Η ταινία με δυο λόγια: Ο φλώρος του Τιτανικού σε νέες περιπέτειες.... Σκληρό ε; Καλά λοιπόν, ας πούμε ότι η ταινία αποτελεί την αφήγηση ενός πρώην χρηματιστή και νυν τρόφιμο νευρολογικής κλινικής, για τις μέρες που πέρασε κοντά στον μυστηριώδη κύριο Γκάτσμπι.
SPOIL ALERT: Ο Ντι Κάπριο πεθαίνει. Και αυτό είναι και το καλύτερο σημείο του έργου.
Για να ξεκινήσω λοιπόν, έχω να πω πως ο Φιτζέραλντ ( ο συγγραφέας της ομώνυμης νουβέλας πάνω και στην οποία "βασίστηκε" η ταινία ), ήταν τυχερός όταν πέθανε. Αφενός, γλίτωσε το μεγαλύτερο μέρος του Β Παγκοσμίου Πολέμου και αφετέρου, αν ζούσε τώρα θα τράβαγε ότι τρίχα είχε απομείνει στο γέρικο του κρανίο. Για την ακρίβεια, έχω βάσιμες υποψίες πως το πνεύμα του από εκεί πάνω (ή κάτω) που είναι έχει ρίξει κάτι μούτζες με χέρια και με πόδια.
Το αυθεντικό μυθιστόρημα υπέστη μία φαντασμαγορική υπερθεαματική διασκευή, η οποία όμως ποτέ δεν κατανόησε το δράμα των ηρώων, ή το μελαγχολικό ύφος του βιβλίου. Στην πραγματικότητα, παρόλο που ήξερα ακριβώς τι πρόκειται να δω, εξεπλάγην από την ικανότητα του σκηνοθέτη να κατακρεουργήσει το πρωτότυπο έργο. Ακόμη και η ηχητική υπόκρουση της ταινίας μας εμποδίζει να εγκλιματιστούμε. Αναγνωρίζω το γεγονός πως οι εκμοντερνισμοί είναι δικαίωμα κάθε δημιουργού αλλά... Περιμέναμε γνήσια, καλή μουσική που να μας θυμίζει το '20. Αντί αυτού, είχαμε ένα αναχρονιστικό ρεμίξ με Γκέρσουιν, Πόρτερ, Λάνα Ντελ Ρέι, Φέργκι, Κέις και... Μπιγιονσέ. Αναγκάστηκα να σταματήσω την ταινία κάμποσες φορές, για να βεβαιωθώ ότι το soundtrack δεν ήταν edit πάνω στο κανονικό βίντεο, μόνο και μόνο για να απογοητευτώ αμέσως μετά...
Αυτό φίλοι μου είναι το "πιο αισιόδοξο, πιο μεγάλο και ειλικρινές χαμόγελο, το οποίο ένας άνθρωπος δε θα συναντήσει στη ζωή του πάνω από 2-3 φορές". Αυτό. Εμένα πάλι μου θυμίζει το πρόσωπο που παίρνουν οι υποψήφιοι των Όσκαρ, όταν τελικά το πολύτιμο αγαλματίδιο κερδίζει ο μεγαλύτερος τους εχθρός. Ο Ντι Κάπριο σε αυτή τη ταινία, ενσαρκώνοντας τον κύριο Γκάτσμπι, απέδειξε ότι τα ρομάντζα είναι καλό να μένουν μακριά του. Θα περίμενε κανείς ότι η χειρότερή του ταινία ήταν ο Τιτανικός, εντούτοις μας εξέπληξε και μπορώ να πω πως για μένα "ο Υπέροχος Γκάτσμπι" ήταν ένα φιάσκο. Ίσως έφταιγε και η σκηνοθεσία, αλλά σίγουρα ο Ντι Κάπριο δεν έκανε τίποτα για να βοηθήσει την κατάσταση.
Τα πάντα για μια γυναίκα. Αυτή ήταν η κύρια ιδέα της ταινίας, σε αντίθεση με τα υπαρξιακά ζητήματα που φέρνει στο προσκήνιο το βιβλίο. Ο Γκάτσμπι στη ταινία, αναλώνει όλη του τη ζωή κυνηγώντας μια γυναίκα η οποία τον παράτησε με την καταπληκτική δικαιολογία ότι δε μπορούσε να τον περιμένει να πλουτίσει. Η γυναίκα πάλι αναλώνει όλη της τη ζωή σε ρηχές διασκεδάσεις καθώς δε μπορεί να βρει την ευτυχία μακριά τηυ, και ο σύζυγος της εν λόγω κυρίας αποφασίζει να την αγαπά και να τη σέβεται όταν (μένοντας χωρίς ερρωμένη) εμφανίζεται το ενδεχόμενο να την χάσει.
Μπορώ να πω ότι το μόνο πράγμα που με άγγιξε στο έργο ήταν τα εκκεντρικά πάρτι. Ένα "λούνα πάρκ" όπως πολύ πετυχημένα αναφέρθηκε. Η ρηχότητα της ανθρώπινης φύσης, με μια γερή δόση ξεσαλώματος, ίντριγκας, οργίων, και κατανάλωσης αλκοόλ. Πόσο εύκολο να την κατακρίνουμε, πόσο ευκολότερο να καταλήξουμε ημίγυμνοι με ένα μπουκάλι μπράντι στο χέρι γελώντας σαν υστερικοί. Η πραγματική έννοια της διασκέδασης, που δεν έχει καμία σχέση με την ψυχαγωγία, έρχεται στο προσκήνιο, (δια)σκεδάζοντας τον νου και την ψυχή του ανθρώπου.
Τζόρνταν.
Σαφώς πιο ενδιαφέρουσα φιγούρα από την αγαπητικιά του Ντι Κάπριο, μια τρυφερή παρουσία και παράλληλα μια έκφυλη γυναίκα. Με έκανε να νιώθω ότι ήξερε πολύ περισσότερα από όσα έλεγε, σαν να μπορούσε να προδικάσει τα τεκταινόμενα και να παρακολουθούσε ψύχραιμα, μέχρι να δικαιωθεί για την εικόνα που είχε για όλα.
