Η ταινία με δύο λόγια: Ο Σταλόνε παίζει το ρόλο ενός σχεδιαστή φυλακών ύψιστης ασφαλείας και ειδικού αποδράσεων, ο οποίος πέφτει θύμα συνωμοσίας και καταλήγει σε μια φυλακή σχεδιασμένη σύμφωνα με τα δικά του πορίσματα, φτιαγμένη για να μη μπορεί να δραπετεύσει κανείς. Μαζί με έναν συγκρατούμενό του, (Σβαρτζενέγκερ), θα επιχειρήσει το αδύνατο, δηλαδή να ξεφύγει και να βρεί αυτούς που τον παγίδευσαν.
SPOIL ALERT: Happy end.
Είχα ξαναδεί Σταλόνε και Σβαρτζενέγκερ μαζί και με είχε εκπλήξει ευχάριστα η μεταξύ τους χημεία. Η ταινία αυτή έρχεται για να σφραγίσει αυτή την άποψη και να δούμε ένα υπέροχο δίδυμο που αν και έχει περάσει πλέον στη τρίτη ηλικία εξακολουθεί να μας συναρπάζει και να είναι δείγμα καθαρής τεστοστερόνης.
Η πλοκή της ταινίας είναι εξαιρετική, μας θύμισε Prison Break αλλά σε μια πιο αυθόρμητη, πιο πιστευτή και πιο απολαυστική εκδοχή. Αν και κρατάει λιγότερες από δύο ώρες, ο θεατής παρασύρεται και πιστεύει πως διαρκεί αρκετά παραπάνω, κυρίως επειδή τα νεύρα του είναι στην τσίτα από το άγχος για τη συνέχεια. Χολυγουντιανή ταινία, αλλά τώρα τελευταία έχουν το συνήθειο να πεθαίνει κόσμος συνέχεια και κάθε μερικά λεπτά σε βάζει στο τριπάκι να μαντέψεις ποιος θα αποδημήσει εις Κύριον στη συνέχεια.
Παραλείποντας να αναρωτηθώ πόσο BOTOX έχει πέσει για να δείχνει έτσι, δε μπορώ παρά να θαυμάσω την καλή κατάσταση στην οποία διατηρείται. Μην πλανιέστε, πιθανότατα μπορεί να κάνει καλά τους περισσότερους σφίχτες των ημερών μας. Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι τα τελευταία χρόνια χτίζει όγκο, πράγμα που τον κάνει να φαίνεται πιο αρρενωπός όσο περνάει ο καιρός και λιγότερο ξεμωραμένος. Ίσα ίσα, ο Σταλόνε μου είναι πιο συμπαθής στις τελευταίες του ταινίες από όσο ήταν στις παλιές. Θες η εμπειρία, θες ότι ωρίμασε, πάντως δείχνει πως έχει να μας πει πολλά ακόμα.
Όσο για το ρόλο του, πιστεύω είναι πολύ δύσκολο να παριστάνεις τον έξυπνο χωρίς να έχεις κάποια ατάκα που να το αποδεικνύει. Στη περίπτωσή του, καταλάβαινες ότι είναι ανεπτυγμένης νοημοσύνης καθαρά και μόνο από τον τρόπο που κοιτούσε, κάτι που είδα πρώτη φορά από αυτόν τον ηθοποιό. Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας σου προκαλεί άγχος, αναρωτιέσαι αν θα τα καταφέρει. Όχι να αποδράσει, αλλά να επιζήσει των σκληρών βασανιστηρίων και των μεθόδων "διάλυσης" ηθικού.
Ο Σβαρζενέγκερ ήταν ακόμα μια έκπληξη. Θα φανώ άτομο μικροπρεπές και σαρκαστικό, αλλά... έβαλε μυαλό; Γενικά μέχρι τώρα απολαμβάναμε τον Άρνολντ ως έναν body-builder με νοημοσύνη αμοιβάδας, άστα λα βίστα μπέιμπι και τα λοιπά. Για να κάνω το θέμα πιο κατανοητό, ο ρόλος του Ροτμάγιερ θα μπορούσε να παρθεί από κάποιον με το ταλέντο του Χόπκινς. Το ότι ο Σβαρτζενέγκερ μπόρεσε να μας πείσει ότι είναι ένα άτομο με υψηλή νοημοσύνη και διάφορες ευαισθησίες, με ξεπερνάει. Φέρνουν ταλέντο τα γεράματα; Τύχη; Του κόλλησε τόσο καλά ο ρόλος; Αναπάντητο θα μείνει αυτό το ερώτημα αλλά σίγουρα του αξίζει ένα μπράβο γιατί ήταν ίσως η καλύτερη ερμηνεία της ζωής του.
Προφανώς υπήρξαν και σημεία που έχουμε χιλιοδεί, κυρίως στις σκηνές μάχης, αλλά ούτως ή άλλως δεν περιμέναμε και το ύψιστο έργο της έβδομης τέχνης.
Οι φρουροί στην ταινία σου προκαλούν ανατριχίλα. Με τις πανομοιότυπες μαύρες μάσκες, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς ή συμπόνιας. Τουλάχιστον με μια πρώτη ματιά. Γιατί ο ειδικός στις αποδράσεις ξέρει πως ο άνθρωπος διατηρεί όλα του τα χούγια και τα ελαττώματα, ακόμα και αν κρύβεται πίσω από μια μάσκα. Έτσι λοιπόν και οι φρουροί δεν μπορούν να κρυφτούν από τον εαυτό τους, και σιγά σιγά μαθαίνει κανείς να τους ξεχωρίζει -μαζί με το να απομνημονεύει τις συνήθειές τους.
ALTERNATIVE END: Το τέλος μου φάνηκε υποδειγματικό, αλλά λειψό. Τι εννοώ; Ότι σαν ιδέα ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να φανταστώ, αλλά μου έλειπε κάτι. Τρία λεπτά παραπάνω να κρατούσε η ταινία, θα είχε κλείσει πιο ομαλά. Μου θυμίζει κρασί το οποίο μόλις το πιεις χάνεται και η γεύση από τη γλώσσα μέσα σε δευτερόλεπτα. Στην καλή ταινία, όπως και στο καλό κρασί, η γεύση θα πρέπει να μένει για λίγο παραπάνω, για να δουλέψει το μυαλό με ότι είδε και τελικά να μεγιστοποιήσει την απόλαυση.
SPECIAL CREDITS TO: Χομπς
Είμαι φαν του Καβιέζελ εδώ και χρόνια, θεωρώ ότι ο ρόλος που έχει στο Person of Interest (σειρά) είναι ο κορυφαίος του, αλλά και εδώ απέδωσε το μάξιμουμ. Έξυπνος, με μια ευγένεια που σου παγώνει το αίμα γιατί ξέρεις ότι πιθανότατα να υπονοεί την τελευταία σου ανάσα, και στην προκειμένη περίπτωση ένας villain υπάκουος στο ρόλο του. Δεν έχει κρυφές ευαισθησίες, δεν είναι ανάγκη να τον λυπηθείς για κάτι, έχει σκοπό να "θάψει" αυτούς τους ανθρώπους και το προσπαθεί μέχρι τελικής πτώσεως. Έχω καημό να τον δω σε ταινία 007, πιστεύω θα ήταν μακράν καλύτερος από τον Κρέιγκ αλλά και από άλλους. Διαθέτει μια αρρενωπή διακριτική παρουσία και η φωνή του είναι μαγευτική, σε σημείο που αναρωτιέμαι αν έχει γονιδιακή σχέση με τον Φρίμαν.
All in all, η ταινία αποτελεί ότι πρέπει για ένα απολαυστικό δίωρο, με δράση, ανατροπές, έξυπνες ατάκες και όσο συναίσθημα χρειάζεται ώστε να είναι ανθρώπινη χωρίς να καταλήξεις να χρειάζεσαι επίσκεψη σε ψυχοθεραπευτή αφού τη δεις. Με παρέα, το ταίρι ή τον εαυτό σου, ενδείκνυται.
