Conjuring
Η ταινία με δύο λόγια:
Οι παραψυχολόγοι Εντ και Λορέιν Γουόρεν βοηθούν μια επταμελή οικογένεια να αντιμετωπίσει τα μεταφυσικά φαινόμενα που συμβαίνουν στην απομονωμένη έπαυλη όπου μετακόμισαν πρόσφατα. Ο κίνδυνος δείχνει να προέρχεται από μία πανίσχυρη δαιμονική οντότητα που επέλεξε την οικογένεια αυτή ως το επόμενο θύμα της...
SPOIL ALERT:
Μετά από την αποφυγή πολλών θανάτων, επιτυγχάνεται ο εξορκισμός της μητέρας της οικογένειας και όλοι ζούνε καλά και εμείς καλύτερα
Στην ταινία αυτή οι πρωταγωνιστές δεν είναι στη πραγματικότητα οι κάτοικοι του σπιτιού, αλλά το ζεύγος Γουόρεν. Ο Εντ δαιμονολόγος και λέκτορας επί των μεταφυσικών, η Λορέιν όχι απλά μέντιουμ αλλά προικισμένη με διορατικότητα που της επιτρέπει να αντιλαμβάνεται πράγματα τα οποία εμείς οι κοινοί θνητοί δε θα μπορούσαμε. Ένα εξαιρετικό δίδυμο που έδεσε καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας και σίγουρα κανένα σκοτεινό πλάσμα δε θα ήθελε να τα βάλει μαζί τους.
Το ανατριχιαστικό στη συγκεκριμένη ταινία, είναι το ότι τα άτομα, η έπαυλη, τα γεγονότα συνέβησαν. Για τους πιο δύσπιστους, θα πω απλά ότι η ταινία είχε τη βάση της στη πραγματική ζωή. Ο Εντ και η Λορέιν δεν ήταν δημιουργήματα της φαντασίας ενός σεναριογράφου, ήταν υπαρκτοί άνθρωποι που όντως είχαν ως απασχόλησή τους την προστασία της κοινωνίας από τις σκοτεινές δυνάμεις. Ο Εντ Γουόρεν υπήρξε ο μοναδικός δαιμονολόγος/εξορκιστής που αναγνώρισε η Καθολική Εκκλησία, και το γεγονός ότι το αναφέρει η ταινία τα πρώτα δευτερόλεπτα, κάνει τις τρίχες στο σβέρκο να σηκώνονται ακόμη και αν το μυαλό διατάζει "ψυχραιμία".
Ναι, θυμίζει Εξορκιστή. Όχι, δεν μας πειράζει καθόλου. Αποτέλεσε από τις πιο αγωνιώδεις, πιο καλοσκηνοθετημένες και πιο λογικές ταινίες τρόμου που είδαμε τα τελευταία χρόνια. Είχε την απαραίτητη "Αγία Τριάδα" μιας καλοστημένης ταινίας, δηλαδή αρχή, μέση και τέλος. Το ότι δεν υπήρξε περιττή βία κατά τη διάρκεια, ούτε καν ένας θάνατος, ενίσχυσε τον τρόμο του θεατή αντί να τον αποστασιωποιήσει. Είθισται μερικά άτομα να πεθαίνουν σε τέτοιου είδους ταινίες χωρίς λόγο, ίσα ίσα για να μας δείξει ο σκηνοθέτης ποιος είναι το αφεντικό, μην και πιστέψουμε ότι δε σοβαρολογεί. έτσι λοιπόν και ο θεατής περιμένει συνέχεια να γίνει το κακό (δε θα πω ψέματα, υπάρχουν φρικιαστικές σκηνές) αλλά δε μπορεί να υπολογίσει το επόμενο κρούσμα. Και αυτό ήταν και το κερασάκι στη τούρτα.
Δίπλα μας έχουμε την παθούσα οικογένεια. Οι ερμηνείες των παιδιών είναι θα έλεγα χλιαρές, αλλά ευτυχώς κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας αρκούσε η παρουσία τους και όχι η συμμετοχή τους. Οι γονείς ωστόσο, με τις λιτές ερμηνείες τους πέτυχαν να προκαλέσουν τις ακούσιες αντιδράσεις που θα είχε ο καθένας αν καταδιώκεται ξαφνικά από τρία στοιχειά και δύο δαίμονες.
Αναλύοντας μια ταινία τρόμου, κατέληξα στο ότι είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς πράγματα να σχολιάσει χωρίς να αναλύσει και να "χαλάσει" για τον μέλλοντα θεατή τις τρομακτικές σκηνές. Οπότε το αφήνω όσο πιο γενικό μπορώ και προτείνω στους λάτρεις του είδους να αφιερώσουν δύο ωρίτσες και να κάτσουν να τη δουν. Σε όσους πάλι έχουν πιο "ανώδυνες" προτιμήσεις, θα τονίσω πως καλύτερο θα ήταν να μην δημιουργήσουν "ατμόσφαιρα" για να τη δουν. Προσωπικά είδα μεγάλο μέρος της ταινίας πίσω από ένα Jumbo Size Pop Corn, και το βράδυ που έπεσα να κοιμηθώ ευγνωμονούσα τον εαυτό μου για αυτή του την απόφαση...
ARLTERNATIVE END: Στο τέλος θα μπορούσαμε να δούμε έναν αρκετά πιο συναρπαστικό εξορκισμό, μεγαλύτερη συμμετοχή των σκοτεινών δυνάμεων και γενικά να τέρψουμε περισσότερο τους αμφιβληστροειδείς χιτώνες μας... Από την άλλη, η λιτότητα και η αμεσότητα των τελευταίων σκηνών ίσως είναι αυτό ακριβώς που χρειάστηκε η ταινία για να μας πείσει ότι ίσως κάπου, κάποτε, να μπορούσαμε να βρεθούμε σε ανάλογη κατάσταση...
SPECIAL CREDITS TO:
Λορέιν Γουόρεν
Μας συγκίνησε όχι μόνο η εξαιρετική ερμηνεία της ηθοποιού, αλλά και η προσέγγιση του σκηνοθέτη όσων αφορά το ρόλο. Δε βλέπουμε συχνά άτομα με τόσο υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη, είτε είναι μέντιουμ είτε όχι. Εξάλλου, χωρίς αυτήν η υπόθεση δε θα είχε λυθεί... Η ψυχραιμία δε με την οποία αντιμετωπίζει το μεταφυσικό μας προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο τρόμο που μας ακολουθεί και έξω από την αίθουσα προβολής, και μας κάνει να ανατριχιάζουμε στα κρεβάτια μας...
