Είχα έτοιμο ότι χρειαζόμουν για να αρχίσω ένα βατό και ανώδυνο άρθρο επί gaming. Σκέφτηκα σοβαρά να το προτιμήσω, καθώς είναι πολύ πιο εύκολο να ανοίξεις ένα τέτοιο θέμα από αυτό που σκοπεύω να προσεγγίσω τώρα. Κινδυνεύοντας λοιπόν να κατηγορηθώ για τις απόψεις μου, ή και για πράγματα που δεν ανέφερα ποτέ αλλά ούτε καν μου έχουν περάσει από το μυαλό, αποφάσισα να θίξω το νωπό ακόμα ζήτημα που έχει την αποκλειστικότητα των συζητήσεών μας από εχθές.
Το συμβάν είναι γνωστό:
Μία μηχανή, αρματωμένοι οδηγοί, πυροβολισμοί, θάνατος. Είναι απλή η ιστορία και χιλιοειπωμένη μέσα σε λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο. Δε θέλω να επαναλάβω το τι έγινε. Οποιοσδήποτε έχει πρόσβαση στο παρόν άρθρο μπορεί κάλλιστα να googlarei και να μάθει τις λεπτομέρειες μου δε γνωρίζει. Προσωπικά θέλω να θέσω κάποια ερωτήματα και να επιχειρήσω να απαντήσω σε αυτά όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά.
Το "αντικειμενικά" είναι μια επικίνδυνη λέξη όταν χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις ενέργειες ή την κατάθεση απόψεων ενός ανθρώπου. Εκ των πραγμάτων ο άνθρωπος είναι ον όχι απλά αισθηματικό αλλά και συναισθηματικό, και σπάνια θα μπορέσει να κρίνει με καθαρή λογική, ανεπηρέαστη από προσωπικές σκέψεις, πεποιθήσεις και βιώματα.
Ωστόσο, για να ξεκινήσω από κάπου, θα αρχίσω από κάποια γεγονότα, τα οποία είναι αδύνατον να παρερμηνευθούν. Κάποιοι "άνθρωποι", πλησίασαν με μια μηχανή τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, σκότωσαν δύο νεαρούς και έφυγαν, αφήνοντας αιμόφυρτο έναν τρίτο. Οι δύο νεκροί είναι ο Μανώλης Καπελώνης και ο Γιώργος Φουντούλης, ενώ ο τελευταίος της τριάδας, ο Αλέξανδρος Γέροντας νοσηλεύεται σε σοβαρή κατάσταση.
(Αριστερά ο Καπελώνης, 23 ετών, δεξιά ο Φουντούλης, 26 ετών)
Τώρα που τους είδαμε, θα επανέλθω σε μια από τις πρώτες λέξεις που χρησιμοποίησα: "θάνατος". Οι περισσότεροι άνθρωποι περνούν όλη τους τη ζωή αποφεύγοντας να σκεφτούν το πότε θα έρθει η ώρα τους. Όσοι την αναλογιζόμαστε, προσπαθούμε να είμαστε άφοβοι, αλλά και πάλι όταν νιώσουμε πως πλησιάζει παγώνουν τα σωθικά μας. Είναι στη φύση κάθε όντος να φοβάται το θάνατο, να τρέμει εξ αιτίας της ανικανότητάς του να κατανοήσει αν υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό που βλέπει και αισθάνεται.
Μπορούμε επομένως μόνο να υποθέσουμε τη φρίκη που ένιωσαν οι προαναφερθέντες νεκροί όταν με συνοπτικές διαδικασίες κόπηκε το νήμα που τους κρατούσε στη ζωή. Αν η μυθολογία ήταν αληθινή, τα νήματα των ζωών μας θα ήταν ποικίλα, από τα πιο απλά μπεζ-καφέ που είναι αδιάφορα και θα ταίριαζαν καλύτερα σε ένα φόντο, μέχρι τα πιο έντονα μπορντό ή χρυσά που τραβάνε πάντα την προσοχή των υπολοίπων. Πάντα όμως πίσω από τη λάμψη, κρύβεται το θαμπό γκρίζο του θανάτου.
Οπότε θα θέσω το βασικό ζήτημα που απαντιέται με ένα "ναι" ή ένα "όχι":
Έπρεπε να πεθάνουν;
Η μόνη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό, και έχοντας απόλυτη συνειδητοποίηση του τι λέω, είναι "όχι". Κάθε ανθρώπινη ζωή που χάνεται είναι τρομερή σπατάλη και τραγωδία. Όταν μιλάμε ειδικά για τέτοιες ηλικίες, τρέμω και μόνο στην ιδέα του τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό και την ψυχή των οικογενειών τους. Έχω χάσει αγαπημένα άτομα τα οποία ήταν τρίτης ηλικίας και παρόλα αυτά η θύμιση του χαμού τους με γεμίζει πίκρα. Δεν διανοούμαι την πιθανότητα να χαθεί κάποιος τόσο νέος, για κανέναν πούστη λόγο.
Και τώρα το επόμενο θέμα: Σκοτώθηκαν δύο Χρυσαυγίτες. Πιστεύω πως τα στοιχεία είναι υπέρ αρκετά και δε θα διαφωνήσει κανείς πως και οι τρεις νεαροί ανήκαν στον σύνδεσμο της Χρυσής Αυγής, και μάλιστα αν δεν κάνω λάθος σε ομάδα περιφρούρησης εκδηλώσεων. Συμπεριλαμβανομένων των επίσης προσφάτων συλλήψεων μελών και διοικητικών στελεχών της Χρυσής Αυγής, χωράει μεγάλη συζήτηση το κατά πόσο οι νεαροί ήταν "αθώοι" ψηφοφόροι. Ωστόσο, δε μπορείς να κατηγορείς τον φασίστα, αν πέσεις στο επίπεδό του.
Οι βαλλιστικές θα βγάλουν τα πορίσματά τους, το αποτέλεσμα όμως θα αλλάξει; Όπως δε μπορεί να επανέλθει στη ζωή ο Φύσσας, έτσι δε θα μπορέσουν και αυτοί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο δολοφόνος του Φύσσα πιάστηκε, ενώ οι συγκεκριμένοι δράστες πιθανότατα θα εξαφανιστούν για πάντα. Γιατί; Γιατί είναι μια ιδέα, παρά κάτι χειροπιαστό.
Τι θέλω να πω; Πίσω από μια κουκούλα, μια μάσκα, μπορεί να κρύβεται οτιδήποτε. Μπορεί να είναι ο Μπρους Γουέιν, μπορεί και όχι. Προσωπικά βλέπω τις εξής εκδοχές:
Φονιάδες εκ μέρους ακροαριστερών-τρομοκρατικών οργανώσεων. Σε αυτή την περίπτωση, έχω να πω ότι ακόμα και η τρομοκρατία σε αυτή τη χώρα πάει κατά διαόλου. Γιατί η συγκεκριμένη πράξη, πιο πολύ οργή θα προκαλούσε παρά τρόμο. Γιατί αν θες να διαλύσεις από τον πυρήνα μια φασιστική οργάνωση, δεν σκοτώνεις δυο πιτσιρίκια που βρήκες μπροστά σου ως παραδειγματισμό. Στοχεύεις συγκεκριμένα μέλη με εξουσία και προηγούμενη εγκληματική δράση, προκαλείς αναταραχή και φυσικά αυτό που σκόπευες εξ αρχής, φόβο. Προσωπικά βρίσκω κάπως απίθανη αυτήν την εκδοχή, κυρίως γιατί έχω βαρεθεί τα τελευταία χρόνια κάθε άτομο με κουκούλα να κατηγοριοποιείται ως "αναρχικός", "αριστερός", "εντός εκτός εναλλάξ" κτλ. Όταν κάποιος κρύβεται πίσω από ένα κράνος, ή μια κουκούλα, πρέπει να μπαίνει σε τελείως ξεχωριστή ομάδα. Αυτή του δειλού, και να του επιφέρεται η βαρύτερη ποινή.
"Ξεκαθάρισμα λογαριασμών" από προσωπικές ή μη βεντέτες. Αρκετά πιο πιθανή μου φαίνεται αυτή η εκδοχή σε σχέση με την προηγούμενη. Αυτό προϋποθέτει βέβαια πως τα άτομα που δέχτηκαν την επίθεση είχαν κάποια σχέση με παράνομες οργανώσεις ή συμμετείχαν σε εγκληματικές ενέργειες. Δεν έχω την πρόθεση να θίξω τη μνήμη των νεκρών. Παράλληλα όμως το ότι πέθανε κάποιος δεν σημαίνει πως έζησε έναν έγκριτο βίο. Η Χρυσή Αυγή έχει ένα κομμάτι το οποίο δρα έξω από το φάσμα του νόμου. Το κατά πόσο είχε μπλέξει τα δύο παιδιά (και λέω παιδιά γιατί εγώ έτσι τα βλέπω) σε αυτό είναι άγνωστο, και έτσι θα παραμείνει προς το παρόν. Στην εκδοχή που οι νεαροί είχαν λερωμένη τη φωλιά τους, μπορώ μόνο να επισημάνω: "Τι μπορεί να έχει κάνει ένας άνθρωπος για να του αξίζει να πεθάνει;" Σκότωσαν; Βίασαν παιδιά; Έκλεψαν τη τελευταία μπουκιά ανθρώπου που λιμοκτονούσε; Και ακόμη και αν το έκαναν, τι είδους κοινωνία είναι αυτή που επιτρέπει την αυτοδικία; Και πάλι οι τρύπες μου φαίνονται περισσότερες και από αυτές που βρίσκουμε σε ελβετικό τυρί. Αν βλάψεις το παιδί κάποιου και αποφασίσει να σε σκοτώσει για εκδίκηση, δεν ενδιαφέρεται να κρυφτεί πίσω από μία μάσκα ούτε διαλέγει την εξαιρετικά άβολη τοποθεσία έξω από τα κεντρικά του κόμματος στο οποίο ανήκεις. Το κάνεις σε ανύποπτο τόπο και χρόνο, ίσως σε κάποιο μπαρ ή σκοτεινό στενό, και φυσικά θέλεις να φανεί τυχαίο. Η δολοφονία αυτή συνέβει συγκεκριμένα έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής για να περαστεί καλύτερα το μήνυμα. Ποιο μήνυμα όμως; "Κάτω ο ρατσισμος"; Ή μήπως "Χανόμαστε";
Δεν είμαι άτομο που πιστεύει στις συμπτώσεις. Και η συγκεκριμένη εικόνα μου φαίνεται υπερβολικά "βολική", για να μην πω στημένη. Έξω από τα γραφεία; Σε κοινή θέα; Η -κομμένη και ραμμένη κατά κάποιο τρόπο- κατάσταση με κάνει να οδηγηθώ σε άλλες σκέψεις, τις οποίες θα τολμήσω να αναφέρω, διατηρώντας τις επιφυλάξεις μου βέβαια μέχρι νεοτέρων.
Εκ των έσω. Έχετε δει ποτέ πως μια σαύρα μπορεί να αποβάλει την ουρά της αν την κρατήσετε από εκεί προκειμένου να ξεφύγει; Κανένα άλλο είδος δεν μπορεί με τέτοια ευκολία να χάσει ένα μέλος και να το αναγεννήσει εξ ολοκλήρου. Κάθομαι λοιπόν και λέω: Η Χρυσή Αυγή έχει δεχτεί ένα μεγάλο πλήγμα από τότε που μαθεύτηκαν οι παράνομες δραστηριότητές της. Μια μερίδα ψηφοφόρων, λιγότερο σκληροπυρηνικών, λιγότερο πρόθυμων να ανταποκριθούν στο κάλεσμα της Ουρανίας Μιχαλολιάκου να "δώσουν τα πάντα για το σύνδεσμο", ένιωσαν άβολα με τις πρόσφατες εξελίξεις. Είναι διαφορετικό να είσαι εθνικιστής και να παρασύρεσαι από ένα κίνημα εθνικοφρόνων, από το να σχηματίζεις ομάδες κρούσης και να ξυλοφορτώνεις κόσμο. Ο λαϊκός σύνδεσμος ΧΑ λοιπόν είδε ένα αρκετά μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης να στρέφεται εναντίον της. Λυπάμαι που το λέω, αλλά ίσως κάποια ανώτερα κλιμάκια να έκριναν πως είναι ώρα για μια δραστική απόφαση. Οι δύσκολοι καιροί απαιτούν και δύσκολα μέτρα, έτσι δε λένε;
Και σκέφτομαι λοιπόν, είναι δυνατόν κάποια άτομα μέσα από τον ίδιο τον σύνδεσμο να αποφάσισαν τη "θυσία" ενός μέλους προκειμένου να διασωθεί το υπόλοιπο σώμα; Δυστυχώς η απάντηση μου σε αυτή την ερώτηση είναι "ναι". Η τοποθέτηση της ΧΑ στο ρόλο του θύματος και η δολοφονία νέων παιδιών είναι η ιδανική απάντηση σε όσους μιλάνε για "φασίστες" και "δολοφόνους". Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Από τη μία ξαναμπαίνει η Χρυσή Αυγή στο προσκήνιο αλλά αυτή τη φορά ως τραυματισμένη από το χαμό δυο μελών της, από την άλλη, κάθε νοήμον ον θα συμφωνούσε πως οι δράστες είναι για κρέμασμα. Ποιοι δράστες όμως; Οι ακροαριστεροί; Οι αλλοδαποί που αποφάσισαν να δράσουν ενάντια στην ΧΑ ενώ μέχρι τώρα φοβούνται και κρύβονται; Και αν το έκαναν αυτοί, λίγο περίεργη στιγμή δε διάλεξαν, δεδομένου του νέου νομοσχεδίου περί αντιρατσιστικού νόμου;
Θέλω να τονίσω κάτι. ΔΕΝ θέλω να πιστεύω το ότι κάποιος υψηλά ιστάμενος της Χρυσής Αυγής έδωσε εντολή να θανατωθούν αυτά τα παιδιά στο βωμό του όποιου σκοπού έχουν βάλει. Δεν θέλω γιατί σε αυτή τη περίπτωση κάθε ίχνος προόδου που έκανε η ανθρωπότητα τις τελευταίες 2 χιλιετίες πάει στα σκουπίδια. Δεν θέλω γιατί πάντα τρέφω πίστη για τον άνθρωπο και τα υψηλά ιδεώδη που πρέπει να έχει. Γιατί το θεωρώ πιθανό; Γιατί το έχουμε ξαναζήσει το σκηνικό με Ράιχσταγκ επι Χίτλερ. Γιατί η ανθρώπινη βλακεία είναι απεριόριστη. Γιατί υπάρχουν άτομα αδίστακτα και αποφασισμένα να πατήσουν επί πτωμάτων για να πετύχουν τους στόχους τους. Οποιονδήποτε πτωμάτων.
Για να κλείσω, θέλω να εκφράσω τη θλίψη μου για το θάνατο αυτών των δύο παιδιών και πραγματικά να ευχηθώ στον τρίτο της παρέας ανάρρωση. Το ότι κάποιος είναι χρυσαυγίτης στα 25, δε σημαίνει ότι θα εξελισσόταν σε αιμοδιψή δολοφόνο. Αν τους δινόταν η ευκαιρία να ζήσουν, μπορεί σε δέκα χρόνια να γελούσαν με τα καμώματά τους που έκαναν νέοι να τρέχουν μαζί με άτομα που υποστηρίζουν τον Χίτλερ, τον άνθρωπο που αιματοκύλισε την Ευρώπη. Ή και να κλαίνε. Δε θα μάθουμε γιατί είναι νεκροί και έτσι δε θα μπορέσουν να γίνουν καλύτεροι ή χειρότεροι. Το βασικό είναι η δράση η δική μας, των υπολοίπων, των ζωντανών. Μένοντας μακριά από την ξενοφοβία, και αντιμετωπίζοντας με λογική, σύνεση και κρίση την κατάσταση την οποία ζούμε, ίσως καταφέρουμε να κρατήσουμε τον τρόμο μακριά από τα σπίτια μας.
