Ο φίλος της στήλης, Δημήτρης, μας έστειλε τις λέξεις
κλειδιά: εμβρυολαγνεία, σφετερίζομαι, αγκάθια, καρκίνωμα.
‘Στούμε (όπως λέμε «’Στο σου»)…
‘Στούμε (όπως λέμε «’Στο σου»)…
Η Λίτσα δεν ήταν
κομμώτρια, δυστυχώς. Ήταν ψυχολόγος, δυστυχέστερα. Κι ο Στάθης ήταν πελάτης της,
δυστυχέσε μέσα. Κι όχι κάνας τυχαίος πελάτης. Τρελός με τη βούλα. Μουρλός από τους
λίγους. Ψυχοπαθής με το ούλα του! Και δε μιλάω για τον απλό καθημερινό ψυχοπαθή
που έχει το απλό καθημερινό «θεματάκι» του. Ο Σταθούκος μας είχε ένα θέμα
μεγαλύτερο από αυτό της Καππαδοκίας!
Βέβαια θα μου πει κάνας τσούτσεκας ότι το Λιτσάκι θα
μπορούσε κάλλιστα να παραπέμψει το Στάθη σε κάποιον πιο ειδικό, σε κάναν
ψυχίατρο, νευρολόγο, εκπαιδευτή σκύλων, εκπαιδευτή πόκεμον, θηριοδαμαστή,
πορτιέρη σε κλαμπ της παραλιακής, μοναχό σαολίν, μοναχό σαφόλντ (μη με παρεξηγείτε,
μεγάλωσα βλέποντας Σεφερλή), τέλος πάντων σε κάποιον με περισσότερα αρχίδια και
λιγότερη υπομονή. Αλλά η Λίτσα μας γούσταρε τις προκλήσεις. Της άρεσε να
βαδίζει πάνω σε αναμμένα κάρβουνα, να περπατάει ξυπόλυτη στα αγκάθια, να
τριγυρνάει ξεβράκωτη στα αγγούρια, να κολυμπάει γυμνή σε λάκκους με καλαμπόκι,
να πηδάει φράχτες με παλούκια, να κυλιέται σε αλάνες με τσουκνίδες και άλλα
τέτοια νόστιμα. Θα έλεγε κανείς ότι κι η Λίτσα είχε το θέμα της, αλλά ήταν
μικρότερο από αυτό του Στρυμόνα και κανείς δεν ασχολιόταν μαζί του.
Είχε περάσει σχεδόν μια ώρα από τη στιγμή που η μεταβλητή «Στάθης»
προστέθηκε στο σύστημα «γραφείο της Λίτσας» και το σκορ βρισκόταν ακόμη στο
0-0. Το μόνο που είχε καταφέρει ο θηλυκός Φρόυντ ήταν να μάθει κάποιες
πληροφορίες για τα παιδικά χρόνια του «δείγματος», οι οποίες ήταν πιο ασυνάρτητες
κι από μια τυχαία δήλωση ενός τυχαίου αντιπροέδρου ενός τυχαίου Εδεσσαϊκού.
Πονηρή σαν αλεπού και ύπουλη σαν νεοφιλελεύθερη σοσιαλίστρια, όμως, ετοιμαζόταν
για την επόμενη κίνησή της.
«Στάθη», σφετερίστηκε την προσοχή του ομώνυμου αντικειμένου
μελέτης της, η οποία είχε επικεντρωθεί στο αν θα μπορούσε να ψήνει το φαγητό
του στο καλοριφέρ για οικονομία. «Θέλω να κάνουμε το εξής: θα σου λέω μια λέξη
και θα μου λες όσο πιο γρήγορα μπορείς την πρώτη λέξη που σου έρχεται στο νου».
Ο Στάθης κούνησε το κεφάλι του αόριστα, όσο σκεφτόταν αν ένας καυστήρας με
πέλλετ θα έψηνε πιο γρήγορα από έναν καυστήρα πετρελαίου. «Λοιπόν, ξεκινάμε»,
συνέχισε απτόητη η Λιτσάρα. «Είσαι έτ…»
«Εμβρυολαγνεία», είπε θριαμβευτικά ο μπαρμπα-Στάθης,
προσπαθώντας να θυμηθεί καμιά καλή συνταγή για κομμένα φτερά ψυχολόγου στο
καλοριφέρ. Η αδάμαστη ελληνίδα ψυχολόγος, ξεπερνώντας μια μίνι υπαρξιακή κρίση
που ξεκίνησε από το «τι κάνω εγώ εδώ;» και κατέληξε στο «πότε θα γίνω μάνα;»
μάζεψε τα κομμάτια της γαμημένης ψυχολογίας της και συνέχισε ακάθεκτη.
«Τέλεια! Ας κάνουμε τώρα κάτι άλλο. Έχω εδώ κάτι ωραίες
καρτούλες με σχεδιάκια. Θα σου τις δείχνω μια-μια και θέλω να μου λες τι
βλέπεις.»
Ο
Στάθης ανακάθισε ενθουσιασμένος. Ήταν σίγουρος πως θα έκανε τόσο καλό σκορ που
θα έπαιρνε αυτοκολλητάκι! Η Λίτσα πήρε μια βαθιά ανάσα και του έδειξε την πρώτη
κάρτα. Ο Στάθης την πήρε στα χέρια του, τη γύρισε από την άλλη για να
σιγουρευτεί ότι έχει μόνο από τη μια πλευρά σχέδιο κι ότι δεν είναι παγίδα,
κάνοντας τη Λίτσα να θέλει να βγάλει τα μάτια της με κομπρεσέρ κι άρχισε να τη
μελετά συνοφρυωμένος.
«Καρκίνωμα», απάντησε θριαμβευτικά, μετά από πέντε
βασανιστικά λεπτά. «Στη μήτρα», συμπλήρωσε ο δρ.Στάθης, την ώρα που επέστρεφε
την κάρτα στη συνάδελφο, έτοιμος να ακούσει μια δεύτερη γνώμη. «Σε πρώιμο
στάδιο», ολοκλήρωσε τη διάγνωσή του, την ώρα που η Λίτσα πετούσε την κάρτα στο
γραφείο, έπαιρνε τα τσιγάρα της από το συρτάρι και κατευθυνόταν προς το
μπαλκόνι.
Ο Στάθης έριξε άλλη μια ματιά στην κάρτα και γούρλωσε τα
μάτια. «Καρκίνωμα στους πνεύμονες είναι!» διαπίστωσε με φρίκη, όσο η Λίτσα
προσπαθούσε να το αποκτήσει…
(Αν θέλετε μια ιστορία με τις δικές σας λέξεις
κλειδιά, δεν έχετε παρά να μου τις στείλετε, προφανώς. Κι όχι πολλές μαζί.
Ιστοριούλες φτιάχνω, όχι φριστάιλ.)
