ΛΕΞΕΙΣ ΚΛΕΙΔΙΑ μέρος Δεύτερον

Η φίλη της στήλης, Έφφιε, μου έστειλε τις λέξεις κλειδιά: λεύκανση, πρωκτός, ομπτζέκτωρ

            Η Γιάννα σφίχτηκε για τελευταία φορά. Έτσι τουλάχιστον είπε στον εαυτό της. Και την πίστεψε, ο μαλάκας. «Μια τελευταία», είπε από μέσα της κι η μαία συμφώνησε απ’έξω της. Ξεπέρασε γρήγορα το μεταφυσικό σοκ, γιατί είχε κι ένα τελευταίο σφίξιμο να ρίξει. Τελευταίο… Που λέει ο λόγος. Ή η μαία. Τουλάχιστον η μαία τα είχε καλά με τον εαυτό της. Στη Γιάννα ήταν που έλεγε πίπες. Αλλά τι να της πει; Ότι αν δε βγει το μούλικο από μέσα της, θα σφίγγεται μέχρι να την πονέσουν τα αρχίδια που στο μεταξύ θα της έχουν φυτρώσει από το πολύ σφίξιμο; Λέγονται αυτά; Δε λέγονται. «Μια τελευταία», ξαναείπε η μαμή-Πινόκιο. Κι η Γιάννα την πίστεψε. Πόσο ζώο!

            Τα λεπτά κυλούσαν. Το αβάπτιστο πάλι, όχι. Η αγωνία είχε κορυφωθεί. Όλοι κρατούσαν την αναπνοή τους. Η Γιάννα διότι σφιγγόταν, ο Πέτρος (ο άντρας της, ντε) για συμπαράσταση κι η κυρά μας η μαμή διότι το ολίγον τι πατριωτικό σφίξιμο της Γιάννας είχε και μερικές χμ..χμ.. παράπλευρες απώλειες… Θέλω να πω πως ο γιάννειος πρωκτός ήταν ..εχμ.. ιδιαίτερα ομιλητικός εκείνη την ώρα. Τέλος πάντων, η Γιάννα έκλανε. Ουφ, το είπα! Μ’αυτά και μ’αυτά η κατάσταση έμοιαζε να έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Ήταν όλοι έτοιμοι να καλέσουν ειδικό διαπραγματευτή προκειμένου να πείσει το μωρό-Νταβέλη να βγει από τη σπηλιά του, όταν το θείο βρέφος αποφάσισε να κάνει κλαίγοντας την ηρωική του έξοδο. «Επιτέλους!», μουρμούρισαν εν χορώ όλα τα χείλη της Γιάννας.

            Ξαλαφρωμένη κατά 4,227 κιλά ωφέλιμου φορτίου η φρεσκομαμά έγειρε να πάρει μερικές ανάσες, χωρίς, επιτέλους, να σφίγγεται. Με ένα χαμόγελο ικανοποίησης, άρχισε να αναπολεί τους τελευταίους μήνες, από τη στιγμή που το υπερσύγχρονο και εγκυρότατο τεστ εγκυμοσύνης «ομπτζέκτωρ» της έδειξε ότι είναι έγκυος, ότι περιμένει αγόρι, ξανθό με πράσινα μάτια, που όταν μεγαλώσει θα γίνει ποδοσφαιριστής κλπ μέχρι τη στιγμή που το μουλαρωμένο βασιλόπουλο αποφάσισε να μας δείξει πόσο δυνατά κλαίει. «9 μήνες το κουβαλούσα κι όταν ήταν να βγει, δεν έβγαινε το σκασμένο», σκέφτηκε η στοργική μητέρα και το βλέμμα της συνάντησε το βλέμμα του στοργικού πατέρα, ο οποίος κοιτούσε τη Γιάννα με ένα ηλίθιο χαμόγελο αγάπης. Η μάνα-κουράγιο του το ανταπέδωσε, ενώ από μέσα της παρακαλούσε να μην έχει στο μυαλό του αδερφάκια και μαλακίες. Για το καλό του…

            Και λέω «για το καλό του», διότι η Γιάννα ένιωθε τους κάβους που συγκρατούσαν τα νεύρα της σπασμένους και τα ίδια τα νεύρα της θρύψαλα. Κάποιοι το λένε και επιλόχεια κατάθλιψη και κάποιες ΔΕΜΕΝΟΙΑΖΕΙΠΩΣΤΟΛΕΝΕΔΕΝΕΙΜΑΙΚΑΛΑ. Συνήθως δεχόμαστε τη δεύτερη διάγνωση. Για το καλό μας… Και σίγουρα δεν κάνουμε μαλακίες, όπως π.χ. να λέμε στη γυναίκα μας, που μόλις γέννησε, να πάει στον οδοντίατρο για λεύκανση μια από αυτές της μέρες, διότι το χαμόγελό της στην πρώτη φωτογραφία μετά τον τοκετό φαίνεται λίγο κίτρινο. Έτσι, Πέτρο; Ή μήπως κάνουμε; Ε, Πέτρο; Δε μιλάς ε; Ε, βέβαια. Τι να πεις, έτσι όπως τα’κανες...

            Μαύρα σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται πάνω από το κεφάλι της Γιάννας, που ετοιμαζόταν να μεταμορφωθεί στον Μάμρα, τον παντοτινό. Λίγο πιο πέρα, ο φρεσκομπέμπης κοιτούσε δεξιά κι αριστερά με τα κλειστά ματάκια του. Νομίζω πως έψαχνε μήτρα να κρυφτεί.

(Αν θέλετε μια ιστορία με τις δικές σας λέξεις κλειδιά, δεν έχετε παρά να μου τις στείλετε, προφανώς. Κι όχι πολλές μαζί. Ιστοριούλες φτιάχνω, όχι φριστάιλ.)