Ο φίλος της στήλης, Μάνος,
μας έστειλε τις λέξεις κλειδιά: ψωρίαση, γλυκόζη, σαδιστής, γλυκολέμονο,
απογαλακτισμός.
Τον ευχαριστούμε. Άλλη
φορά περισσότερες λέξεις, μάγκες. Όχι μόνο πέντε. Βάλτε καμιά δεκαριά. Λες κι έχουμε όρεξη να φτιάχνουμε ιστορίες με την κάθε πίπα που σας έρχεται στο μυαλό, γαμώ τα ψυχολογικά σας, πυροβολημένοι…
Η Μάγια ήταν μια μάγισσα.
Όχι βέβαια από αυτές τις ορίτζιναλ που συνήθιζαν να φωτίζουν τις πλατείες και
τους λόφους της ανατολικής ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και να
ζεσταίνουν τα πρόσωπα αγριεμένων όχλων που κράδαιναν δρεπάνια, τσεκούρια,
ρόπαλα, πλάστες, πυρσούς, φτυάρια και τσουγκράνες, οι οποίες συνολικά είχαν
συνήθως περισσότερα δόντια από όλα τα στελέχη του όχλου μαζί. Κι ευτυχώς που
δεν ήταν, εδώ που τα λέμε. Αν και τελευταία, χάρη στην εξάπλωση κι εκτεταμένη
χρήση των οικονομικών λαμπτήρων, η καύση μαγισσών έχει περιοριστεί στο
ελάχιστο. Επειδή, όμως, η πυρά κάνει τη μάγισσα, ακριβώς όπως η δουλειά κάνει
τους άντρες και τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, είναι επόμενο να απορεί κανείς «τι
σόι μάγισσα είναι η Μάγια;»
Ας πάρουμε τα πράγματα από
την αρχή. Εν αρχή ην ο Λόγος. Κάποιες χιλιάδες χρόνια αργότερα -λίγες χιλιάδες
για τους χριστιανούς, πάρα πολλές χιλιάδες για τους σκεπτικιστές, άθεους,
αγνωστικιστές και λοιπούς οπαδούς τους Αντίχριστου και της Νέας Τάξης (για
περισσότερες πληροφορίες τηλεφωνήστε στο 2310521010)- γεννήθηκε η Μάγια σε ένα
μικρό και χαριτωμένο κέντρο υγείας μιας μικρής και χαριτωμένης κωμόπολης. Έξι
χρόνια αργότερα, η μητέρα της αποφάσισε ότι αρκετά είχε συμβιβαστεί με τη βίαιη
φύση του σαδιστή πατέρα της κι έτσι την πήρε κι εγκαταστάθηκαν σε μια ώριμη
ηλικιακά πολυκατοικία, ενός κάπως υποβαθμισμένου προαστίου, ενός αναπτυσσόμενου
αστικού κέντρου. Κι εκεί, στον ακάλυπτο χώρο, που της άρεσε να περνάει τον
ελεύθερο χρόνο της, συνετελέσθη η μύηση της Μάγιας στον κόσμο της μαγείας και
ταυτόχρονα ο απογαλακτισμός της από την παιδική της αθωότητα.
Οι οικονομικές δυσκολίες
του νέου οικογενειακού στάτους κβο μετά το χωρισμό, είχαν αναγκάσει τη μητέρα της
Μάγιας να εργάζεται πολλές ώρες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η μικρή, ούσα ελάχιστα
κοινωνική (για την ακρίβεια, ελάχιστα πιο κοινωνική από ένα Γέτι των Ιμαλαΐων)
να περνάει πολύ χρόνο στο σπίτι. Μοναδική της συντροφιά ήταν η Τζο, μια, εξ
ίσου αντικοινωνική, πρώην αδέσποτη, μαύρη γάτα με καφετιά μπαλώματα που την
έκαναν να μοιάζει σαν να πάσχει από ψωρίαση και τα βιβλία με τις περιπέτειες
της αγαπημένης της ηρωίδας, της καλής μάγισσας Μελ.
Μετά από κάθε ιστορία που διάβαζε συνήθιζε να
καταγράφει εντυπώσεις, ξόρκια και μαγικά φίλτρα, που συχνά είχαν υψηλή
περιεκτικότητα σε γλυκόζη, στο προσωπικό της ημερολόγιο (γνωστό και ως
ημερολόγιο της Μάγιας) ή να καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες να πετάξει καβάλα
στη σκούπα της, στο διάδρομο απογείωσης του ακάλυπτου της πολυκατοικίας που
έμενε. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας απόπειρας πτήσης, γύρω στα οχτώ της, ήταν
που πέταξε για πρώτη φορά. Σφίγγοντας τη σκούπα της ανάμεσα στα πόδια της,
κάνοντας κινήσεις σαν να προσπαθεί να σηκωθεί στον αέρα κι έχοντας κλειστά τα
μάτια της, θέλοντας έτσι να συγκεντρωθεί καλύτερα στην αναζήτηση του πολύτιμου
παραθυρακίου στον περιοριστικότατο νόμο της βαρύτητας, ένιωσε ξαφνικά το σώμα
της να μουδιάζει και τα πόδια της να χάνουν την επαφή τους με το έδαφος. Η
πτήση της κράτησε μόνο ελάχιστα δευτερόλεπτα κι όταν άνοιξε τα μάτια, τα
μπούτια της πονούσαν ελαφρά, τα γόνατά της έτρεμαν και το μέσο του κονταριού
της σκούπας ήταν νοτισμένο, πιθανότατα από κάποιου είδους μαγικό φίλτρο. Έσκυψε
και μύρισε. «Σίγουρα κάτι που περιέχει γλυκολέμονο», αποφάνθηκε η Σέρλοκ Μάγια Χολμς κι έτρεξε να
συμβουλευτεί το ημερολόγιό της, ενώ η δρ. Τζο Γουότσον έριχνε μια δεύτερη ματιά…
Είκοσι χρόνια και πολλές πτήσεις αργότερα, όπως αρκετές μάγισσες πριν από αυτή, βρισκόταν με τα χέρια δεμένα πίσω από ένα στύλο,
μπροστά σε έναν όχλο μερικών δεκάδων. Τέντωσε τον κορμό της, ξεκούμπωσε το στηθόδεσμό
της και ψιθύρισε τα λόγια από το ξόρκι που κάνει τις καρδιές των αντρών να
χτυπούν πιο γρήγορα.
(Αν θέλετε μια ιστορία με τις δικές σας λέξεις κλειδιά, δεν έχετε παρά να
μου τις στείλετε, προφανώς. Κι όχι πολλές μαζί.
Ιστοριούλες φτιάχνω, όχι φριστάιλ.)
