Η ταινία με δύο λόγια: Ένας μικροέμπορος μαριχουάνας υποχρεώνεται από το αφεντικό του να μεταφέρει μια μεγάλη ποσότητα ναρκωτικών από το Μεξικό στις ΗΠΑ. Για να μην κινήσει υποψίες, νοικιάζει ένα τροχόσπιτο και δημιουργεί από το πουθενά μια οικογένεια, τους Μίλερ.
SPOIL ALERT: Φυσικά είναι περιττό να αναφέρω το ότι όλοι καταλήγουν σώοι και ασφαλείς σε ένα σπίτι στα προάστια και πέρασαν καλά και εμείς καλύτερα.
Πιστή στο επίπεδο των τελευταίων ταινιών της Άνιστον, η "Οικογένεια Μίλερ" είναι μια αρκετά καλή κωμωδία, με αρκετά κάφρικα σεξουαλικά αστεία και υπονοούμενα. Προβλέψιμη του θανατά (με μία μικρή εξαίρεση ίσως όσων αφορά το τέλος) αλλά καλοστημένη, με γρήγορες ατάκες και αρκετά καυστικό χιούμορ. Ας δούμε όμως τα μέλη της οικογένειας ένα ένα...
Ο Ντέιβιντ είναι ο "μπαμπάς" της οικογενείας. Ένας μπαμπάς όμως με στάνταρ απόθεμα μαριχουάνας και καμία διάθεση για σοβαρότητα. Αν και υποθετικά είναι ο κύριος χαρακτήρας, καλύπτεται από τους υπολοίπους. Μοναδικός του στόχος είναι να φτάσει όσο πιο γρήγορα γίνεται τα ναρκωτικά στο αφεντικό του και να ξεφορτωθεί τα άτομα που προσέλαβε να τον ακολουθούν μια ώρα αρχύτερα. Όταν ωστόσο τίποτα δεν ακολουθεί τα σχέδιά του, αναγκάζεται να συμβιβαστεί και να δώσει λίγη προσοχή τους ανθρώπους που έχει δίπλα του. Δεν είναι κακός, απλά η συναισθηματική του νοημοσύνη είναι κάπως περιορισμένη. Σιγά σιγά γίνεται πιο συμπαθητικός και συμβαίνει να απολαμβάνουμε τα αστεία του, τα οποία συνήθως αφήνουν να οργιάσει η φαντασία του θεατή χάρη στα σεξουαλικά υπονοούμενά τους. Προσωπικά μου βγάζει σαν χαρακτήρας μια θλίψη γιατί αφήνει να εννοηθεί ότι μέχρι να μπλέξει σε αυτή την ιστορία δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένας άνθρωπος χωρίς κανέναν στον οποίο θα μπορούσε να βασιστεί.
Ο Κέννυ είναι περίπτωση. Το ότι είναι φυτουκλάκι και σπασίκλας φαίνεται τα πρώτα δευτερόλεπτα. Αλλά πόσο χαζός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος; Η απάντηση είναι πολύ... Πολύ όμως... Η αλήθεια είναι ότι στις αμερικάνικες ταινίες πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει και ένας βλάκας για να βγάλει γέλιο αν και ποτέ δε κατάλαβα γιατί όσο λιγότερο IQ έχει ένας άνθρωπος τόσο πιο αστείο τον παρουσιάζουν στο Χόλυγουντ. Αντιλαμβάνομαι ότι το χιούμορ είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό, αλλά υπάρχουν κάποιες εκφάνσεις του τις οποίες δε μπορώ να καταλάβω όσο και αν προσπαθήσω... Σχετικά με τον Κέννυ μας πάντως, είναι ψυχούλα. Καλόψυχος και αθώος όσο ένα σκυλάκι του καναπέ. Βασικά περισσότερο, γιατί τα σκυλιά περιστασιακά γαυγίζουν και κατουράνε τα χαλιά. Αυτός ο καημένος θέλει απλά λίγη προσοχή και αγάπη, και θα είναι πιστός σε αυτόν που θα του τα δώσει για πάντα... Ακόμη δε μπορώ να καταλάβω γιατί τον εγκατέλειψε η μητέρα του (ο Θεός να την κάνει)...
Η Κέισι με έχει μπερδέψει. Δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε βρωμόπαιδο, αλλά δεν μας εξηγεί και γιατί κυκλοφορεί μόνη της. ένα έφηβο κορίτσι στους δρόμους, κρατώντας ένα IPhone και βρίζοντας τον κόσμο. Ιδιάζουσα περίπτωση. Θα μπορούσε να είναι ξεκαρδιστικός ρόλος, αλλά κάτι στη δημιουργία του με κάνει να νιώθω κάποια δυσπιστία. Είναι αγενής χωρίς ιδιαίτερο λόγο και οριακά εκνευριστική. Από την άλλη, ίσως είναι απαραίτητο αυτό για να δημιουργηθούν και κάποιες εντάσεις. Το μόνο βέβαιο είναι ότι αν την είχα κόρη ή αδερφή θα είχε φάει ένα χέρι ξύλο να στρώσει χαρακτήρα. Αλλά φυσικά δε το γράφω αυτό επίσημα γιατί θα κατηγορηθώ ότι επιδοκιμάζω την κακοποίηση ανηλίκων. Οπότε ας πω και για αυτήν πως είναι ένα λουλούδι το οποίο για να ανθίσει χρειάζεται ΠΡΟΔΕΡΜ, ή αλλιώς αγάπη και φροντίδα.
Σίγουρα όχι για κινηματογράφο, εντούτοις θα τη βρείτε πολύ διασκεδαστική αν τη δείτε σπίτι με τη παρέα σας και ένα μεγάλο απόθεμα homemade pop corn και άλλων σκουπιδοφαγητών.
SPECIAL CREDITS TO: Αυτή είναι μια από τις φορές που τη προσοχή μου δε τράβηξε ένας δεύτερος ρόλος για να εκδηλώσω την λατρεία μου στην Άνιστον η οποία αν και έχασε τον Μπραντ, έχει εξελιχθεί σε μια υπέροχη γυναίκα και που, φυσικά, στήριξε όλη τη ταινία πάνω της.
