Έχετε παρατηρήσει ότι κάθε φορά που ανοίγουν οι ουρανοί, ή απλά φτύνουν τα περιστέρια, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γεμίζουν με ποστ του τύπου "βρέχει", "βροχή", "καταιγίδα και κεραυνοί" κλπ; Πέρα από το προφανές, δηλαδή το αστείο της υπόθεσης, κάτι με προβλημάτιζε. Γιατί η βροχή, το χιόνι (για τους τυχερούς) και κάθε θεομηνία αποτελεί νέο, ενώ δύσκολα θα δούμε κάποιον να σχολιάσει "ωραία μέρα σήμερα";
Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά: Η βροχή αποτελεί εξαιρετικό backround για οποιαδήποτε σκηνή, είτε μιλάμε για ταινία δράσης, είτε για ρομάντζο, είτε για καταθλιψούρα του στυλ "Πέθανε μαζί μου άλλη μια φορά". Κάθε σκηνοθέτης που σέβεται τον εαυτό του, βάζει μπουμπουνητά και βροχή τουλάχιστον μια φορά μέσα στην ταινία, είτε κολλάει με το σενάριο είτε όχι. Δεν πα να βρισκόμαστε στην Σαχάρα με 50 βαθμούς υπό σκιάν; Ο σωστός ο σκηνοθέτης θα φροντίσει να αρχίσει η νεροποντή ακριβώς τη στιγμή του μεγάλου φιλιού, ή χωρισμού ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο.
Οπότε είναι λογικό να μας προκαλεί ορισμένου είδους ερεθίσματα. Από την άλλη, αντί η μελαγχολία που πάει χεράκι χεράκι με τη βροχή να μας κάνει πιο δημιουργικούς, οι άνθρωποι καταφέραμε να τη χρησιμοποιήσουμε ως εξάσκηση για μελλοντική συνέντευξη στο δελτίο καιρού.
Δεν έχω δει ποτέ μου άτομο να αντιμετωπίζει τη βροχή έτσι. Όταν ήμασταν παιδιά η βροχή ήταν ένα παιχνίδι που έστελνε η φύση. Πλέον, δείχνουμε ενθουσιασμό στο κάθε φατσοβιβλίο ή τουιτάρουμε για αυτήν, ενώ στη πραγματικότητα δε θέλουμε τίποτα παραπάνω από το να καθίσουμε σε μια γωνία και να κλάψουμε τη μοίρα μας.
Η εικόνα ενός ερωτευμένου ζευγαριού, να τρέχει στη βροχή. Κλασική πλέον. Έχετε δει ποτέ κανέναν να φέρεται έτσι; Γιατί συνήθως σπρώχνει ο ένας τον άλλον έξω από την ομπρέλα με τη δικαιολογία "εσύ έχεις κουκούλα", η κοπέλα σκέφτεται τα μαλλιά της και το αγόρι ελπίζει να μην κρυώνει η αγαπημένη του και του κλέψει το φούτερ. Αυτά περί αγάπης.
Και επανέρχομαι στο αρχικό μου θέμα: ΓΙΑΤΙ μας κόφτει το άν βρέχει;
Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό, αλλά όπως είπε και ο φίλος μου ο Πάτερ, είναι ον βαθιά πρωτόγονο, κυριαρχούμενο από τα ένστικτά του. Η αυθόρμητη αντίδραση προς έναν ζητιάνο, είναι η λύπηση. Το αυθόρμητο ωστόσο συναίσθημα για έναν άνθρωπο χαρούμενο (ακόμα και αν πρόκειται περί φίλου), είναι -κατά έναν περίεργο τρόπο- ο φθόνος. Είναι πολύ πιο εύκολο να λυπηθούμε για κάποιον που αντιπαθούσαμε και του συνέβει κάτι, παρά για έναν καλό μας φίλο που του χαμογέλασε η τύχη.
Ως εκ τούτου, έχουμε μάθει να καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας όταν πρόκειται για χαρά, και να τα εξωτερικεύουμε στις περιπτώσεις που είναι λυπητερά. Υποσυνείδητα, ξέρουμε ότι για τη μελαγχολία μας θα βρούμε άνθρωπο να μας χτυπήσει την πλάτη, θα είναι παρήγορο να ξέρουμε ότι πιθανότατα και άλλα άτομα πονάνε, λυπούνται, ανησυχούν, φοβούνται. Επίσης γνωρίζουμε πως δεν θα βρούμε εύκολα κάποιον να χαμογελάσει ειλικρινά βλέποντάς μας ευτυχισμένους.
Έχουμε μάθει να μοιραζόμαστε τα αρνητικά μας συναισθήματα και η βροχή είναι ένας από τους παράγοντες που τα φέρνουν στην επιφάνεια. Ίσως την επόμενη φορά που βρέχει, θα έπρεπε απλά να το αγνοήσουμε. Στην αντίθετη περίπτωση αφενός οδηγούμε τον εαυτό μας στην κατάθλιψη, αφετέρου ενοχλούμε και όλους αυτούς που είδαν χθες το δελτίο καιρού και δεν χρειάζονται περαιτέρω ενημέρωση επί των καιρικών συνθηκών.
Αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω, είναι ότι ήδη περνάμε δύσκολες περιόδους, και η μελαγχολία είναι το κυρίαρχο συναίσθημα αυτές τις μέρες. Ίσως θα έπρεπε να επιλέγουμε καλύτερα ποιους έχουμε κοντά μας και ποιους συναναστρεφόμαστε, ώστε να δείχνουμε την ευτυχία μας. Όταν δε, είμαστε λυπημένοι, να περιβαλλόμαστε από άτομα τα οποία θα προσπαθήσουν να μας κάνουν να νιώσουμε καλά αντί να μας παρηγορούν. Τελικά, την επόμενη φορά που νιώσετε τη διάθεση να γράψετε κάτι για τον καιρό, πάρτε μια βαθιά ανάσα και πείτε "Ωραία λιακάδα σήμερα".
Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά: Η βροχή αποτελεί εξαιρετικό backround για οποιαδήποτε σκηνή, είτε μιλάμε για ταινία δράσης, είτε για ρομάντζο, είτε για καταθλιψούρα του στυλ "Πέθανε μαζί μου άλλη μια φορά". Κάθε σκηνοθέτης που σέβεται τον εαυτό του, βάζει μπουμπουνητά και βροχή τουλάχιστον μια φορά μέσα στην ταινία, είτε κολλάει με το σενάριο είτε όχι. Δεν πα να βρισκόμαστε στην Σαχάρα με 50 βαθμούς υπό σκιάν; Ο σωστός ο σκηνοθέτης θα φροντίσει να αρχίσει η νεροποντή ακριβώς τη στιγμή του μεγάλου φιλιού, ή χωρισμού ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο.
Οπότε είναι λογικό να μας προκαλεί ορισμένου είδους ερεθίσματα. Από την άλλη, αντί η μελαγχολία που πάει χεράκι χεράκι με τη βροχή να μας κάνει πιο δημιουργικούς, οι άνθρωποι καταφέραμε να τη χρησιμοποιήσουμε ως εξάσκηση για μελλοντική συνέντευξη στο δελτίο καιρού.
Δεν έχω δει ποτέ μου άτομο να αντιμετωπίζει τη βροχή έτσι. Όταν ήμασταν παιδιά η βροχή ήταν ένα παιχνίδι που έστελνε η φύση. Πλέον, δείχνουμε ενθουσιασμό στο κάθε φατσοβιβλίο ή τουιτάρουμε για αυτήν, ενώ στη πραγματικότητα δε θέλουμε τίποτα παραπάνω από το να καθίσουμε σε μια γωνία και να κλάψουμε τη μοίρα μας.
Η εικόνα ενός ερωτευμένου ζευγαριού, να τρέχει στη βροχή. Κλασική πλέον. Έχετε δει ποτέ κανέναν να φέρεται έτσι; Γιατί συνήθως σπρώχνει ο ένας τον άλλον έξω από την ομπρέλα με τη δικαιολογία "εσύ έχεις κουκούλα", η κοπέλα σκέφτεται τα μαλλιά της και το αγόρι ελπίζει να μην κρυώνει η αγαπημένη του και του κλέψει το φούτερ. Αυτά περί αγάπης.
Και επανέρχομαι στο αρχικό μου θέμα: ΓΙΑΤΙ μας κόφτει το άν βρέχει;
Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό, αλλά όπως είπε και ο φίλος μου ο Πάτερ, είναι ον βαθιά πρωτόγονο, κυριαρχούμενο από τα ένστικτά του. Η αυθόρμητη αντίδραση προς έναν ζητιάνο, είναι η λύπηση. Το αυθόρμητο ωστόσο συναίσθημα για έναν άνθρωπο χαρούμενο (ακόμα και αν πρόκειται περί φίλου), είναι -κατά έναν περίεργο τρόπο- ο φθόνος. Είναι πολύ πιο εύκολο να λυπηθούμε για κάποιον που αντιπαθούσαμε και του συνέβει κάτι, παρά για έναν καλό μας φίλο που του χαμογέλασε η τύχη.
Ως εκ τούτου, έχουμε μάθει να καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας όταν πρόκειται για χαρά, και να τα εξωτερικεύουμε στις περιπτώσεις που είναι λυπητερά. Υποσυνείδητα, ξέρουμε ότι για τη μελαγχολία μας θα βρούμε άνθρωπο να μας χτυπήσει την πλάτη, θα είναι παρήγορο να ξέρουμε ότι πιθανότατα και άλλα άτομα πονάνε, λυπούνται, ανησυχούν, φοβούνται. Επίσης γνωρίζουμε πως δεν θα βρούμε εύκολα κάποιον να χαμογελάσει ειλικρινά βλέποντάς μας ευτυχισμένους.
Έχουμε μάθει να μοιραζόμαστε τα αρνητικά μας συναισθήματα και η βροχή είναι ένας από τους παράγοντες που τα φέρνουν στην επιφάνεια. Ίσως την επόμενη φορά που βρέχει, θα έπρεπε απλά να το αγνοήσουμε. Στην αντίθετη περίπτωση αφενός οδηγούμε τον εαυτό μας στην κατάθλιψη, αφετέρου ενοχλούμε και όλους αυτούς που είδαν χθες το δελτίο καιρού και δεν χρειάζονται περαιτέρω ενημέρωση επί των καιρικών συνθηκών.
Αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω, είναι ότι ήδη περνάμε δύσκολες περιόδους, και η μελαγχολία είναι το κυρίαρχο συναίσθημα αυτές τις μέρες. Ίσως θα έπρεπε να επιλέγουμε καλύτερα ποιους έχουμε κοντά μας και ποιους συναναστρεφόμαστε, ώστε να δείχνουμε την ευτυχία μας. Όταν δε, είμαστε λυπημένοι, να περιβαλλόμαστε από άτομα τα οποία θα προσπαθήσουν να μας κάνουν να νιώσουμε καλά αντί να μας παρηγορούν. Τελικά, την επόμενη φορά που νιώσετε τη διάθεση να γράψετε κάτι για τον καιρό, πάρτε μια βαθιά ανάσα και πείτε "Ωραία λιακάδα σήμερα".
