Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

The Hobbit: Η Ερημιά του Νοσφιστή 2013


Η ταινία με λίγα λόγια: Το δεύτερο μέρος της τριλογίας έχει τον Μπίλμπο Μπάγκινς με τους Νάνους να συνεχίζουν την πορεία τους προς το Μοναχικό Βουνό. Τα Ορκ, μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνουν τους κυνηγάνε, ενώ ο Γκάνταλφ αναγκάζεται να φύγει για μια σημαντική αποστολή, αφήνοντάς τους να διασχίσουν το Δάσος του Μεγάλου Φόβου.


Θα ήθελα πραγματικά να spoilαρω κάτι, αλλά δεν θα το κάνω γιατί το φαντασμαγορικό τέλος ούτως ή άλλως βρίσκεται ακόμα μακρια...Οπότε μπαίνω κατευθείαν στο ψητό:΅

Αν ο Τζάκσον απογοήτευσε κάποιους με το πρώτο "Χόμπιτ", τότε τους αποζημιώνει και με το παραπάνω σε αυτό το σίκουελ. Μας χάρισε 160 λεπτά απολαυστικά, γεμάτα με αγωνία (ακόμα και για όσους έχουν διαβάσει το βιβλίο) και εξαιρετική φωτογραφία. Το 3D επίσης ήταν καταπληκτικό και περιελάμβανε όλη την ταινία, αντί μόνο σκηνές μάχης που επιλέγουν οι περισσότεροι σκηνοθέτες. Γράφοντας για έναν "κολοσσό" τόσο της παγκόσμιας λογοτεχνίας όσο και της έβδομης τέχνης, αντιλήφθηκα ότι είναι πολύ δύσκολο να επιλεχθούν οι λέξεις που θα χρησιμοποιηθούν ώστε να μην υποτιμήσω το έργο, αλλά παράλληλα να μην καταλήξω σε υπερβολές. Θα ξεκινήσω ωστόσο δειλά δειλά προσπαθώντας απλά να δείξω τα σημεία που ξεχώρισα, χωρίς να στερήσω όμως τις εκπλήξεις από όσους δεν έχουν δει ακόμη την ταινία.


Δεδομένου του ότι αποτελεί μέρος της επικεφαλίδας, θα αναφερθώ πρώτα στον αγαπητό μας δράκο, το Νοσφιστή. Παρόλο που το όνομά του στα αγγλικά είναι Smaug, μπορώ να πω πως η μεταφορά του στα ελληνικά υπήρξε σχεδόν ευφυής. Η χρησιμοποίηση της αρχαίας ελληνικής λέξης για το "Σφετεριστή" με έκανε να μείνω με ανοιχτό το στόμα καθώς οι υποτιτλιστές μας δεν μας έχουν συνηθίσει σε τόσο ευρηματικές αποφάσεις. Γνωρίζω ότι αυτή η λεπτομέρεια υφίσταται αποκλειστικά στη χώρα μας, αλλά και πάλι...Χαίρομαι όταν βλέπω αυτή την υπέροχη γλώσσα σε χρήση...

Και για να συνεχίσω, είχα καταλάβει από την πρώτη φορά που αντίκρισα τα γεμάτα συναίσθημα μάτια του Γκόλουμ, ότι το animation θα φτάσει σε σημείο να ξεπερνά την ρεαλιστικότητα της ανθρώπινης φύσης. Βλέποντας τον Νοσφιστή, βεβαιώθηκα για άλλη μια φορά. Για αρκετές στιγμές πίστευα πως παίζω Skyrim σε γιγαντοοθόνη. Βλέπετε οι κινήσεις ήταν πιθανότατα παρμένες καθαρά από εκεί, χωρίς αυτό φυσικά να μειώνει σε τίποτε την ομορφιά του θεάματος. Οι εκφράσεις το θηρίου εντούτοις ήταν αυτές που με κατέπληξαν. Το να αντιγράψεις συναισθήματα στο πρόσωπο ενός ανθρωπόμορφου πλάσματος είναι ίσως πρόκληση, το να το κάνεις όμως για ένα ερπετό είναι άθλος.
Ο Νοσφιστής έδειχνε έκπληξη, θυμό, απορία, και ήταν πειστικός σε ανατριχιαστικό βαθμό. Όσο για τη φωνή του... Ο Κούμπερμπατς (Cumberbatch) εκτέλεσε το χρέος του (όπως και στο ρόλο του Νεκρομάντη) καταπληκτικά.


Κάπου εδώ έφτασε η στιγμή να ομολογήσω ότι ποτέ μου δε χώνεψα τον ανιψιό του πρωταγωνιστή μας. ΠΟΤΕ. Όταν έβλεπα τον Φρόντο να υποφέρει, χαμογελούσα με σαδιστική ικανοποίηση και χωρίς τύψεις. Ο Μπίλμπο πάλι είναι αλλιώς... Ένας ήρωας που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς και να ταυτιστεί με τους φόβους, τις σκέψεις, τις αποφάσεις του.


Ο Λέγκολας σαν guest star, η Τόριελ και ένα -χαμένο από χέρι- ερωτικό ειδύλλιο. Είναι πραγματικό οφθαλμόλουτρο να παρακολουθείς τα ξωτικά στη μάχη και αυτό μας το έδωσαν με το παραπάνω. Από εκεί και έπειτα η παρουσία τους θα μπορούσε να είναι και περιττή. Αλλά είπαμε...Ένα βιβλίο ούτε λίγο ούτε πολύ 300 σελίδες δεν γίνεται 3 ταινίες χωρίς λίγη φλυαρία... Στο προηγούμενο Χόμπιτ είχαμε το Γκόλουμ το οποίο δεν έλεγε να βγει από την υπόθεση. Τώρα έχουμε δύο όμορφα ξωτικά. Upgrade. Και φυσικά δεν θα μπορέσω να μην αναφέρω το γεγονός ότι ο Μπλουμ είναι πολύ πιο αρρενωπός και θελκτικός σαν ξανθομαλλούσα τοξότρια, παρά σαν οποιονδήποτε ρόλο έχει ερμηνεύσει ποτέ...



Special Credits to: Μπαρντ

Ένας "τροβαδούρος" με ευγενική καταγωγή και πονεμένη ιστορία. Μια φιγούρα που μας προετοιμάζει για πολλά στο μεγάλο φινάλε. Από την πρώτη στιγμή που εμφανίζεται, ξέρεις ότι έχεις βρει τον Άραγκορν του Χόμπιτ (αν και διατηρούμε επιφυλάξεις για μια ενδεχόμενη εμφάνιση του Άραγκορν στο τελευταίο μέρος της τριλογίας). Κάθε ταινία φαντασίας που σέβεται τον εαυτό της περιλαμβάνει έναν Άνθρωπο με φυσιολογικούς φόβους και ανησυχίες. Στην περίπτωσή μας είναι αυτός, και περιμένουμε να παίξει καθοριστικό ρόλο αργότερα.


Για να κλείσω, θέλω να επισημάνω ξανά ότι αν το πρώτο Χόμπιτ κούρασε κάποιους το πρώτο 40λεπτο, το δεύτερο μέρος θα του ανεβάσει την αδρεναλίνη στα ύψη. Το χιούμορ που υπάρχει σε πολλά σημεία της ταινίας αποτελεί ένα ευχάριστο διάλειμμα και στην τελική είναι απαραίτητο. Δεν γίνεται να δούμε έναν δεύτερο "Άρχοντα". Θα ήταν άδικο να το περιμένουμε. Αντιμετωπίζοντας την τριλογία αυτήν σαν μια τελείως ξεχωριστή πιστεύω θα την απολαύσουμε στο έπακρο. Και για να κάνω το spoil μου... Ο Γκάνταλφ πάλι ξύλο τρώει. Τουλάχιστον ξέρουμε ότι ζει στο τέλος...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...