Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Ιστορίες για χειμωνιάτικες νύχτες: Το Σοβιετικό Πείραμα του Ύπνου

Σήμερα εγκαινιάζουμε μια νέα στήλη στο μπλογκ, που θα αποτελείται από ιστορίες τρόμου, ιδανικές να σας κρατήσουν ξύπνιους τα κρύα βράδια του χειμώνα που έρχεται...


Το Σοβιετικό Πείραμα του Ύπνου

 

Σοβιετικοί ερευνητές στα τέλη του 1940 κράτησαν πέντε άτομα ξύπνια για δεκαπέντε ημέρες με ένα πειραματικό διεγερτικό που βασιζόταν σε αέριο. Κρατούνταν σε σφραγισμένο περιβάλλον για να
παρακολουθείται προσεκτικά η πρόσληψη οξυγόνου τους, έτσι ώστε το αέριο να μην τους σκοτώσει, μιας και ήταν τοξικό σε υψηλές ποσότητες. Το πείραμα έγινε πριν εφευρεθούν οι κάμερες κλειστού κυκλώματος, έτσι υπήρχαν μόνο μικρόφωνα και παράθυρα σαν φινιστρίνια με γυαλί πάχους 5 ιντσών μέσα στο θάλαμο για να τους παρακολουθούν. Ο θάλαμος ήταν εφοδιασμένος με βιβλία, στρώματα για να κοιμηθούν αλλά όχι κρεβάτια, τρεχούμενο νερό και τουαλέτα, και αρκετή ξηρά τροφή για να διαρκέσει και για τους πέντε για πάνω από ένα μήνα. Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν πολιτικοί κρατούμενοι, θεωρούμενοι εχθροί του κράτους κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.


Όλα ήταν μια χαρά για τις πρώτες πέντε ημέρες - τα υποκείμενα ελάχιστα παραπονέθηκαν, μιας και τους είχαν υποσχεθεί (ψευδώς) ότι θα απελευθερώνονταν αν υποβάλλονταν στη δοκιμή και δεν κοιμούνταν για 30 ημέρες. Οι συζητήσεις και οι δραστηριότητές τους παρακολουθούνταν και διαπιστώθηκε ότι συνέχισαν να μιλούν για ολοένα και πιο τραυματικά περιστατικά του παρελθόντος τους, και ο γενικός τόνος των συνομιλιών τους πήρε μια πιο σκοτεινή χροιά μετά από τις πρώτες τέσσερις ημέρες. Μετά από πέντε ημέρες άρχισαν να διαμαρτύρονται για τις συνθήκες και τα γεγονότα που τους οδήγησαν ως εκεί και άρχισαν να παρουσιάζουν σοβαρή παράνοια. Σταμάτησαν να μιλάνε ο ένας στον άλλο και άρχισαν εναλλάξ να ψιθυρίζουν στα μικρόφωνα και στα παράθυρα που είχαν καθρέφτη στη μια πλευρά τους. Παραδόξως όλα φαίνονταν να πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πειραματιστών με το να προδώσουν τους συντρόφους τους, τα άλλα αιχμαλωτισμένα υποκείμενα. Στην αρχή οι ερευνητές υποψιάστηκαν ότι αυτή ήταν μια παρενέργεια του ίδιου του αερίου.

Μετά από εννέα μέρες ο πρώτος από αυτούς άρχισε να ουρλιάζει. Έτρεχε κατά μήκος του θαλάμου φωνάζοντας επανειλημμένα με όλη τη δύναμη των πνευμόνων του για τρεις συνεχόμενες ώρες, και μετά συνέχισε να προσπαθεί να ουρλιάξει, αλλά πλέον ήταν μόνο σε θέση να παράγει περιστασιακά τσιρίγματα. Οι ερευνητές κατέληξαν στην άποψη ότι είχε καταστρέψει τις φωνητικές χορδές του. Το πιο εκπληκτικό πράγμα σχετικά με αυτή τη συμπεριφορά ήταν η αντίδραση των άλλων αιχμάλωτων... ή μάλλον η αδράνεια τους. Συνέχισαν να ψιθυρίζουν στα μικρόφωνα έως ότου και ο δεύτερος από τους αιχμαλώτους άρχισε να ουρλιάζει. Οι δυο κρατούμενοι που δεν ούρλιαζαν έσκισαν τα βιβλία, πασάλειψαν κάθε σελίδα με τα περιττώματα τους και τις κόλλησαν πάνω στα γυάλινα παράθυρα. Τα ουρλιαχτά σταμάτησαν αμέσως - όπως συνέβη και με τους ψιθύρους στα μικρόφωνα.


Άλλες τρεις μέρες πέρασαν. Οι ερευνητές έλεγχαν τα μικρόφωνα ανά μια ώρα για να βεβαιωθούν ότι λειτουργούσαν, μιας και θεωρούσαν ότι ήταν αδύνατο να μην υπάρχει κανένας ήχος με 5 άτομα μέσα. Η κατανάλωση οξυγόνου στον θάλαμο έδειχνε ότι και οι πέντε πρέπει να ήταν ακόμα ζωντανοί. Στην πραγματικότητα, ήταν η ποσότητα του οξυγόνου που θα κατανάλωναν πέντε άνθρωποι σε ένα πολύ βαρύ επίπεδο έντονης άσκησης. Το πρωί της 14ης ημέρας οι ερευνητές έκαναν κάτι που είχαν πει ότι δεν θα έκαναν, για να πάρουν μια αντίδραση από τους αιχμαλώτους: χρησιμοποίησαν την ενδοεπικοινωνία στο εσωτερικό του θαλάμου, ελπίζοντας να προκαλέσει οποιαδήποτε απάντηση από τους αιχμαλώτους για τους οποίους πλέον υπήρχαν φόβοι ότι ήταν είτε νεκροί είτε φυτά.

Ανακοίνωσαν: "Ανοίγουμε τον θάλαμο για να δοκιμάσουμε τα μικρόφωνα. Απομακρυνθείτε από την πόρτα και ξαπλώστε μπρούμυτα στο πάτωμα αλλιώς θα σας πυροβολήσουμε. Αν συμμορφωθείτε, ένας από εσάς θα κερδίσει άμεσα την ελευθερία του.»

Προς έκπληξή τους, άκουσαν μια μόνο φράση από μια ήρεμη φωνή: «Δεν επιθυμούμε πλέον να απελευθερωθούμε."

Αμέσως ξέσπασε διαφωνία μεταξύ των ερευνητών και των στρατιωτικών δυνάμεων που χρηματοδοτούσαν την έρευνα. Ανίκανοι να προκαλέσουν οποιαδήποτε περαιτέρω απάντηση χρησιμοποιώντας την ενδοεπικοινωνία αποφασίστηκε τελικά να ανοίξουν το θάλαμο τα μεσάνυχτα της δέκατης πέμπτης ημέρας.

Ο θάλαμος άδειασε από το διεγερτικό αέριο και γέμισε με φρέσκο αέρα και αμέσως οι φωνές από τα μικρόφωνα άρχισαν να διαμαρτύρονται. Τρεις διαφορετικές φωνές άρχισαν να εκλιπαρούν, σαν να ικέτευαν για τη ζωή των αγαπημένων τους, να ξανανοίξουν τις κάνουλες με το αέριο. Ο θάλαμος άνοιξε και εισέβαλλαν στρατιώτες για να μαζέψουν τα υποκείμενα του πειράματος. Αυτά άρχισαν να φωνάζουν πιο δυνατά από ποτέ, και το ίδιο έκαναν και οι στρατιώτες όταν είδαν τι υπήρχε μέσα. Τέσσερα από τα πέντε υποκείμενα ήταν ακόμη ζωντανά, αν και κανείς δεν θα μπορούσε να αποκαλέσει την κατάσταση τους ως «ζωή».


Οι μερίδες τροφίμων τις τελευταίες πέντε ημέρες ήταν ανέγγιχτες. Υπήρχαν κομμάτια κρέατος από τους μηρούς και το στήθος του νεκρού υποκειμένου που γέμιζαν το σωλήνα αποστράγγισης στο κέντρο του θαλάμου, μπλοκάροντας τη διαρροή και επιτρέποντας τέσσερις ίντσες νερού να συσσωρεύονται στο πάτωμα. Το πόσο ακριβώς νερό στο πάτωμα ήταν στην πραγματικότητα αίμα δεν προσδιορίστηκε ποτέ. Και τα τέσσερα επιζώντα υποκείμενα είχαν μεγάλα τμήματα των μυών και του δέρματος ξεκολλημένα από το σώμα τους. Η καταστροφή της σάρκας και τα εκτεθειμένα οστά στις άκρες των δακτύλων τους, υπεδείκνυε ότι τα τραύματα είχαν προκληθεί με τα χέρια, και όχι με τα δόντια όπως οι ερευνητές νόμιζαν αρχικά. Μια προσεκτικότερη εξέταση της θέσης και των γωνιών των πληγών έδειξε ότι τα περισσότερα, αν όχι όλα, είχαν αυτοπροκληθεί.

Τα κοιλιακά όργανα κάτω από το θώρακα και των τεσσάρων υποκειμένων είχαν αφαιρεθεί. Ενώ η καρδιά, οι πνεύμονες και το διάφραγμα παρέμεναν στη θέση τους, το δέρμα και οι περισσότεροι από τους μυς που συνδέονταν με τα πλευρά είχαν ξεσκιστεί, εκθέτοντας τους πνεύμονες μέσω του θώρακα. Όλα τα αιμοφόρα αγγεία και τα όργανα παρέμεναν ανέπαφα, απλά είχαν αφαιρεθεί και είχαν τοποθετηθεί στο πάτωμα, γύρω από τα εκσπλαχνισμένα, αλλά ακόμα ζωντανά σώματα των υποκειμένων. Το πεπτικό σύστημα των τεσσάρων ήταν ορατό και λειτουργούσε, χωνεύοντας φαγητό. Γρήγορα έγινε φανερό ότι αυτό που χώνευαν ήταν η ίδια η σάρκα τους που είχαν αφαιρέσει και φάει κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ημερών.


Οι περισσότεροι από τους στρατιώτες ανήκαν στις σοβιετικές ειδικές δυνάμεις που εργάζονταν στις εγκαταστάσεις, αλλά πολλοί από αυτούς αρνήθηκαν να επιστρέψουν στο θάλαμο για να μετακινήσουν τα υποκείμενα του πειράματος. Συνέχισαν να ουρλιάζουν να παραμείνουν στο θάλαμο και εναλλάξ παρακαλούσαν και απαιτούσαν να ενεργοποιηθεί ξανά το αέριο, φοβούμενοι ότι θα κοιμηθούν.

Προς έκπληξη όλων τα υποκείμενα του πειράματος αντέδρασαν πολεμώντας σκληρά κατά τη διάρκεια της απομάκρυνσης τους από τον θάλαμο. Ένας από τους στρατιώτες έχασε τη ζωή του καθώς τα υποκείμενα του ξέσκισαν το λαιμό, ένας άλλος τραυματίστηκε σοβαρά καθώς του αφαίρεσαν τους όρχεις και έκοψαν με τα δόντια τους μια αρτηρία στο πόδι του. Άλλοι πέντε στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους, αν υπολογιστούν και αυτοί που αυτοκτόνησαν κατά τις εβδομάδες μετά το περιστατικό.

Κατά τη διάρκεια της μάχης ένα από τα τέσσερα ζωντανά υποκείμενα έπαθε ρήξη σπλήνας και άρχισε να αιμορραγεί. Οι ιατρικοί ερευνητές προσπάθησαν να τον καταπραΰνουν αλλά αυτό αποδείχθηκε αδύνατο. Του έκαναν ένεση με δεκαπλάσια δόση ενός παράγωγου της μορφίνης αλλά εξακολουθούσε να παλεύει σαν ζώο στριμωγμένο στην γωνία, σπάζοντας τα πλευρά και το χέρι ενός γιατρού. Η καρδιά του χτυπούσε για δυο ολόκληρα λεπτά αφότου είχε πλήρως αιμορραγήσει σε σημείο που πλέον υπήρχε περισσότερο αέρας στο αγγειακό του σύστημα απ’ ότι αίμα. Ακόμα και αφότου η καρδιά του σταμάτησε, το υποκείμενο συνέχισε να ουρλιάζει και να χτυπιέται για άλλα τρία λεπτά, παλεύοντας να επιτεθεί οποιονδήποτε μπορούσε να φτάσει και επαναλαμβάνοντας τη λέξη "ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ" ξανά και ξανά, όλο και πιο αδύναμα, έως ότου τελικά σώπασε.

Τα άλλα τρία υποκείμενα που επέζησαν, περιορίστηκαν και μετακινήθηκαν σε μια ιατρική μονάδα, με τους δύο με τις ανέπαφες φωνητικές χορδές να ικετεύουν συνεχώς για το αέριο, απαιτώντας να μένουν ξύπνιοι.


Οι πιο τραυματισμένοι από τους τρεις μεταφέρθηκαν στο μοναδικό χειρουργείο που διέθεταν οι εγκαταστάσεις. Κατά τη διαδικασία της προετοιμασίας για την επανατοποθέτηση των οργάνων στο σώμα του υποκειμένου διαπιστώθηκε ότι είχε πράγματι ανοσία στο αναισθητικό που του είχαν δώσει για να τον προετοιμάσουν για τη χειρουργική επέμβαση. Αγωνίστηκε με μανία για να βγάλει τα δεσμά του όταν χρησιμοποίησαν το αναισθητικό αέριο για να τον κοιμίσουν. Κατάφερε να σχίσει το μεγαλύτερο μέρος του δερμάτινου λουριού, πλάτους τεσσάρων ιντσών, που φορούσε στον έναν καρπό, παρόλο που τον συγκρατούσε ένας στρατιώτης εκατό κιλών. Χρειάστηκε μόνο λίγο περισσότερο αναισθητικό από το κανονικό για να τον κοιμίσουν και την ίδια στιγμή που τα βλέφαρά του έκλεισαν, η καρδιά του σταμάτησε. Στην αυτοψία του υποκειμένου της δοκιμής που πέθανε στο χειρουργικό τραπέζι, διαπιστώθηκε ότι το οξυγόνο στο αίμα του βρισκόταν σε τριπλάσια επίπεδα από το κανονικό. Οι μύες του που εξακολουθούσαν να συνδέονται με τον σκελετό του είχαν σκιστεί και είχε σπάσει εννέα οστά στην προσπάθεια του να μην κοιμηθεί. Τα περισσότερα από αυτά ήταν από την δύναμη που οι ίδιοι οι μύες του είχαν ασκήσει πάνω τους.


Ο δεύτερος επιζών ήταν ο πρώτος της ομάδας των πέντε που είχε αρχίσει να ουρλιάζει. Με τις φωνητικές χορδές του κατεστραμμένες δεν ήταν σε θέση να παρακαλέσει ή να αντιταχθεί στην επέμβαση, και η μόνη του αντίδραση ήταν το βίαιο και αποδοκιμαστικό κούνημα του κεφαλιού του όταν το αναισθητικό μεταφέρθηκε κοντά του. Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά όταν κάποιος πρότεινε, απρόθυμα, να δοκιμάσουν τη χειρουργική επέμβαση χωρίς αναισθητικό, και δεν αντέδρασε καθόλου κατά τη διάρκεια των έξι ωρών που χρειάστηκαν για να αντικαταστήσουν τα κοιλιακά του όργανα και να προσπαθήσουν να τα καλύψουν με ότι απέμενε από το δέρμα του. Ο αρχιχειρούργος δήλωσε επανειλημμένα ότι θα έπρεπε να είναι ιατρικά δυνατό για τον ασθενή να είναι ακόμα ζωντανός. Μια τρομοκρατημένη νοσοκόμα που βοηθούσε στην επέμβαση δήλωσε ότι είχε δει τον ασθενή να χαμογελάει αρκετές φορές, κάθε φορά που τα μάτια του συναντούσαν τα δικά της.

Όταν η επέμβαση τελείωσε το υποκείμενο κοίταξε τον χειρουργό και άρχισε να συρίζει δυνατά, προσπαθώντας να μιλήσει ενώ πάλευε να ελευθερωθεί. Υποθέτοντας ότι αυτό ήταν κάτι μεγάλης σημασίας, ο χειρούργος του έδωσε ένα στυλό και ένα μπλοκάκι, έτσι ώστε ο ασθενής να μπορέσει να γράψει το μήνυμά του. Ήταν απλό: "Συνεχίστε να κόβετε."

Στα άλλα δύο υποκείμενα πραγματοποιήθηκε η ίδια χειρουργική επέμβαση, και στους δυο επίσης χωρίς αναισθητικό, παρόλο που έπρεπε να τους εγχυθεί ένα παραλυτικό για τη διάρκεια της διαδικασίας. Ο χειρουργός ήταν αδύνατο να ολοκληρώσει την επέμβαση όσο οι ασθενείς γελούσαν συνεχώς. Με το που παρέλυσαν τα υποκείμενα, το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να παρακολουθούν με το βλέμμα τους ερευνητές. Η επίδραση του παραλυτικού εξαφανίστηκε σε ένα ασυνήθιστα σύντομο χρονικό διάστημα και σύντομα προσπαθούσαν ξανά να ξεφύγουν από τα δεσμά τους. Όταν μπόρεσαν να ξαναμιλήσουν ζήτησαν και πάλι να τους δοθεί το διεγερτικό αέριο. Οι ερευνητές προσπάθησαν να τους ρωτήσουν γιατί είχαν αυτοτραυματιστεί, γιατί είχαν ξεριζώσει τα ίδια τους τα σωθικά και γιατί ήθελαν να τους δοθεί το αέριο ξανά.

Δόθηκε μόνο μία απάντηση: "Πρέπει να παραμείνω ξύπνιος."

Τα δεσμά και των τριών ενισχύθηκαν και μεταφέρθηκαν πάλι πίσω στο θάλαμο, περιμένοντας κάποια εντολή σχετικά με την τύχη τους. Οι ερευνητές, αντιμέτωποι με την οργή των στρατιωτικών «ευεργετών» τους για την αποτυχία των στόχων τους, σκέφτηκαν να κάνουν ευθανασία στα υποκείμενα. Ο επικεφαλής, ένας πρώην αξιωματικός της KGB, αντ 'αυτού είδε δυνατότητες, και ήθελε να δει τι θα συνέβαινε εάν τους δινόταν και πάλι το αέριο. Οι ερευνητές έφεραν ισχυρές αντιρρήσεις, οι οποίες δεν ελήφθησαν υπόψη.

Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για το σφράγισμα του θαλάμου, τα υποκείμενα συνδέθηκαν με μια οθόνη ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος και προστέθηκε στα δεσμά τους μαλακή επένδυση για μακροχρόνια παραμονή. Προς έκπληξη όλων, και οι τρεις σταμάτησαν να παλεύουν τη στιγμή που έμαθαν ότι θα λάμβαναν πάλι το αέριο. Ήταν προφανές ότι σε αυτό το σημείο και οι τρεις είχαν καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να παραμείνουν ξύπνιοι. Ένα από τα υποκείμενα που μπορούσε να μιλήσει μουρμούριζε δυνατά και συνεχώς - το σιωπηλό υποκείμενο τέντωνε τα πόδια του ενάντια στα δεσμά του με όλη του τη δύναμη, πρώτα αριστερά, μετά δεξιά, μετά αριστερά και πάλι ψάχνοντας κάτι για να επικεντρωθεί. Το τελευταίο υποκείμενο κρατούσε το κεφάλι του λίγα εκατοστά πάνω από το μαξιλάρι του και να ανοιγόκλεινε τα μάτια του γρήγορα. Μιας και ήταν το πρώτο που συνδέθηκε με το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα, οι περισσότεροι από τους ερευνητές παρακολουθούσαν έκπληκτοι τα κύματα του εγκεφάλου του. Την περισσότερη ώρα ήταν φυσιολογικά, αλλά μερικές φορές οι γραμμές γίνονταν επίπεδες ανεξήγητα. Έμοιαζε σαν να επερχόταν εγκεφαλικός θάνατος επανειλημμένα, και μετά να επέστρεφε στο φυσιολογικό. Καθώς οι ερευνητές επικεντρώνονταν στο χαρτί με τα δεδομένα που έβγαινε από την οθόνη, μόνο μία νοσοκόμα είδε τα μάτια του να κλείνουν την ίδια στιγμή που το κεφάλι του ακουμπούσε το μαξιλάρι.. Τα εγκεφαλικά του κύματα άλλαξαν αμέσως με εκείνα του βαθύ ύπνου, έπειτα η γραμμή έγινε επίπεδη για μια τελευταία φορά, καθώς η καρδιά του σταματούσε.


Το εναπομείναν υποκείμενο που μπορούσε να μιλήσει άρχισε να ουρλιάζει ότι έπρεπε να τον σφραγίσουν στο θάλαμο τώρα. Τα εγκεφαλικά του κύματα έδειχναν τις ίδιες επίπεδες γραμμές όπως και στο υποκείμενο που είχε μόλις πεθάνει καθώς αποκοιμιόταν. Ο διοικητής έδωσε την εντολή να σφραγιστεί ο θάλαμος με τα δύο υποκείμενα στο εσωτερικό του, καθώς και με τρεις ερευνητές. Ένας από τους τρεις τράβηξε αμέσως το όπλο του και πυροβόλησε τον διοικητή κατευθείαν ανάμεσα στα μάτια, έπειτα το έστρεψε στο σιωπηλό υποκείμενο και του τίναξε τα μυαλά στον αέρα.

Σημάδεψε με το όπλο του το τελευταίο υποκείμενο, το οποίο εξακολουθούσε να είναι δεμένο στο κρεβάτι καθώς τα υπόλοιπα μέλη της ιατρικής και της ερευνητικής ομάδας απομακρύνονταν πανικόβλητα από τον θάλαμο.

«Δε θα κλειδωθώ εδώ μέσα μαζί με αυτά τα πράγματα! Όχι μαζί σας!" φώναξε στον άνδρα που ήταν δεμένος στο κρεβάτι.

"Τι είσαι;" απαίτησε να μάθει. "Πρέπει να ξέρω!"

Το υποκείμενο χαμογέλασε.

"Ξεχνάτε τόσο εύκολα;" ρώτησε. «Είμαστε εσείς. Είμαστε η τρέλα που κρύβεται μέσα σε όλους σας, που ικετεύει να απελευθερωθεί κάθε στιγμή στο βαθύτερο ζωώδες μυαλό σας. Είμαστε αυτό που κρύβεται κάτω από το κρεβάτι σας κάθε βράδυ. Είμαστε αυτό που εσείς αποκοιμίζετε στη σιωπή και την παράλυση, όταν πηγαίνετε στο νυχτερινό σας καταφύγιο, όπου εμείς δεν μπορούμε να διαβούμε. "

Ο ερευνητής έμεινε σιωπηλός. Στη συνέχεια, σημάδεψε την καρδιά του υποκειμένου και πυροβόλησε. Η γραμμή στην οθόνη έγινε επίπεδη καθώς το υποκείμενο έλεγε πνιχτά,

"Σχεδόν… ελεύθερος …"

 


(το κείμενο ανήκει σε άγνωστο συγγραφέα, η ελληνική απόδοση είναι δική μου)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...