μια βόμβα που θα διέλυε όχι μόνο το ρήγμα διαστάσεων αλλά και τη διάστασή τους ολόκληρη, και τελικά θα πέθαινε. Το πτώμα του θα έπεφτε στο ετοιμόρροπο ρήγμα και η καθαρή ενέργεια που θα εκλυόταν από την κατάρρευση του ρήγματος θα τον επανέφερε στη ζωή. (βρε μπας και πρέπει να γίνω σκηνοθέτης;)
SPECIAL CREDITS TO: Τη λατρεία μας σε αυτή τη ταινία κερδίζουν δύο ζευγάρια από τα οποία αδυνατώ να επιλέξω κάποιο...
Ο Τσακ, ένας από τους πιλότους του Striker είναι (πέρα από μοντέλο) και εξαιρετικά αντιπαθής το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Eίναι εριστικός και ειρωνεύεται τους πρωταγωνιστές μας, καθώς τους θεωρεί (κατά λέξη) ξεπερασμένους και άχρηστους. Όταν προσβάλει τη Μάκο, ο δικός μας ο Ράϊλι δε χάνει ευκαιρία και έχουμε έναν γερό καυγά που μας κάνει να ξεχάσουμε για λίγο την απελπιστική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Γη. Στη πραγματικότητα, ο καυγάς τους είναι τόσο καλά σκηνοθετημένος που μας θυμίζει Never Back Down και ξεφεύγει από τις καλοστημένες -σχεδόν χορευτικές- πάλεις που βλέπουμε κατά καιρούς. Για πέντε λεπτά έχουμε καθαρή τεστοστερόνη, τα σώματα που χτυπιούνται βγάζουν δυνατούς γδούπους και όλοι μέσα μας ζηλεύουμε...
ALTERNATIVE END: Θα μου άρεσε ιδιαίτερα μια εκδοχή της ταινίας στην οποία ο Gypsy Danger (το γιάγκερ του πρωταγωνιστή) θα κατέληγε στο κόσμο των Κάϊτζου. Ο Ράϊλι, θα πιλόταρε μόνος του το γιάγκερ με σκοπό να πυροδοτήσει μια βόμβα που θα διέλυε όχι μόνο το ρήγμα διαστάσεων αλλά και τη διάστασή τους ολόκληρη, και τελικά θα πέθαινε. Το πτώμα του θα έπεφτε στο ετοιμόρροπο ρήγμα και η καθαρή ενέργεια που θα εκλυόταν από την κατάρρευση του ρήγματος θα τον επανέφερε στη ζωή. (βρε μπας και πρέπει να γίνω σκηνοθέτης;)
SPECIAL CREDITS TO: Τη λατρεία μας σε αυτή τη ταινία κερδίζουν δύο ζευγάρια από τα οποία αδυνατώ να επιλέξω κάποιο...
Τα δύο αδέρφια από τη Ρωσία, που μαζί πιλοτάρουν το βαρύτερο, τανκ-γιάγκερ, είναι η αδυναμία μας. Τι να κάνουμε; Μας αρέσουν οι Ρώσοι στις χολυγουντιανές ταινίες, ακόμα και όταν παίζουν μικρό ρόλο...
Δύο τρελοί επιστήμονες ταιριάζουν πάντα και παντού. Ο ένας λάτρης των μαθηματικών και τις κβαντομηχανικής, ο άλλος βιολόγος και παθιασμένος με τα Κάϊτζου. Οι στιχομυθίες τους είναι απολαυστικές, η κόντρα τους πιο κοντά στον ευγενή συναγωνισμό από ότι φαίνεται και τελικά αποκαλύπτεται ένα αμοιβαίο αίσθημα συμπάθειας και αλληλοκατανόησης. Τους κάνει αυτό να συμφωνήσουν σε οτιδήποτε; Όχι βέβαια αλλά αυτό στη τελική δε παίζει κανέναν ιδιαίτερο λόγο...
Βέβαια αναρωτιέμαι αν στα χάσματα των θεωριών τους θα μπορούσε να ταιριάξει η θεωρία της κβαντικής zombie apocalypse... Ίσως σε κάποια άλλη ταινία, και το σημειώνω στο πίσω μέρος του μυαλού μου...
Αν δε καταλάβατε περί τίνος πρόκειται, ανασκουμπώστε τα ροζιασμένα σας κορμιά από τη καρέκλα και πηγαίνετε να δείτε το Pacific Rim, πόσο πιο απλά; Προσωπικά θα πρότεινα σε όποιον έχει τη δυνατότητα να προτιμήσει το 3D, αξίζει. Σε ευχαριστούμε el Toro. Αυτή είναι η ταινία γιγαντίων ρομπότ που περιμέναμε... Θα αφήσω τα λόγια του Στρατηγού Στάκερ να κλείσουν το άρθρο θυμίζοντας ότι είναι πιο επίκαιρα από ποτέ.
"Today, at the edge of our hope, at the end of our time, we have chosen to believe in each other. Today, we face the monsters that are at our door. Today, we are canceling the apocalypse!"
