Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Οδηγός Επιβίωσης στο Εξωτερικό (χάου του σουρβάιβ αμπρόουντ) - Μέρος Ι



Μια πολύ αγχωτική εισαγωγή


Με λένε ...... και πάσχω από οξείας μορφής βαρεματίτιδα (μη γελάτε, μου το έχει πει γιατρός). Ξυπνάω κάθε μέρα στις 15.00, σέρνομαι μέχρι τη δουλειά όπου κοιμάμαι μέχρι τις 23.00 και μετά, αφού κάνω ένα διάλειμμα μιας ώρας με ελαφρύ υπνάκο, ξαναπέφτω να ξεκουραστώ. Το πώς κατάφερε ο φίλος μου ο Θανάσης να ξεκινήσουμε το ταξίδι στην Ευρώπη είναι ένα από τα μεγάλα μυστήρια του σύμπαντος, εφάμιλλο του Big Bang.



Εγώ και ο Θανάσης.

 Ένα από τα συμπτώματα της βαρεματίτιδας είναι η αρχική προθυμία να συμμετάσχεις σε κάθε είδους δραστηριότητα, όπως αθλήματα, ταξίδια, extreme sports κλπ. Αυτή η αρχική προθυμία εξελίσσεται σε «που-να-τρέχω-τώρα-τίτιδα» και «καλά-είμαι-δω-τίτιδα», και έχει ως αποτέλεσμα την εξαφάνιση του ασθενή από το πρόσωπο της γης την ημέρα του ταξιδιού.


Η συνταγή του γιατρού μου, για να μη λέτε ότι λέω μούφες

Αποφασίσαμε να πάμε Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο και Ολλανδία, με τρένο, 22 μέρες τον Αύγουστο του 2006. Οι προσπάθειες του Θανάση να με πείσει να βγάλω διαβατήριο εξαντλήθηκαν στα μέσα Ιουλίου (ο ίδιος είχε ήδη βγάλει από τον Φλεβάρη).
Μια βδομάδα πριν ξεκινήσουμε την πορεία μας, αποφάσισα να σύρω το τσακισμένο μου ερείπιο προς τα απαραίτητα γραφεία για την έκδοση διαβατηρίου, και στις 28 Ιουλίου το είχα στα χέρια μου (YEAH!...εντωμεταξύ στις 31 ξεκινούσαμε...)

Ναι, μου το έχουν πει κι άλλοι ότι μοιάζω με έναν ηθοποιό.
Τελευταία μέρα του Ιουλίου τελειώσαμε τις τελευταίες προετοιμασίες και ξεκινήσαμε με τα αθάνατα ελληνικά ΚΤΕΛ για Πάτρα. Καμιά ωρίτσα μακριά από την Αθήνα με έπιασε ναυτία (το έλεγα εγώ ότι είμαι άρρωστος...). Γλίτωσα την λιποθυμία και την ντροπή και φτάσαμε, φορτωμένοι σαν μουλάρια, χωρίς άλλα απρόοπτα στην Πάτρα, όπου θα παίρναμε το πλοίο για Μπάρι.

Το ΚΤΕΛ Αθηνών-Πατρών που χρησιμοποιήσαμε
Το ταξίδι ήταν 14 ώρες, που σήμαινε ότι θα κοιμόμασταν στο πλοίο. Το πιο συγκλονιστικό πράγμα που μας συνέβη ήταν η συνάντησή μας με έναν γλοιώδη τύπο και φυσικά η εκπληκτική ανατολή του ήλιου που μας αποζημίωσε για όλο το κρύο που είχαμε φάει καθώς κοιμόμασταν στο κατάστρωμα (σκατά, ποια ανατολή, εδώ τον είχαμε δαγκώσει...). Tείνω να πιστέψω ότι μια ταινία με θέμα ‘Το Ταξίδι Μας Με Το Πλοίο’ θα συναγωνιζόταν σε βαρεμάρα τις ταινίες του Αγγελόπουλου, παιγμένες σε slow motion. Από την άλλη όμως θα ήθελα να δω ποιος πρωταγωνιστής θα με έπαιζε.

Νταξ, μου φέρνεις, γιατί όχι;

Ο ΓΛΟΙΩΔΗΣ ΤΥΠΟΣ

Σας έχει τύχει να σταθεί ένας γλοιώδης τύπος απροσδιορίστου εθνικότητος ακριβώς μπροστά σας και να προσπαθήσει να πιάσει κουβέντα στις δυο διπλανές σας, οι οποίες είναι επίσης απροσδιορίστου εθνικότητος, αλλά σίγουρα όχι από την ίδια χώρα με τον προαναφερθέντα γλοιώδη τύπο; (Πάρτε τον χρόνο σας, είναι πολύπλοκη πρόταση...)
Πιθανότατα να πρέπει να δώσουμε εξηγήσεις για τον ορισμό ενός γλοιώδη τύπου:
Α) είναι μονίμως χαμογελαστός, ενίοτε μασουλώντας τσίχλα, φοράει αμάνικη μπλούζα που αφήνει να φαίνονται τα μπράτσα του και βάζει τόσο ζελέ στα μαλλιά του που θα μπορούσε να γεμίσει πισίνα,
Β) μιλάει ιταλικά, αγγλικά, ισπανικά κλπ, με προφορά που καταλαβαίνει μόνο ο ίδιος, αν και καταφέρνει να συνεννοηθεί μια χαρά με άτομα που έχουν τις ίδιες λεκτικές γνώσεις με αυτόν.
(στα χρόνια που πέρασαν από τη συγγραφή αυτού του κειμένου ο γλοιώδης τύπος βρήκε τον ορισμό του στην έννοια Κλαρινογαμπρός. Το έχουμε; Προχωράμε λοιπόν)
Να.

Ο γλοιώδης τύπος λοιπόν (από εδώ και πέρα θα τον ονομάζουμε ΓΤ γιατί βαριέμαι πάρα πολύ το copy-paste) στήθηκε ακριβώς μπροστά μας και δεν έφευγε παρά τις ευγενικές μας προτροπές («Ουστ!», «Θα φύγεις από δω;», «Όξω!»). Οι δύο κοπέλες (μάλλον Ολλανδέζες, αλλά θα μπορούσαν να είναι και Εσκιμώες, που να ξέρω;) έδειξαν αρχικά να δυσανασχετούν, αλλά παρόλα αυτά η συζήτηση συνεχίστηκε (κυρίως από μέρους του ΓΤ).
Μετά από 5 βασανιστικά λεπτά ο ΓΤ έφυγε και πήγε στην άλλη πλευρά του καταστρώματος, όπου έντρομοι τον παρακολουθήσαμε να παίρνει τον σάκο του και (ευτυχώς!) να μην έρχεται κοντά μας.
ΑΠΟΡΙΑ: τελικά τι τρέχει με τις γυναίκες; Λίγο αφού ο ΓΤ έφυγε, η μία εκ των δύο Εσκιμώων τον ακολούθησε και του έπιασε την κουβέντα.
ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΩΣΤΕ ΝΑ ΦΑΝΟΥΜΕ ΙΠΠΟΤΕΣ ΠΟΥ ΒΟΗΘΗΣΑΜΕ ΔΥΟ ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΕΣ ΝΑ ΞΕΦΟΡΤΩΘΟΥΝ ΕΝΑΝ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟ;

Μετά από 14 ατέλειωτες ώρες ταξιδιού φτάνουμε επιτέλους! Να, στον ορίζοντα φαίνεται η...

ΙΤΑΛΙΑ!!!!


Μια πρόχειρη φωτογραφία της Ιταλίας που βρήκα με ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα

Φτάσαμε επιτέλους στο Μπάρι! Σε αυτή την πολ------

Και τώρα ένα διάλειμμα από τους χορηγούς μας:

ΓΙΑΤΙ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΕ Η ΒΕΝΕΤΙΑ

Αν και στην Βενετία πήγαμε πολύ αργότερα, εντούτοις από την δεύτερη μέρα του ταξιδιού μας είχαμε λύσει μια απορία που ταλαιπωρούσε το μυαλό μας (καλά, η αλήθεια είναι ότι δεν το είχαμε σκεφτεί μέχρι τότε, απλά ήθελα να δώσω έναν τόνο μεγαλοπρέπειας στην ανακάλυψή μας). Πώς κατάντησε έτσι εκείνη η περήφανη πόλη, πλημμυρισμένη από νερό;

Όπως ήταν φυσικό, έχοντας καταναλώσει καμιά ντουζίνα κονσέρβες τόνου, έπρεπε κάποια στιγμή να τις επιστρέψουμε στο φυσικό τους περιβάλλον (στο νερό, συγκεκριμένα της τουαλέτας).
ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: το εξωτερικό δεν ενδείκνυται για άτομα με προβλήματα συχνοουρίας. Για κάθε επίσκεψη σε δημόσια τουαλέτα πρέπει να πληρώσεις 0,50-1,00 ευρώ στον λεγόμενο ‘σκατοφύλακα’ που περιμένει στην είσοδο. Αν δεν μπορείς να κρατηθείς, θα πρέπει ή να κατουράς στη μέση του δρόμου (δεν το συνιστώ) ή να μειώσεις κατά μια εβδομάδα τις διακοπές σου, αφού ένα σημαντικό μέρος των χρημάτων σου θα δαπανηθεί σε σκατά – κυριολεκτικά!

Χέσιμο κι ευρώ ρε φίλε.
Επανέρχομαι στο πρόβλημα των χωνεμένων κονσερβών. Ο σταθμός του τρένου στο Μπάρι είχε καθαρές και πολύ τακτοποιημένες τουαλέτες. Αφού ξεπέρασα το πρώτο πολιτισμικό σοκ (της πληρωμής) άνοιξα την πρώτη εκ των τεσσάρων πορτών που βρήκα. Όλα καλά, μέχρι και χαρτάκι για να σκεπάσεις το στεφάνι της τουαλέτας υπήρχε. Παρόλα αυτά το δεύτερο και πιο ισχυρό σοκ ήταν η έλλειψη κάδου απορριμάτων. Ξεπέρασα την έκπληξή μου προσπαθώντας να εκλογικεύσω το γεγονός με δικαιολογίες του τύπου «μάλλον τον έχουν πάρει για να τον αδειάσουν», αλλά και στις τρεις επόμενες τουαλέτες η κατάσταση ήταν η ίδια. Όταν σε πιέζει ο χρόνος (και όχι μόνο – οι τόνοι πάλευαν απελπισμένα να ξεφύγουν) αναγκάζεσαι να λάβεις δραστικά μέτρα, ήτοι το να ρίξεις το χαρτί στη λεκάνη.

Αν και όσο ήμασταν στην Ιταλία δεν υπήρξαν ενδείξεις ότι οι λεκάνες τους βουλώνουν, βγάλαμε το συμπέρασμα ότι η Βενετία έπαθε ότι έπαθε με δύο πιθανούς τρόπους: ο ένας ήταν αυτός που περιέγραφα εδώ και μισή σελίδα. Ο δεύτερος είναι να συνεννοήθηκαν μεταξύ τους τα παιδιά σε κάποια μεσαιωνική πενταήμερη εκδρομή και να τράβηξαν ταυτόχρονα όλα τα καζανάκια, δημιουργώντας ένα μάλλον ανέλπιστο αποτέλεσμα.

ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ: μόνο η παλιά πόλη του Μπάρι. Τίποτα ιδιαίτερο.


ΦΙΛΟΙ ΜΙΑΣ ΧΡΗΣΗΣ

Ζούμε σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία (σαν αρχή έκθεσης σε Πανελλήνιες είναι). Αυτό σημαίνει ότι πολλά προϊόντα είναι μίας χρήσεως και συνήθως παντελώς άχρηστα. Φίλος Μιας Χρήσης ονομάζεται οποιοδήποτε άτομο με το οποίο πιάνεις την κουβέντα πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά από κάθε ταξίδι και που δεν πρόκειται να ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου. Συνήθως ανταλλάσσονται διάφορες γενικές πληροφορίες, αλλά καλό είναι να απομυζήσεις όσες περισσότερες μπορείς από τον άλλο.

Γνωρίσαμε τον πρώτο την δεύτερη μέρα του ταξιδιού μας, στο τρένο από Μπάρι για Ρώμη. Καθώς βολευόμασταν για ύπνο, άνοιξε η πόρτα και μια τεράστια αφάνα συνοδευόμενη από έναν μικροκαμωμένο τυπάκο, εισέβαλλε μέσα. Ο τύπος θρονιάστηκε μαζί μας, μας συστήθηκε (τον έλεγαν Μπενουάρ, ή Μπουντουάρ, ή Μπουνουίγ...κάτι, τελοσπάντων) και πιάσαμε την κουβέντα.

Ο Μπενουάρ ή Μπουντουάρ ή Μπουνουίγ ή όπως τον έλεγαν σε αναμνηστική φωτογραφία.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: οι Γάλλοι, αν αναγκαστούν, μιλάνε μια χαρά αγγλικά...

Μάθαμε αρκετές πληροφορίες για την Γαλλία, καθώς επίσης και για διάφορα μέρη που διέθεταν κάμπινγκ. Μετά την κουβέντα, στριμωχτήκαμε και οι τρεις για ύπνο σε μια κουκέτα, ενώ όλο το υπόλοιπο τρένο ήταν άδειο.
Μετά τον Μπενουάρ ή Μπουντουάρ ή Μπουνουίγ ή όπως διάολο τον έλεγαν, γνωρίσαμε ένα συμπαθέστατο ζευγάρι νεαρών Ισπανών, εκ των οποίων το αγόρι δεν ήξερε ούτε το όνομα του στα αγγλικά και η κοπέλα το πάλευε, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ήταν η 3η μέρα του ταξιδιού, θα κοιμόμασταν στο σταθμό της Ρώμης και το ζευγάρι αναζήτησε καταφύγιο δίπλα στα ρωμαλέα μας κορμιά, ώστε να τους προστατέψουμε από Πακιστανούς, Ινδούς, Βουντού, Ισλαμιστές τρομοκράτες και εξωγήινους. Ο Θανάσης ανέλαβε το δύσκολο έργο της επικοινωνίας, το οποίο απαιτούσε πολύ φαντασία και γνώσεις παντομίμας. Το ζευγαράκι θα πήγαινε αργότερα στα ελληνικά νησιά, οπότε αναλάβαμε να το πληροφορήσουμε για τα απαίσια τρένα, τις σιχαμένες δημόσιες τουαλέτες, τους αγενέστατους ντόπιους, την έλλειψη αστυνομίας, με λίγα λόγια για όλα αυτά που κάνουν τη ζωή του τουρίστα ευχάριστη στην ευλογημένη και ηλιόλουστη χώρα μας. Δεν ξέρω αν ήταν ιδέα μου, αλλά τα Ισπανόπουλα είχαν ένα ελαφρώς πιο τρομαγμένο βλέμμα όταν τελειώσαμε με την διαφήμιση της πατρίδας μας. Δε φταίμε, για το καλό τους το κάναμε.
(Απορία: ο ΕΟΤ δεν θα έπρεπε να μας είχε στείλει μια επιταγή με έστω ένα συμβολικό ποσό;)

ΥΓ: αυτό δεν θέλω να το αναφέρω, αλλά θα το κάνω από χρέος στην ιστορική αλήθεια και στον αναγνώστη. Η Ισπανίδα (αφού απάντησε στην ερώτησή μας για το αν είναι ζευγάρι με το αγόρι), μας έκανε την ίδια ερώτηση. Χαρακτηριστικά είπε:
«You two are...?» με μια δόση δισταγμού στη φωνή της.
Και περίμενε απάντηση. Δε λέω, ανοιχτόμυαλος λαός οι Ισπανοί. Ορκιστήκαμε σε θεούς και δαίμονες ότι είμαστε φίλοι, αλλά το βασικό ζήτημα παραμένει: δεν ξαναπάω διακοπές σε κάμπινγκ με άντρα φίλο!

Έλα, έλα, κρυάδες. Κάποιοι πρέπει να βγουν απο διαχειριστές του μπλογκ μου φαίνεται.

ΡΩΜΗ

(Αυτή είναι η μεγαλύτερη γραμματοσειρά που βρήκα. Τέτοιο μέγεθος αξίζει σε μια τέτοια μεγαλοπρεπή πόλη)

Φορτωθήκαμε με έναν χάρτη και ξεκινήσαμε από το αξιοπρεπές δωματιάκι που είχαμε βρει σε πολύ καλή τιμή για να κάνουμε το λεγόμενο Tour de Rome. Τι να πρωτοδείς! Το Κολοσσαίο, τη Φοντάνα ντι Τρέβι...
Βασικά η Ρώμη έχει τόσα αξιοθέατα, που λέω να ακολουθήσω το παράδειγμα του H.P Lovecraft, ο οποίος δεν περιέγραφε ποτέ τα πλάσματα για τα οποία έγραφε.

ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ, Η ΡΩΜΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΠΟΛΗ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ. ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ. ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΔΙΑΘΕΤΕΙ, ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΕΝΑΝ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟ ΟΔΗΓΟ ΚΑΙ ΜΗ ΜΕ ΠΡΗΖΕΤΕ!!!

-----------------------------------------------ηρεμία---------------------------------------------


Το Βατικανό από την άλλη, ακολουθεί το παράδειγμα της υπόλοιπης Ρώμης: γεμάτο καθεδρικούς, αγάλματα και τίγκα στον κόσμο που τα επισκέπτεται. Θα ήθελα να πω πολλά δηκτικά πράγματα, αλλά δεν λέω γιατί θα με αφορίσει η Καθολική Εκκλησία. Ένα πράγμα μόνο: μόνο οι ορδές των τουριστών πρέπει να φέρνουν τόσα έσοδα όσο και η διακίνηση κοκαίνης στην Κολομβία. Ο Χριστός θα είχε πολύ δουλειά να κάνει στο Βατικανό αν ξανακατέβαινε στη γη.

Αξιοθέατα: Τίποτα ιδιαίτερο…η Φοντάνα ντι Τρέβι, η Πιάτσα Ναβόνα (ο Θανάσης μου έλεγε να πάμε μέσα σε ένα στενάκι. Η απάντηση μου ήταν: «Έλα μωρέ, δε θα έχει τιπ…ΟΥΑΟΥ!», μόλις καταλήξαμε σε μια τεράστια πλατεία γεμάτη από πανέμορφα κτίρια και μεγαλοπρεπή αγάλματα), το Πάνθεον, το Φόρουμ…
Όπως είπα, τίποτα ιδιαίτερο.


Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε προς τον ένδοξο ιταλικό βορρά και να αποφύγουμε τον κακόφημο νότο. Αυτό βέβαια σήμαινε ότι θα είχαμε την δυστυχία να αποφύγουμε τα αξιοθέατα της Νάπολι ή της Σικελίας, όπως την Καμόρα ή την Κόζα Νόστρα, αλλά τουλάχιστον ήμασταν σίγουροι ότι δεν θα δοκιμάζαμε να κολυμπήσουμε με εκείνα τα ωραία τσιμεντένια παπουτσάκια που βλέπουμε τόσο συχνά σε γκανγκστερικές ταινίες.

Η πινακίδα προς νότο

Επόμενος σταθμός του ταξιδιού μας η Φλωρεντία, την οποία είχα αγαπήσει από τότε που είχα δει το Χάνιμπαλ (αν έχεις έμφυτη την κουλτούρα…). Δεν έπεσα έξω, μιας και η πόλη ήταν η κοιτίδα του πολιτισμού και των τεχνών. Τραγουδιστές τον δρόμο, πλανόδιοι ζωγράφοι, θεατρικά δρώμενα…Μείναμε σε ένα κάμπινγκ λίγο πιο έξω από την πόλη και νιώθαμε καθημερινά το πνεύμα μας να εξυψώνεται σε δυσθεώρητα ύψη. Τip του βιβλίου: αν επισκεφτείτε ποτέ την πόλη αγοράστε τα ποτηράκια με κομματάκια φρούτων. Θα σας δροσίσουν καθώς περιδιαβαίνετε τα σοκάκια της.

Αφήσαμε με μεγάλη μας λύπη την Φλωρεντία την επόμενη μέρα. Μέχρι τότε η Ιταλία μας είχε εντυπωσιάσει και σκεφτόμασταν ότι ο επόμενος σταθμός μας θα μας έμενε ακόμη πιο αξέχαστος. Έτσι φτάσαμε στην…


ΠΙΖΑ

(Τέρμα οι σαχλαμάρες με τις γραμματοσειρές. Από τώρα πιστοί στα Times New Roman 12.)

Αν έχετε δει έστω και μια φορά τον Κεκλιμένο Πύργο τότε μην κάνετε τον κόπο να πάτε στην Πίζα. Ένα τεράστιο φαλλικό σύμβολο (που γέρνει κιόλας) κι από κάτω τα γνωστά καρναβάλια που φωτογραφίζονται από απόσταση κάνοντας πως κρατάνε τον Πύργο στα χέρια τους. Τι πρωτοτυπία!!!
Ε, Θανάση τράβα με μια φωτό ρε να κρατάω τον πύργο μην πέσει! Πωπώ γέλια που θα κάνουμε! Καλά, πώς το σκέφτηκα αυτό; Απίστευτος είμαι!

"Χα, εγώ είμαι πιο έξυπνος, κλωτσάω τον πύργο"... Ηλίθιε.
Κατά τα άλλα ακόμα αναρωτιέμαι πως είχαμε την φαεινή ιδέα να κάνουμε έναν ατέλειωτο ποδαρόδρομο διάρκειας μιάμισης ώρας (ενώ τα σορτσάκια είχαν αρχίσει να μας τρώνε και να μας γδέρνουν, αποτέλεσμα της γενικότερης απλυσιάς που ακολουθεί τους δύσμοιρους backpackers) για να επιστρέψουμε στο σημείο από όπου είχαμε ξεκινήσει.
Ωραία η Πίζα, το ανέφερα αυτό;

Μετά από μικρή στάση σε ένα μπαστουνοχώρι που λεγόταν Λα Σπετζια που το μόνο ενδιαφέρον που είχε να παρουσιάσει ήταν τα πλατάνια που την περιέβαλλαν αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε σε μια πόλη που είναι μοναδική σε όλο τον πλανήτη. Ποια άλλη από την…

ΒΕΝΕΤΙΑ

Ω Βενετία! Πόσοι και πόσοι ποιητές δεν έχουν υμνήσει την ομορφιά σου! Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Την ρομαντικότητα που είναι διάχυτη σε κάθε στενό; Τις γόνδολες με τα ερωτευμένα ζευγαράκια; Τον καφέ με τα 6 ευρώ στην πλατεία του Αγίου Μάρκου;

Ή την μόνιμη υγρασία από μια πόλη που θα έπρεπε να βρισκόταν στον πάτο της θάλασσας εδώ και αιώνες;

Πλάκα-πλάκα δεν ήταν άσχημη. Μια πραγματικά ρομαντική πόλη (την οποία θα προτιμούσα να μην είχα επισκεφθεί με τον Θανάση και πιστεύω ότι τα αισθήματα είναι αμοιβαία). Είναι η μοναδικότητα της που την κάνει τόσο ξεχωριστή από οποιαδήποτε άλλη πόλη του κόσμου, αν και στη χώρα μας θα πρέπει να νιώθουμε περήφανοι με την προσπάθεια που κάνουμε κάθε χειμώνα να της μοιάσουμε μετά από κάποια καταρρακτώδη βροχή.

Τυπικό παρκάρισμα στην Βενετία
Αξιοσημείωτο 1: δεν πίστευα ότι έχουμε τόσο μοχθηρές φάτσες, αλλά προφανώς οι μπάτσοι και οι λοιπές δυνάμεις καταστολής της πόλης είχαν αντίθετη άποψη. Αυτό εξηγεί το γιατί μας έκαναν έλεγχο στοιχείων τρεις φορες, μέχρις ότου κάποιος καλός χριστιανός από την άλλη μεριά του γουώκι-τώκι τους διακόψει λέγοντας τους ότι μας έχουν ξαναελέγξει.
Πάλι καλά που είχαμε πετάξει τα καλάσνικοφ από το τρένο λίγο πριν φτάσουμε.

Αξιοσημείωτο 2: η πλατεία του Αγίου Μάρκου είναι πραγματικά υπέροχη! Και με χιλιάδες περιστέρια που έχουν σκοπό της ζωής τους να κουτσουλίσουν οποιονδήποτε άτυχο περνάει από κάτω τους.

Αξιοσημείωτο 3: επισκεφθήκαμε και την λεγόμενη 'Γέφυρα των Στεναγμών', η οποία πήρε το όνομά της επειδή ήταν η τελευταία γέφυρα από την οποία έπρεπε να περάσουν οι μελλοθάνατοι λίγο πριν την εκτέλεσή τους. Μάθαμε και κάτι σήμερα, ε;


ΜΙΛΑΝΟ

Άλλη μια πόλη που με άφησε παγερά αδιάφορο, λόγω της μη-σχέσης μου με την μόδα. Πολύ καθαρή πόλη και ο τελευταίος σταθμός μας στην Ιταλία πριν αναχωρήσουμε για την...

ΓΑΛΛΙΑ 
(την οποία θα επισκεφτούμε στο επόμενο άρθρο) 
 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...