ΛΕΞΕΙΣ ΚΛΕΙΔΙΑ μέρος Έβδομο

Ο φίλος της στήλης και αγαπητός εν χριστώ αδελφός, Πάτερ, μας έστειλε τις λέξεις κλειδιά: κλαρινέτο, αμφίσημος, εκστασιάστηκα, λεπιδόπτερο, πομφόλυγας
Ωραίος, ρε! Ευχαριστωδιαoλοκιεσυγεμισαμεμαγκεςτουλεξιλογιου…

          «Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά…», είπε στην τύχη ένας Παυλίδης μέσα από τη συχνότητα του αγαπημένου σταθμού της Μαίρης, αλλά η τύχη τον έκλασε. Η Μαίρη μας, η Μαιρούλα μας, το Μαιράκι μας, είχε πει πως θα πήγαινε στο σπίτι του Παύλου, ενός αγοριού που είχε γνωρίσει πρόσφατα. Και θα πήγαινε.

          Το Μαίρουλον το κοινόν ήτο πρωτοετής φοιτήτρια ενός κάποιου τμήματος φιλοσοφίας. Ο Παυλεύς ο μέλας ήτο ένας ψηλός μελαχρινός τεταρτοετής της αυτής σχολής, που λόγω της αδυναμίας του στα αδύναμα μέλη της αγέλης του αδύναμου φύλου, χώθηκε σαν τσουτσού μεταξύ Μαίρης και γραμματείας, κατά τη διάρκεια της κρίσιμης καμπής της διαδικασίας εγγραφής της πρώτης, για να «βοηθήσει». Βέβαια στα μάτια της Μαίρης έμοιαζε περισσότερο με το Λάνσελοτ ή τον Γκάγουεν ή έστω τον Μάικλ Νάιτ, παρά με τσουτσού, αλλά τι τα θες; Τι τα θες; Πάντα έτσι είν’ η ζωή. Λονγκ στόρι σορτ, που λένε και στο χωριό μου, ο Παύλος ο κατακτητής βοήθησε τη Μαίρη με την εγγραφή της, αντάλλαξαν τηλέφωνα, βγήκαν για καφέ να γνωριστούν λίγο καλύτερα και μια-δυο μέρες μετά την κάλεσε για δείπνο στο σπίτι του, ο παλιοτεντιμπόης κι εκείνη ψήθηκε. Τι ψήθηκε; Τσουρουφλίστηκε! Εκστασιάστηκε! Χόρευε κλακέτες ενώ τα λαμπια μινορα της χτυπούσαν παλαμάκια! Κι αφού συγχαρούμε τη Μαίρη για το καταπληκτικό της ταλέντο, φτάνουμε στο «ντιν-ντον».

          «Ντιν-ντον», φώναξε ανυπόμονα το κουδούνι. «Έρχομαι», το καθησύχασε ο Παύλος. Άνοιξε την εξώπορτα και αντίκρισε μια εκθαμβωτική, χαμογελαστή και συνεπέστατη Μαίρη. Γρήγορος σαν αίλουρος και αθόρυβος σαν Σααμπ 9.3 αερο, ρούφηξε τα σάλια του πριν αγγίξουν τα γένια του και της είπε να περάσει. Κι ενώ το βλέμμα της Μαίρης περιεργαζόταν το λημέρι του Παύλου, εκείνος έκλεισε την πόρτα, νιώθοντας το πέος του να τον χτυπάει φιλικά στην πλάτη και να του ψιθυρίζει «ωραίος, μεγάλε».

          Όλα κυλούσαν ομαλά. Το μενού περιλάμβανε μακαρόνια με σάλτσα α λα Παύλος και τα τέσσερα χρόνια εμπειρίας στη φοιτητική μαγειρική του προσέφεραν σιγουριά ανάλογη με αυτή που προσφέρει μια πάνα σε έναν ηλικιωμένο υποψήφιο κλάστη. Το θέμα συζήτησης περιστρεφόταν γύρω από τα ενδιαφέροντα τους. Η Μαίρη αποκάλυπτε τη σχέση της με τη μουσική και συγκεκριμένα με το κλαρινέτο, με το οποίο ασχολούταν εδώ και 4 χρόνια, ενώ ο Παύλος αντιλαμβανόταν ανύπαρκτα αμφίσημα νοήματα πίσω από την ενασχόληση της Μαίρης με τα πνευστά. Στη συνέχεια ο Παύλος ανέλυε τις θέσεις του Νίτσε, εμπλουτίζοντας τα (πολλά) κενά της ανάλυσής του με πομφόλυγες δικής του επινοήσεως, τις οποίες η Μαίρη αντιλαμβανόταν ως τμήμα της πτυχιακής του εργασίας, η οποία πτυχιακή, αν είχε αυτιά και άκουγε, θα γελούσε και μόνο στην ιδέα της ίδιας της ύπαρξής της.

          Όμως μ’αυτά και μ’αυτά ή ώρα περνούσε κι ο Παύλος ένιωθε το πέος του να του δείχνει το ρολόι και να τον ρωτάει:

«Τι θα γίνει ρε μεγάλε;»

Και τότε πήρε την κατάσταση στα χέρια του.

«Θα ήθελες να πάμε μέσα να σου δείξω τη συλλογή μου με τις πεταλούδες;» ρώτησε απότομα τη Μαίρη, κλείνοντας το μάτι στο πέος του, που πλέον χαμογελούσε από ικανοποίηση.

«Σοβαρά τώρα;» αμφέβαλλε η Μαίρη.

«Μα, ναι», είπε κι ο αθεόφοβος το εννοούσε! Του είχαν κάνει δώρο μια συλλογή με πεταλούδες όταν ήταν μικρός και μεγαλώνοντας δεν έχασε την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί το κάποτε πιο-άχρηστο-δώρο για να εκπληρώσει τους σκοτεινούς σκοπούς του.

          Την οδήγησε στο δωμάτιό του και της έδειξε τη γυάλινη προθήκη με τα δείγματα. Η μικρή κι αθώα Μαίρη, άρχισε να χαζεύει τα ταριχευμένα λεπιδόπτερα, συνεπαρμένη από τα σχέδια, τα χρώματα, τα χέρια του Παύλου στη μέση της, τα χείλη του στο λαιμό της. Έκλεισε τα μάτια της και ένιωσε τις πεταλούδες να φεύγουν από την προθήκη και να συγκεντρώνονται στο στομάχι της.

Ήταν η ύστατη προσπάθειά τους να αυτοκτονήσουν μαζικά, βουτώντας σε οξύ, προκειμένου να μην ξαναϋπάρξουν συνεργοί στη διαφθορά μιας ακόμα αθώας γυναικείας ψυχής.

(Αν θέλετε μια ιστορία με τις δικές σας λέξεις κλειδιά, δεν έχετε παρά να μου τις στείλετε, προφανώς. Κι όχι πολλές μαζί. Ιστοριούλες φτιάχνω, όχι φριστάιλ.)