Ξύπνησα από τον διαπεραστικό ήχο του ξυπνητηριού που
χτυπούσε για τρίτη φορά μετά την αναβολή.
Κοίταξα την ώρα και αποφάσισα να
σηκωθώ όσο πιο απρόθυμα γινόταν.
Ντύθηκα βιαστικά ήπια ένα ποτήρι χυμό κ έτρεξα
να προλάβω το λεωφορείο.
Περιμένοντας στην στάση μες τη μέση του δρόμου έβγαλα
τα ακουστικά κ έβαλα ραδιόφωνο.
Ο πρώτος σταθμός ήταν 2 τύποι που συζητούσαν
για τα νέα στο διαδίκτυο ο δεύτερος ήταν μια κοπέλα που έλεγε τα νέα και μετά
από 5 σταθμούς χωρίς μουσική κ μόνο ομιλίες το γύρισα στην playlist κ
άρχισα να αναρωτιέμαι αν τους έχει πει κανείς ότι πρωί πρωί ο κόσμος δεν έχει
όρεξη να ακούει κανέναν.
Το λεωφορείο καθυστερούσε κ εγώ ταλαντευόμουν στην
απόφαση να περιμένω κ άλλο ή να περπατήσω.
Αν περίμενα κ άλλο σήμαινε ότι αν το
λεωφορείο τελικά δεν ερχόταν θα κατέληγα να πληρώσω ταξί αλλά αν περπατούσα θα
αργούσα παραπάνω από ότι υπολόγιζα.
Πάνω που είχα αποφασίσει να φύγω, βλέπω το
λεωφορείο από μακριά.
Ευτυχώς λέω κ στριμώχνομαι μέσα μαζί με τους υπόλοιπους.
Βλέπω μια κυριούλα να με κοιτάζει κ να ανοιγοκλείνει το στόμα της, βγάζω τα
ακουστικά κ την κοιτάω κ με ρωτάει αν κάνει στάση σε μετρό της γνέφω καταφατικά
και ξανά βάζω τα ακουστικά μου.
Φτάνω στο μετρό κατεβαίνω τις κυλιόμενες,
προλαβαίνω οριακά έναν συρμό που μόλις ξεκινούσε για να κατέβω 4 στάσεις πιο
μετά.
Παρατηρώ τον κόσμο τριγύρω κ προσπαθώ να μαντέψω που να πηγαίνουν ή από
πού έρχονται. Κοιτάω τη κοπελίτσα που κάθεται ακριβώς απέναντι μου με μπουφάν
μποτάκια κ τσάντα στον ώμο να ξεφυλλίζει σημειώσεις, μαντεύω φοιτήτρια που
πηγαίνει για μάθημα.
Γυρίζω το βλέμμα μου στον άντρα που στηρίζει την πλάτη του
στην πόρτα.
Δερμάτινη τσάντα στο χέρι παλτό και κασκόλ.
Δυσκολεύομαι να κατασταλάξω με αυτόν, λέω υπάλληλος
γραφείου κ στρέφω το βλέμμα μου στο παράθυρο δίπλα μου.
Τόνοι και τόνοι από
μπετό περνάνε απέξω με αποτέλεσμα να βλέπω την αντανάκλαση μου.
Ακούω μουσική
σκεφτόμενη πόσο περίεργη θα ήταν η ζωή μας αν είχαμε το δικό μας προσωπικό soundtrack..
Προσπαθώ να αποφασίσω ποιο κομμάτι θα έπαιζε
στην δική μου ζωή και δεν συνειδητοποιώ αμέσως
ότι έφτασα στην στάση μου.
Πετάγομαι φουριόζα έξω από τις πόρτες που
κλείνουν και κοιτάω το ρολόι επιταχύνοντας το βήμα μου γιατί έχω ήδη αργήσει 5
λεπτά.
Φτάνω στην δουλειά λέω μια καλημέρα γρήγορη κ πάω στο
γραφείο όπου με περιμένει ένας τεράστιος φάκελος με έγγραφα.
Καλή υπομονή
σκέφτομαι κ στρώνομαι.
Κάπου κατά το μεσημεράκι με το κεφάλι σε hangover από
τα κουδουνίσματα του τηλεφώνου και με τους τρελούς πελάτες σε εξέταση πρωί πρωί,
φεύγω από την δουλεία και παίρνω τον δρόμο της επιστροφής.
Φτάνω στη στάση του
λεωφορείου για το σπίτι παρατηρώντας τον κόσμο που περιμένει ήδη εκεί. Έχουν
κατακλείσει μαζί με το πεζοδρόμιο και την τρίτη λωρίδα κυκλοφορίας κάνοντας την
απροσπέλαστη πια για τα αυτοκίνητα και πλησιάζουν την δεύτερη λωρίδα για να
κοιτάνε αν έρχεται το λεωφορείο.
Τους κοιτάζω και αντιλαμβάνομαι την παντελή
έλλειψη νοημοσύνης που διακατέχει αυτήν την πόλη.
Έχοντας κλείσει την τρίτη
λωρίδα τα αυτοκίνητα αναγκάζονται να πηγαίνουν στις άλλες δυο, πράγμα που
δημιουργεί μεγαλύτερη κίνηση πράγμα το
οποίο αναπόφευκτα καθυστερεί το λεωφορείο ακόμη περισσότερο.
Στην βιασύνη τους
να έρθει και με την ανάγκη να κοιτάνε τον ορίζοντα του δρόμου έχουν δημιουργήσει
κυκλοφοριακό κομφούζιο.
Ευτυχώς ερχόμενος ο οδηγός του λεωφορείου οδηγεί προς
την τρίτη λωρίδα με αποτέλεσμα να μαζευτούν από τον φόβο τους.
Κουνώ το κεφάλι
υποτιμητικά και στριμώχνομαι αγκαλιά με 10 νοματαίους στον ελάχιστο χώρο που
έχει ανάμεσα από τις σειρές των καθισμάτων.
Η πάλη για να σταθείς όρθιος είναι ένα καινούριο
είδος γυμναστικής, συνδυάζει αντοχή, φυσική κατάσταση και ισορροπία.
Φτάνοντας
στην στάση μου αποβιβάζομαι σπρώχνοντας και κατεβάζω κ άλλους 3 για να καταφέρω
να βγω στον καθαρό αέρα και περπατάω βαριεστημένα προς το σπίτι μου.
Ανεβαίνω
να φάω κάτι γρήγορα γιατί το στομάχι μου
παραπονιέται εδώ και ώρα.
Τρώω ενώ παράλληλα στην τηλεόραση κάποιοι τσακώνονται
για άσχετα θέματα της showbiz οπότε την βάζω στο mute και
ανοίγω το pc.
Τσεκάρω
τον κυβερνοχώρο και τα κοινωνικά δίκτυα και το κλείνω αράζοντας στο κρεβάτι και
χαλαρώνοντας αφημένη στις σκέψεις μου.
Με συνεφέρει το κινητό που κτυπάει από κάπου μέσα κ
σηκώνομαι να το προλάβω. είναι μέσα στην τσέπη του μπουφάν και αυτό μου παίρνει
λίγη ώρα μέχρι να καταφέρω να το εντοπίσω.
Είναι ένας φίλος που θέλει να πάμε
σε ένα bazaar βιβλίων.
Γκρινιάζω λίγο έτσι για τα μάτια του κόσμου και ξαναφοράω τα παπούτσια μου περιμένοντας
τον να έρθει.
Κατεβαίνοντας πάλι κέντρο ο αέρας λυσσομανάει κ εγώ αναπολώ τις
ωραίες ζεστές μέρες του καλοκαιριού.
Συζητάμε περί ανέμων κ υδάτων και φτάνουμε
επιτέλους στον προορισμό μας.
Η αλήθεια είναι ότι αυτού του τύπου οι εκθέσεις
δεν είναι και το αγαπημένο μου, γιατί έχει σειρές με πάγκους με άπειρα βιβλία
που προσπαθείς να δεις κι ο κόσμος μπροστά κάθεται να τα διαβάσει εκείνη την ώρα
πράγμα εντελώς εξοργιστικό.
Βρίζω χαμηλόφωνα 2-3 τύπους που έχουν φέρει και καρότσι σουπερμάρκετ μαζί κ συνεχίζω να χαζεύω βιβλία.
Κάπου στην μέση τα
παρατάω και πάμε στο απέναντι καφέ να τα πούμε με την ησυχία μας.
Φεύγοντας
αποφασίζουμε να τελειώσουμε την έκθεση μιας και ήμασταν εκεί, αγοράζουμε κι από
ένα βιβλίο και παίρνουμε τον δρόμο του γυρισμού.
Τον χαιρετώ κάτω από την
πολυκατοικία μου κι ανεβαίνω να πάρω τον σάκο του γυμναστηρίου.
Έχει ήδη
βραδιάσει όταν μπαίνω στο γυμναστήριο και σκέφτομαι τι γρήγορα που βραδιάζει τώρα
πια.
Μπαίνω στα αποδυτήρια όπου η μυρωδιά του ιδρώτα και της αποπνικτικής ζέστης
με κατακλύζει αμέσως.
Και η εικόνα των γυναικών να περιφέρονται ως άλλες Εύες
στον παράδεισο δεν σταματά να είναι ποτέ σοκαριστική.
Παρατάω τα πράγματα μου
σε ένα ντουλαπάκι κ πάω να κοπανηθώ μαζί με άλλους 10 τρελούς που προφανώς
έχουν κ αυτοί κατάλοιπα μαζοχισμού σαν και μένα με μια γυμνάστρια που έχει
αποφοιτήσει από τα ss.
Κατάκοπη και καταϊδρωμένη επιβραβεύω τον εαυτό μου με λίγη
σοκολάτα που έχω πάντα φυλαγμένη στην τσάντα μου για καταστάσεις έκτακτης
ανάγκης.
Ψαχουλεύω μέσα στην τσάντα μου για τα κλειδιά σιχτιρίζοντας που δεν
σκέφτηκα να τα βγάλω όσο δεν ήμουν έξω στο αγιάζι.
Ξεκλειδώνοντας την πόρτα του
σπιτιού παρατάω τα πράγματα μου όπου βρίσκω και χώνομαι στο μπάνιο για να
ξαναγίνω άνθρωπος.
Βγαίνοντας κουλουριάζομαι κάτω από τα σκεπάσματα και ανοίγω
την τηλεόραση λίγο πριν παραδοθώ στην γλυκιά αγκαλιά του ύπνου.
Η τελευταία μου
σκέψη πριν αφεθώ τελείως να κοιμηθώ είναι αν έβαλα ξυπνητήρι και ποιος
σηκώνεται πάλι αύριο..
