Προφανώς και όλοι είδατε τι σάλος έγινε με τον Paul Walker και
τον θάνατο του.
Διαβάζοντας διάφορα ποστ από τον κάθε κακομοίρη του facebook διάβασα
το εξής κορυφαίο: «είναι εκεί πάνω τώρα και μας χαμογελάει από ψηλά» και ο
λόγος που στάθηκα είναι γιατί σίγουρα το έχετε ακούσει και εσείς κάποια στιγμή
όταν κάποιο δικό σας άτομο πέθανε.
Όλο και κάποιος θα το πει κάθε φορά.
Και εκεί
είναι που ξεκινάνε οι δικές μου νευρώσεις.
Καταρχήν δεν υπάρχει "εκεί πάνω" ώστε οι άνθρωποι "να
χαμογελάνε από ψηλά".
Ναι οκ είναι ποιητικό και ίσως σε θρησκόληπτους ανθρώπους
προσφέρει και μια κάποια παρηγοριά ή ότι άλλο, αλλά δεν υπάρχει!
Αλλά ακόμα και
αν υπήρχε. Έστω ότι κάποιος όντως επιβίωνε τον θάνατο σε μια μη σωματική μορφή,
νομίζω θα ήταν πολύ πιο απασχολημένος από το να κάθεται να χαμογελάει από ψηλά
στους επιζήσαντες.
Αυτή είναι η αιωνιότητα του δηλαδή;
Και συγγνώμη, γιατί
κάνεις δεν λέει ποτέ είναι εκεί κάτω τώρα;
Μας χαμογελάει από χαμηλά;
Προφανώς κάνεις δεν θέλει να πιστεύει ότι οι
αγαπημένοι του είναι στην κόλαση.
Και αν
κάποιος ήταν στην κόλαση αμφιβάλω πάρα πολύ αν θα χαμογελούσε!
Οι άνθρωποι απλά
αρνούνται να είναι ρεαλιστές νομίζω. Είμαστε σαν κράτος προσκολλημένοι πάρα
πολύ στην θρησκεία και στην εκκλησία και αυτή η προσκόλληση στην εκκλησία είναι
που μας κρατάει ενωμένους σαν έθνος.
Και τα πιστεύουμε γιατί μας τα χώνουν στο
μυαλό από παιδιά. Και μας το κάνουν αυτό γιατί τα παιδιά είναι πολύ μικρά για
να μπορούν να αναπτύξουν κριτική σκέψη και μέχρι και κάποια ηλικία τα παιδιά
πιστεύουν οτιδήποτε και αν τους πει ο ενήλικας. Μαθαίνοντας τους έτσι να μην
αμφισβητούν τίποτα από ότι τους διδάσκεται.
Κανείς δεν αμφισβητεί τίποτα σε
αυτή την χώρα πλέον, έχουμε εξαγοραστεί με καταναλωτικά αγαθά και αυτό ήταν.
Κανείς δεν σε προειδοποιεί για όλες αυτές τις ασυναρτησίες. Όπως ούτε και μένα
έτσι φαντάζομαι ούτε και σας, σας
προειδοποίησε κανείς για όλες αυτές τις αερολογίες.
Τις ανακαλύπτεις μόνος σου, και φυσικά είναι
τόσες και τόσες σε αυτή τη χώρα που ο κόσμος περιμένει να τις πιστεύεις και να
τις δέχεσαι σαν δεδομένο.
Θα εξηγήσω τι εννοώ.. έχετε ακούσει την έκφραση
περήφανος που είμαι Έλληνας.
Τι στο διάολο σημαίνει αυτό;
Ποτέ δεν κατάλαβα την
εθνική υπερηφάνεια, γιατί για μένα η υπερηφάνεια θα έπρεπε να είναι για κάτι
που έχεις καταφέρει ή κατορθώσει από μόνος σου όχι κάτι που συμβαίνει με την
γέννηση και είναι τόσο τυχαίο.
Το να είσαι Έλληνας δεν είναι προσόν, είναι θέμα
γενετικής τύχης. Δηλαδή εξίσου εύκολα θα μπορούσες να είσαι Άγγλος, Τούρκος, Βιετναμέζος
κ.ο.κ.
Δεν θα έλεγες ποτέ είμαι περήφανος που είμαι 1,60, ή που έχω γενετική
προδιάθεση στον καρκίνο των όρχεων.
Τότε γιατί στο καλό να είσαι περήφανος που
είσαι Έλληνας;
Η πολύ υπερηφάνεια μας έχει φάει.
Λέγοντας υπερηφάνεια να άλλο
ένα πράγμα που δεν καταλαβαίνω, το να βγάζεις το καπέλο σου την ώρα του εθνικού
ύμνου;
Τι στο διάολο σχέση έχει το ρημαδοκαπέλο με τον πατριωτισμό;
Τι πιθανή συσχέτιση μπορεί να έχει το
ακάλυπτο κεφάλι με το αίσθημα που μπορεί να έχεις στην καρδιά σου;
Και αν έχεις
ένα γαλανόλευκο καπέλο; Ή αν έχεις ένα καπέλο που έχει την σημαία πάνω;
Πρέπει
και τότε να το βγάλεις; Και γιατί ειδικά τα καπέλα μόνο; Έχουν κάτι ιδιαίτερο;
Γιατί να μην βγάλεις και το παντελόνι σου; Ή τα παπούτσια σου.
Στο αεροδρόμιο που σου λένε να τα βγάλεις για λόγους εθνικής
ασφάλειας, θα μπορούσε και αυτό να υποδηλώνει πατριωτισμό.
Άρχισα να τα αναρωτιέμαι όλα αυτά από τότε που ήμουν παιδί.
Σαν παιδί και εγώ ανατράφηκα ως χριστιανή. Τουλάχιστον μέχρι να φτάσω στην
ηλικία της λογικής.
Ένα από τα πράγματα που μας μάθανε λοιπόν σαν παιδιά ήταν
ότι όταν πας στην εκκλησία πρέπει να βγάζεις το καπέλο σου για να τιμήσεις την
παρουσία του θεού, αλλά επίσης μας είχαν πει ότι ο θεός είναι πανταχού παρόν
και αναρωτιόμουν αφού ο θεός είναι παντού γιατί να έχεις καπέλο έτσι και
αλλιώς; Μην αγοράσεις καπέλο ποτέ.
Δεν θα επεκταθώ καθόλου στο ότι δεν
μπορούσες να πιεις ούτε νερό για να πας να κοινωνήσεις ή το ότι -αν είναι ποτέ
δυνατόν- βάζανε παιδάκια δημοτικού και γυμνασίου να εξομολογηθούν!
Τι στον πούτσο
θα είχε κάνει ένα παιδάκι του δημοτικού που ήθελε εξομολόγηση;;; θα είχε φάει
κρυφά από το κουτί με τα μπισκότα; Αν είναι δυνατόν.
Τα σκέφτομαι και
εξοργίζομαι με το πόσο φόβο μας έχουν μπουκώσει.
Μας έχουν αναθρέψει να
φοβόμαστε κάθε ηγετική φιγούρα και να μην την αμφισβητούμε ποτέ.
Πόσες και
πόσες μανάδες δεν έχω ακούσει να λένε "αν δεν φας το φαγητό σου θα πω στον
αστυνομικό να σε πάρει" δηλαδή απορώ που δεν είμαστε όλοι ξαπλωμένοι σε
ντιβάνια χαλώντας όλες μας τις οικονομίες σε ψυχαναλυτές.
Και μετά
αναρωτιούνται γιατί δεν κάνουμε κάτι για το σύστημα. Μα μας μάθατε να μην το
αμφισβητούμε. Ότι έτσι έχουν τα πράγματα γιατί το λέτε εσείς.
Το άλλο παρανοϊκό που κάνουμε και το απορώ για χρόνια και
χρόνια είναι το να ορκιζόμαστε στην αγία γραφή.
Σου λένε να σηκώσεις το δεξί
χέρι και να ακουμπήσεις το αριστερό στην αγία γραφή.
Ότι έχει σημασία δηλαδή
όλο αυτό.. έχει σημασία το ποιο χέρι ας πούμε. Δίνει σημασία δηλαδή ο θεός στο
ποιο χέρι έχεις ακουμπήσει.
Δηλαδή άμα τα βάλεις ανάποδα δεν μετράει; Και γιατί
το ένα πρέπει να είναι σηκωμένο ας πούμε;
Γίνεται κάτι μαγικό; Σαν πρωτόγονη
μασονική τελετή μου φαίνεται.
Και αυτό με την αγία γραφή τι παίζει;
Αν
ορκιστείς και η αγία γραφή είναι ανάποδα πιάνει; Και αν είναι κάνα παλιό βιβλίο
και λείπουν και σελίδες; Και αν δεν έχουν καμιά κανονική πρόχειρη και έχουν
άλλης χώρας, κινέζικη ξέρω γω; Ή αν έχουν μια που να είναι για τυφλούς; Αν
έχουν μια που να είναι κινέζικη αγία γραφή για τυφλούς που λείπουν οι μισές
σελίδες και είναι και ανάποδα;;;
Σε ποιο σημείο όλες αυτές οι πλασματικές αερολογίες χάνουν
το νόημα τους; Είναι φτιαχτά, ανθρώπινα κατασκευάσματα που τα πιστεύουμε και τα
τηρούμε.
Τέλος πάντων ας αφήσω την αγία γραφή θα μιλήσουμε για επιστημονική
φαντασία άλλη φορά, η ερώτηση του εκατομμυρίου είναι γιατί έχει πιο πολύ βάρος
ο λόγος σου αν ορκιστείς στον θεό;
Γιατί παίρνουν σαν δεδομένο ότι λες αλήθεια
επειδή ορκίστηκες στον θεό;
Αν μου έλεγαν "ορκίζεσαι να πεις την αλήθεια και
μονό την αλήθεια στο όνομα του θεού", θα έλεγα ναι.
Γιατί θα με επηρεάσει;
Σαν
παιδάκια πραγματικά, που αν έλεγε κάποιος κάτι και δεν το πίστευες σου έλεγε μα
την παναγία και τον χριστό.
Και μένα με έχουν ρωτήσει σαν παιδάκι αν έκανα κάτι
και με έβαλαν να ορκιστώ, και φυσικά έλεγα ψέματα. Γιατί τι θα γινόταν δηλαδή;
Τίποτα.
Το να είσαι ειλικρινής με τους γύρω σου είναι κάτι που το αποφασίζεις
για σένα. Όσο και να ορκιστείς τίποτα δεν πρόκειται να γίνει.
Γιατί με αγία
γραφή ή χωρίς με θεό ή χωρίς θεό αν τον άνθρωπο τον εξυπηρετεί εκείνη την
στιγμή θα ορκιστεί ψέματα είτε σε δικαστήριο είτε οπουδήποτε.
Το να ορκίζονται
στην αγία γραφή είναι απλά άλλος ένας τρόπος να ελέγχουν τους ανθρώπους και να
τους έχουν σε σειρά και είναι ένα ακόμα πράγμα που μας κρατάει πίσω εξελικτικά.
Το τελευταίο για σήμερα φανταστικό μας στοιχείο είναι τα
δικαιώματα.
Όλοι βγαίνουν στις ειδήσεις, στις πορείες, στις διαδηλώσεις
φωνάζοντας για τα δικαιώματα μας, "έχουμε δικαιώματα- δεν έχουν δικαίωμα κλπ".
Λυπάμαι που θα σας την χαλάσω αλλά δεν υπάρχουν δικαιώματα. Είναι φανταστικά.
Τα φανταστήκαμε. Όπως τον Πινόκιο, την κοκκινοσκουφίτσα, τα 3 γουρουνάκια κλπ.
Τα δικαιώματα είναι μια ιδέα μόνο, είναι καλή ιδέα, αλλά δεν είναι κάτι παραπάνω.
Αλλά αν όντως πιστεύετε ότι έχετε δικαιώματα ας ρωτήσω το εξής, ποιος σας τα
έδωσε;
Πολλοί λένε είναι ανθρώπινα δικαιώματα που μας τα χει δώσει ο θεός.
Και
άντε πάλι από την αρχή. Το τελευταίο καταφύγιο ενός ανθρώπου χωρίς επιχειρήματα
και απαντήσεις.
Σε ότι δεν ξέρουμε την
απάντηση, μας το έχει δώσει ο θεός.
Προσωπικά πιστεύω ότι αν είχες δικαιώματα που σου έδινε μια ανώτερη
δύναμη, θα είχες το δικαίωμα της τροφής κάθε μέρα, του να έχεις ένα κεραμίδι
πάνω από το κεφάλι σου, ο θεός σου θα σε πρόσεχε.
Και έστω ότι όντως ο θεός σου
έδωσε τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν έκανε όμως και τόσο καλή δουλεία γιατί η
συνθήκη για τα ανθρώπινα δικαιώματα έχει αναθεωρηθεί ένα σωρό φορές.
Που
σημαίνει ότι ο θεός ξέχασε κάποια πράγματα, όπως την δουλεία για παράδειγμα.
Και οκ μας έδωσε εμάς αυτά τα δικαιώματα, σε άλλους όπως στο Πακιστάν έδωσε
λιγότερα και υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο που δεν έχουν καθόλου δικαιώματα.
Τι
είδους συμφωνία είναι αυτή; Δεν μου ακούγεται και τόσο σαν θεϊκό πλάνο όλο
αυτό, μου ακούγεται σαν ανθρώπινο πλάνο.
Σαν μια ομάδα ατόμων που προσπαθεί να
ελέγξει μια άλλη ομάδα ατόμων.
Αν πάντως πιστεύετε ότι έχετε δικαιώματα πηγαίνετε
στη Wikipedia και έτσι διαλέξτε ένα στην τύχη περιστατικό μέσα στο χάος της
ιστορίας.
Και δεν λέω μονό ελληνικό, οποιοδήποτε περιστατικό σας κινήσει το
ενδιαφέρον πχ για τον β παγκόσμιο πόλεμο "Japanese American internment" το
1942.
Το '42 υπήρχαν 110.000 Γιαπωνέζοι αμερικανικής υπηκοότητας που πετάχτηκαν
στις φυλακές μόνο και μόνο επειδή οι γονείς τους γεννήθηκαν στη λάθος χώρα.
Αυτό ήταν το παράπτωμα τους. Δεν είχαν ούτε δικαίωμα για δικηγόρο, ούτε
δικαίωμα στο να δικαστούν, κανένα δικαίωμα να κάνουν κάτι για τους εαυτούς
τους.
Καθημερινά και στην δική μας χώρα βλέπουμε να καταπατώνται συνταγματικά
μας δικαιώματα, να αναστέλλονται, να συλλαμβάνεται κόσμος, γιατί δεν έχουμε πια
δικαιώματα.
Και τα δικαιώματα δεν είναι δικαιώματα αν κάποιος μπορεί να στα
αναστείλει. Είναι προνόμια.
Μονό αυτό έχουμε σε αυτήν την χώρα ένα σύνταγμα με
προσωρινά προνόμια.
Και αν παρακολουθείτε τα νέα θα βλέπετε την λίστα των
προνομίων να μικραίνει καθημερινά.
Ιδανικά θα ήθελα να πιστεύω στα απεριόριστα
δικαιώματα. Ότι ο καθένας να μπορεί να κάνει ότι τον ευχαριστεί χωρίς
περιορισμούς και χωρίς να καταπιέζεται για κανέναν.
Αλλά δυστυχώς αυτό δεν
εξυπηρετεί τα "συνολικά συμφέροντα" της πολιτείας.
