Η ταινία με δύο λόγια: Ο γνωστός Σούπερμαν ξαναεμφανίζεται, σε μια ανανεωμένη, πιο ανθρώπινη εκδοχή του, με τις πλάτες του Νόλαν (ο Σκοτεινός Ιπππότης) ως παραγωγό και του Σνάιντερ (300) ως σκηνοθέτη.
Λίγο προτού ο πλανήτης Κρίπτον καταστραφεί, ο επιστήμονας Τζορ-Ελ στέλνει στη γη ένα διαστημόπλοιο με το νεογέννητο γιο του. Εκείνος θα ανατραφεί σαν κοινός θνητός από ένα ζευγάρι αγροτών στο Κάνσας, αλλά θα αναγκαστεί να αποκαλύψει τη ταυτότητά του όταν ο πλανήτης δεχτεί επίθεση από πανίσχυρους εξωγήινους που ανήκουν στη φυλή του.
SPOIL ALERT: Ο Σούπερμαν ζει.
Πρέπει να ομολογήσω ότι ποτέ μου δε χώνεψα τους ήρωες της DC. Ποτέ. Ούτε στα κόμιξ, ούτε στα κινούμενα σχέδια, ούτε όταν η τριλογία του Batman (Batman Begins, The Dark Knight, The Dark Knight Rises) λατρεύτηκε σε παγκόσμιο επίπεδο. Πάντα με έπιανε μια δυσπιστία απέναντι στους σούπερ ήρωες, δεν αγάπησα τις στολές τους και σίγουρα παρακολουθούσα τις περισσότερες ταινίες τους με μια στωική υπομονή και με την προσοχή μου στραμμένη στα ποπ κορν.
Έχοντας δει τα Σούπερμαν 1,2,3 "πήγα στην κυρία" κλπ καθαρά και μόνο για να έχω άποψη, κατέληξα στο ότι οι άντρες με κολάν δεν είναι το φετίχ μου. Ωστόσο, για κάποιο περίεργο λόγο, βλέποντας το trailer του Man of Steel, μου γεννήθηκε η επιθυμία να το δω. Όχι γιατί περίμενα κάποια σπουδαία ταινία, αλλά γιατί έδειχνε αρκετά φαντασμαγορική ώστε να με κάνει να αγνοήσω το γεγονός τον πρωταγωνιστή.
Η έκπληξή μου λοιπόν κατά τη διάρκεια της ταινίας, ήταν ευχάριστη. Ομαλές εξελίξεις, λογική πλοκή και φυσικά εξαιρετικά εφέ. Πιστεύω πως η ερμηνεία του πρωταγωνιστή έπαιξε σημαντικότατο ρόλο καθώς δεν ήταν ένα συνηθισμένο αγγούρι αλλά αντιθέτως θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη ερμηνεία του ρωμαλέα.
Οκ, αυτός δεν είναι ένας γελοίος με κολάν. Οι σχεδιαστές της στολής έκαναν εξαιρετική δουλειά. Παρέμειναν πιστοί στο μπλε-κόκκινο της κλασικής αμερικανικούρας (όπως επέβαλε η παράδοση), εντούτοις έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν για να βγάλουν το homo στοιχείο από πάνω της. Οι μύες και οι φλέβες που διακρίνονται είναι ένα ακόμα αρκετά ενδιαφέρον στοιχείο, ενώ η μπέρτα που αρνείται να αποκτήσει έστω και ένα μικρό ξέφτισμα καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας αποτελεί ένα μικρό φάουλ.
Πίσω στο θέμα μας. Η ιστορία ήταν μια εξαιρετική προσέγγιση της γνωστής υπόθεσης, με πιο ομαλή εξέλιξη και σίγουρα πολύ περισσότερο ενδιαφέρον. Φυσικά πάνω από όλα μας τραβάει η καταστροφή της Αμερικής, τα εφέ καταπληκτικά, το ίδιο και οι σκηνές μάχης.
Αυτό βέβαια που δε μπόρεσα ποτέ να καταλάβω είναι το γιατί να μπλεχτεί κανείς σε μια πάλη που θα ισοπεδώσει πόλεις, από τη στιγμή που τίποτα πάνω στη Γη δε μπορεί να βλάψει ούτε το παλικάρι μας, αλλά ούτε και τον αντίπαλό του. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη για θέαμα, αλλά από ένα σημείο και έπειτα οι κατεδαφίσεις κτιρίων ίσως καταντήσουν μονότονες για μια μερίδα κόσμου.
ALTERNATIVE END: Παραδέχομαι ότι τα κόμιξ δεν αφήνουν πληθώρα επιλογών στο σκηνοθέτη. Ωστόσο μια προσπάθεια επικοινωνίας με τον κακό της υπόθεσης, ένα σύντομο love story με την υπαρχηγό του (ή γιατί όχι ακόμα και μια ξεπέτα), θα έκαναν τη παιδική ιστορία λίγο πιο ενδιαφέρουσα.
Special credits to: Ζοντ. Ένας villain δεσμευμένος από τη φύση του να αγωνίζεται για την επιβίωση του λαού του. Εθνικιστής όσο δε πάει, αποφασισμένος να κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να πετύχει το σκοπό του, ακόμα και αν αυτό σημαίνει την εξαφάνιση ολόκληρου του ανθρωπίνου είδους. Δε ξέρω γιατί, αλλά κατά βάση τον λυπάμαι. Έχει χάσει κάθε λόγο ύπαρξης, έχει αποτύχει στο σκοπό για τον οποίο γεννήθηκε και δε μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να αφήσει την οργή του ανεξέλεγκτη. Μια ερμηνεία που πέτυχε απόλυτα ο Σάνον.
