Πριν από λίγες μέρες αποφάσισα να βγω από το καβούκι 4 τοίχων και μιας οθόνης στο οποίο είχα απομονωθεί ως γνήσιος δυτικός hikikomori (πιο απλά, σταμάτησα να κάνω το αυτιστικό αντικοινωνικό) και αποδέχθηκα την πρόταση φίλου για ένα "αξέχαστο διήμερο στην Πάτρα" μαζί με αυτόν και την ξαδέρφη του. Χρόνο είχα, λεφτά για πέταμα είχα, μέρος να μείνω είχα, οπότε "γιατί όχι;"
Ως γνήσιος μίζερος κι απελπιστικά αρχιδοσπάστης (ναι, αυτό είναι προειδοποίηση), αποφάσισα να παραθέσω κάποιες σκέψεις που μου γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια αυτών των δύο ημερών και νυχτών (θα μπορούσατε να το πείτε και γκρίνια) που πιστεύω εκφράζουν αρκετούς, αν όχι σχεδόν όλους (μιλάω για όντα με στοιχειώδη νοημοσύνη και γούστο, για να μην παρεξηγηθούμε).
1. 18+ γιούροζ στα ΚΤΕΛ για να πάω Πάτρα;! Σοβαρά τώρα;! Και η έκπτωση με το πάσο είναι 4 ευρώ;! Καλύτερα να πήγαινα με τζετ, η κηροζίνη για 170 χλμ. στην ευθεία θα μου ερχόταν πιο φθηνά.
2. Θέλεις να καθίσεις πίσω από την ξαδέρφη, για να της πιάσεις την πάρλα, να δεις/πιάσεις τίποτα κτλ. (μεγάλο νόμισμα, το ξέρω) και ξαφνικά σου σκάει ένας κωλόγερος με ξινισμένα μούτρα και σου λέει "Αυτή είναι η θέση μου." όταν γύρω υπάρχουν άπειρες κενές θέσεις που δεν γεμίζουν. Και σα να μην έφτανε που σε μετακόμισε αλλού, μετά σκάει αντίστοιχος και σε στριμώχνει στη μέσα πλευρά, χωρίς ελπίδα διαφυγής.
3. Έξω από τα ΚΤΕΛ συνωστισμός από ταξί, κάτι που σε γεμίζει με υποψίες. "Ρε λες να μας πιάσουν κώτσο;" Η απάντηση είναι ναι: 6,5 ευρώ για μια διαδρομή 2 λεπτών maximum! Και ταξίμετρο πουθενά. Κανονικά πρέπει να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις σαν κύριος. Αφού τους γαμήσεις κανάν άγιο. Ή παναγία.
4. Μένω στα ταξί: έχει τύχει ποτέ να γνωρίσετε άτομο που και τσιγάρα από το διπλανό περίπτερο να θέλει να πάρει, θα πάρει ταξί επειδή "ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί στο διπλανό στενάκι"; Ε λοιπόν, λόγω αυτού παίζει να μου φύγαν τα μισά λεφτά που ξόδεψα εκεί πέρα στα γαμημένα βυσσινί ταξί με τους ανεκδιήγητους μινάρες ταρίφες. ΓΑΜΩ ΤΙΣ ΦΟΒΙΤΣΙΑΡΕΣ ΓΚΟΜΕΝΕΣ, λες και καραδοκεί δίπλα ο δολοφόνος με το φορτηγό-κατάψυξη για να τις αφαιμάξει και να τις διαμελίσει.
5. Δε μπορώ να πω, ωραία η παλιά πόλη, με τα ερείπια και τους διαδρόμους με τις καμάρες και λοιπά γραφικά στοιχεία, αλλά άλλο η ατμοσφαιρική εγκατάλειψη α λα Βενετία και άλλο το να πέφτουν στο κεφάλι σου σοβάδες και ροκανίδια από σάπια δοκάρια όσο σκοντάφτεις σε λακκούβες και μπάζα. Καμιά συντήρηση παίζει ή την επόμενη φορά που θα πάω θα μου πέσει όλο το νεοκλασικό στο κεφάλι;
6. Άτομα μιας κάποιας ηλικίας (βλ. γονείς) με διαβεβαίωσαν ότι τα Ψηλαλώνια "είναι το πιο εκλεπτυσμένο σημείο της Πάτρας, με πολλά κι εξαιρετικά μαγαζιά" [sic]. Αν εξαιρέσεις το σουβλατζίδικο με εκείνη τη γαμάτη σως και τις αφράτες πίτες, όλα και όλα που είδα ήταν 3 μπαράκια, το ένα δίπλα στο άλλο, και ο ήχος που έφτανε από αυτά δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικός.
7. Στα 2 τελευταία οι μόνοι πελάτες ήταν κάτι χαροκαμένοι/ες που πνίγαν τον πόνο τους στο φθηνό ουίσκι όσο έπαιζε Βασιλάκης Καρράς, χωμένοι σε κάτι στενές μπάρες που μισοφαίνονταν μέσα στα μπλε LEDs. Το πρώτο φαινόταν καλύτερο, οπότε "Γιατί να μην του δώσουμε μια ευκαιρία;"
8. Ακόμα προσπαθώ να καθαρίσω τα μάτια μου από αυτό που αντίκρισα. Χοντρές 40άρες μιλχάρες-μοσχάρες (Mothers I would Hate Fucking) κουνούσαν ρυθμικά τα πατσοκοίλια τους με Ρακιντζή και λοιπά cult λαϊκά είδωλα όσο οι σύζυγοι-μισοριξιές προσπαθούσαν να ξεχάσουν ότι αυτές είναι οι γυναίκες τους. Και δε μιλάω για ένα τραπέζι, ΕΙΧΑΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΣΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ. Μοναδική παρηγοριά η ξανθούλα σερβιτόρα με τα μεγάλα προσόντα. Το ποτό άθλιο πετρέλαιο που θα με είχε στείλει αδιάβαστο με άδειο στομάχι, αλλά τι περίμενα θα μου πεις;
9. Το επόμενο βράδυ μου ανακοίνωσαν ότι θα πηγαίναμε σε ρακάδικο, μια ομολογουμένως ευχάριστη αλλαγή από τον χθεσινό καρκίνο. Φτάνουμε λοιπόν στο δρόμο με τα μαγαζιά αυτού του είδους, και μπαίνουμε στο πρώτο. Ούτε χώρο για πινέζα δεν είχε. Το ίδιο και το δεύτερο. Και το τρίτο. Τελικά λέμε, δεν πάμε να δούμε κι αυτό το ρακάδικο-μεζεδοπωλείο (σύμφωνα με την ταμπέλα πάντα). Ανοίγει η πόρτα, μου πέφτει το σαγόνι: μια ατελείωτη σάλα φίσκα από κάθε καρυδιάς καρύδι να χορεύουν τσάμικα, τσιφτετέλια και freestyle σα να'χουν πάρει σίσα υπό συνοδεία κλαρίνων και ζουρνάδων. WTF?! (Το ρακάδικο πάει στο διάολο, αλλά οι μεζέδες ΠΟΥ ΣΤΟ ΜΠΟΥΤΣΟ ΚΟΛΛΟΥΣΑΝ σε έναν χώρο όπου άνετα θα έκανε λάηβ ο Μπουγάς και η Τσαμπά;)
10. Εφόσον καταλάβαμε πως δεν υπήρχε περίπτωση να καθίσουμε εκεί ή κάπου κοντά, αποφασίσουμε να πάμε προς τα κάτω (παραλία μεριά). Και ψάξε, και ψάξε... Τίποτα. Όλα γεμάτα, φίσκα από υποβαλκάνιους κλαρινογαμπρούς, κάγκουρες και διάφορες επιμειξίες των 2 παραπάνω που μάλλον είχαν έρθει μαζικά από όλα τα γύρω χωριά για το τριήμερο. Μέχρι και σχολικούς χορούς είδαμε με τα καυλωμένα κι αλαλάζοντα 14χρονα να σκοτώνουν κάθε ελπίδα μέσα μας. Τελικά βρήκαμε κάπου να σταθούμε όρθιοι (καθώς το να κάτσουμε δεν έπαιζε πουθενά.)
11. Και τι μέρος... Όλα τα είχε: gay-friendly κλαρίνα με ντεκαπάζ στα φρύδια, αυτιστικούς που χορεύουν σα μεταλλαγμένα καλαμάρια μεσ'τη μέση με το άδειο μπυρομπούκαλο ανά χείρας, μπαργούμεν-ξεκωλάκια που κουνάν τα προσόντα τους λες και έκλεψαν όλο το stash κοκαΐνης του Σκαρφέης και το ρούφηξαν με μια μυτιά, διαχυτικές (βλ. ευτραφείς) υπάρξεις που αναζητούν τον πρίγκηπα τους όσο μεθάνε με κοκτέηλ, όλα σε εκκωφαντική deep house και χαμηλό φωτισμό.
12. Μετά από 2 ώρες ορθοστασίας και μία Sol, προσευχήθηκα "μέχρι και στον Χομεϊνί", όπως λέει κι ο Ύπο, να μπάμε να φύγουμε και να πάμε κάπου πιο ήσυχα και καλά, π.χ. σε κανά ροκόμπαρο, μπυραρία κτλ. ΟΧΙ. Με τίποτα. Οι άλλοι ήθελαν να ζήσουν "τη μεγάλη νυχτερινή επιδρομή στη Μπάτρα", ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
13. Ρε μαλάκα, αφού το βλέπεις πως είναι τίγκα το μέρος και δεν χωρά ούτε ηλεκτρόνιο να περάσει από το πλήθος, τι κάθεσαι και μου κάνεις τα παπάρια πεπόνια αργείτικα για να μπούμε; Ωραία, τώρα που μπήκα και αισθάνομαι τα πνευμόνια μου απελπιστικά άδεια και μυρίζω τη βρώμα εκατοντάδων στοιβαγμένων σα τα ζώα τι κατάλαβες ε; Περίμενες να βρούμε κάπου να καθίσουμε σε αυτόν τον αγοραφοβικό εφιάλτη; Μετά μου λες ότι θα ήταν πολύ ωραίο με "λίγο λιγότερο κόσμο". Ζώο όρθιο. (Για να πούμε την αλήθεια, σε τέτοιες περιπτώσεις χουφτώνεις ό,τι θες χωρίς κίνδυνο παρεξήγησης. Το θέμα είναι να βλέπεις τι πιάνεις.)
14. Και σα να μην έφτανε αυτό, θέλαν κι άλλο. ΚΙ ΑΛΛΟ. Η ώρα είχε πάει 3 πια, και τι καλύτερο από ένα "ελληνάδικο-ξεφτυλάδικο" ε; ΟΧΙ. ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΠΟΥΣΤΗ ΛΟΓΟ. 5 τραγούδια του Παντελίδη με πολύχρωμα φωτορυθμικά και πατσαβούρες με λεοπάρ να κάνουν ηχώ στο απαύγασμα της κλαψομουνίασης, και μετά Πάολες και Βέρτηδες και κάτι άλλα που ούτε καν ξέρω έτσι για να με αποτελειώσει. Στη συνέχεια το κέφι ανέβηκε με Κιάμους σε διάφορα βλαχοremix κι άλλα αντίστοιχα. Πάλι πήχτρα το μέρος, με ό,τι καλτίλα φαντάζεσαι: η θέα με γκόμενες με πλούσιο μπούστο και δερμάτινες μπότες να διακόπτεται ξαφνικά από τελειωμένη αντροπαρέα που αποφάσισε να χορέψει τσιφτετέλι κι άλλα τραγικά. Σοβαρά τώρα; (Βλ. παρένθεση από πάνω και για εδώ.)
Τελικά, βαρέθηκαν (εγώ είχα βαρέσει διάλυση αρκετή ώρα πριν), τα μαζέψαμε και τη γκάναμε από κει. Το πρωί συγυρίσαμε και φύγαμε σούμπιτοι για Αθήνα μέσω Κιάτου. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν "Είμαι εγώ τόσο αυτιστικός και δύσκολος πια, ή μήπως οι άλλοι το παράκαναν;" Τέλος πάντως, ας κάνουμε μια μικρή σύμπτυξη για κατακλείδα:
Αυτά από μένα. Μπα να χωθώ ξανά στην υπόγα μου. Θα τα ξαναπούμε λίαν συντόμως με κάποιο επιστημονικό ποστ άχρηστων γνώσεων, άρθρο γκρίνιας ή κάτι εντελώς καινούριο (εφόσον ξεκλέψω λίγη ώρα από το ασφυκτικό μου ωράριο αυνανισμού και φυτοζωισμού).
Κάπως έτσι είμαι κι εγώ όταν βγαίνω από το σπίτι μου.
Ως γνήσιος μίζερος κι απελπιστικά αρχιδοσπάστης (ναι, αυτό είναι προειδοποίηση), αποφάσισα να παραθέσω κάποιες σκέψεις που μου γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια αυτών των δύο ημερών και νυχτών (θα μπορούσατε να το πείτε και γκρίνια) που πιστεύω εκφράζουν αρκετούς, αν όχι σχεδόν όλους (μιλάω για όντα με στοιχειώδη νοημοσύνη και γούστο, για να μην παρεξηγηθούμε).
Εγώ τουλάχιστον σας προειδοποίησα.
1. 18+ γιούροζ στα ΚΤΕΛ για να πάω Πάτρα;! Σοβαρά τώρα;! Και η έκπτωση με το πάσο είναι 4 ευρώ;! Καλύτερα να πήγαινα με τζετ, η κηροζίνη για 170 χλμ. στην ευθεία θα μου ερχόταν πιο φθηνά.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον θα προτιμήσω το ΚΤΕΛ.
2. Θέλεις να καθίσεις πίσω από την ξαδέρφη, για να της πιάσεις την πάρλα, να δεις/πιάσεις τίποτα κτλ. (μεγάλο νόμισμα, το ξέρω) και ξαφνικά σου σκάει ένας κωλόγερος με ξινισμένα μούτρα και σου λέει "Αυτή είναι η θέση μου." όταν γύρω υπάρχουν άπειρες κενές θέσεις που δεν γεμίζουν. Και σα να μην έφτανε που σε μετακόμισε αλλού, μετά σκάει αντίστοιχος και σε στριμώχνει στη μέσα πλευρά, χωρίς ελπίδα διαφυγής.
Eξαιρετικά αφιερωμένο.
Σίγουρα πάντως όχι τη Μπαμπαναγία τη Στανοκρατούσα, μεγάλη η χάρη της.
4. Μένω στα ταξί: έχει τύχει ποτέ να γνωρίσετε άτομο που και τσιγάρα από το διπλανό περίπτερο να θέλει να πάρει, θα πάρει ταξί επειδή "ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί στο διπλανό στενάκι"; Ε λοιπόν, λόγω αυτού παίζει να μου φύγαν τα μισά λεφτά που ξόδεψα εκεί πέρα στα γαμημένα βυσσινί ταξί με τους ανεκδιήγητους μινάρες ταρίφες. ΓΑΜΩ ΤΙΣ ΦΟΒΙΤΣΙΑΡΕΣ ΓΚΟΜΕΝΕΣ, λες και καραδοκεί δίπλα ο δολοφόνος με το φορτηγό-κατάψυξη για να τις αφαιμάξει και να τις διαμελίσει.
"TI ENNOEIΣ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΟΥΜΕ;"
5. Δε μπορώ να πω, ωραία η παλιά πόλη, με τα ερείπια και τους διαδρόμους με τις καμάρες και λοιπά γραφικά στοιχεία, αλλά άλλο η ατμοσφαιρική εγκατάλειψη α λα Βενετία και άλλο το να πέφτουν στο κεφάλι σου σοβάδες και ροκανίδια από σάπια δοκάρια όσο σκοντάφτεις σε λακκούβες και μπάζα. Καμιά συντήρηση παίζει ή την επόμενη φορά που θα πάω θα μου πέσει όλο το νεοκλασικό στο κεφάλι;
Θα μπορούσε να'ναι η Πάτρα μετά από σεισμό. Ή 8 μποφόρ.
6. Άτομα μιας κάποιας ηλικίας (βλ. γονείς) με διαβεβαίωσαν ότι τα Ψηλαλώνια "είναι το πιο εκλεπτυσμένο σημείο της Πάτρας, με πολλά κι εξαιρετικά μαγαζιά" [sic]. Αν εξαιρέσεις το σουβλατζίδικο με εκείνη τη γαμάτη σως και τις αφράτες πίτες, όλα και όλα που είδα ήταν 3 μπαράκια, το ένα δίπλα στο άλλο, και ο ήχος που έφτανε από αυτά δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικός.
Ο χώρος του δράματος.
7. Στα 2 τελευταία οι μόνοι πελάτες ήταν κάτι χαροκαμένοι/ες που πνίγαν τον πόνο τους στο φθηνό ουίσκι όσο έπαιζε Βασιλάκης Καρράς, χωμένοι σε κάτι στενές μπάρες που μισοφαίνονταν μέσα στα μπλε LEDs. Το πρώτο φαινόταν καλύτερο, οπότε "Γιατί να μην του δώσουμε μια ευκαιρία;"
Το OST του δράματος, part 1.
8. Ακόμα προσπαθώ να καθαρίσω τα μάτια μου από αυτό που αντίκρισα. Χοντρές 40άρες μιλχάρες-μοσχάρες (Mothers I would Hate Fucking) κουνούσαν ρυθμικά τα πατσοκοίλια τους με Ρακιντζή και λοιπά cult λαϊκά είδωλα όσο οι σύζυγοι-μισοριξιές προσπαθούσαν να ξεχάσουν ότι αυτές είναι οι γυναίκες τους. Και δε μιλάω για ένα τραπέζι, ΕΙΧΑΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΣΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ. Μοναδική παρηγοριά η ξανθούλα σερβιτόρα με τα μεγάλα προσόντα. Το ποτό άθλιο πετρέλαιο που θα με είχε στείλει αδιάβαστο με άδειο στομάχι, αλλά τι περίμενα θα μου πεις;
To OST του δράματος, part 2.
9. Το επόμενο βράδυ μου ανακοίνωσαν ότι θα πηγαίναμε σε ρακάδικο, μια ομολογουμένως ευχάριστη αλλαγή από τον χθεσινό καρκίνο. Φτάνουμε λοιπόν στο δρόμο με τα μαγαζιά αυτού του είδους, και μπαίνουμε στο πρώτο. Ούτε χώρο για πινέζα δεν είχε. Το ίδιο και το δεύτερο. Και το τρίτο. Τελικά λέμε, δεν πάμε να δούμε κι αυτό το ρακάδικο-μεζεδοπωλείο (σύμφωνα με την ταμπέλα πάντα). Ανοίγει η πόρτα, μου πέφτει το σαγόνι: μια ατελείωτη σάλα φίσκα από κάθε καρυδιάς καρύδι να χορεύουν τσάμικα, τσιφτετέλια και freestyle σα να'χουν πάρει σίσα υπό συνοδεία κλαρίνων και ζουρνάδων. WTF?! (Το ρακάδικο πάει στο διάολο, αλλά οι μεζέδες ΠΟΥ ΣΤΟ ΜΠΟΥΤΣΟ ΚΟΛΛΟΥΣΑΝ σε έναν χώρο όπου άνετα θα έκανε λάηβ ο Μπουγάς και η Τσαμπά;)
Σε ένα στενάκι πίσω από τα ρακάδικα...
10. Εφόσον καταλάβαμε πως δεν υπήρχε περίπτωση να καθίσουμε εκεί ή κάπου κοντά, αποφασίσουμε να πάμε προς τα κάτω (παραλία μεριά). Και ψάξε, και ψάξε... Τίποτα. Όλα γεμάτα, φίσκα από υποβαλκάνιους κλαρινογαμπρούς, κάγκουρες και διάφορες επιμειξίες των 2 παραπάνω που μάλλον είχαν έρθει μαζικά από όλα τα γύρω χωριά για το τριήμερο. Μέχρι και σχολικούς χορούς είδαμε με τα καυλωμένα κι αλαλάζοντα 14χρονα να σκοτώνουν κάθε ελπίδα μέσα μας. Τελικά βρήκαμε κάπου να σταθούμε όρθιοι (καθώς το να κάτσουμε δεν έπαιζε πουθενά.)
Πάτρα, μια πόλη, χιλιάδες κλαρινογαμπροί.
11. Και τι μέρος... Όλα τα είχε: gay-friendly κλαρίνα με ντεκαπάζ στα φρύδια, αυτιστικούς που χορεύουν σα μεταλλαγμένα καλαμάρια μεσ'τη μέση με το άδειο μπυρομπούκαλο ανά χείρας, μπαργούμεν-ξεκωλάκια που κουνάν τα προσόντα τους λες και έκλεψαν όλο το stash κοκαΐνης του Σκαρφέης και το ρούφηξαν με μια μυτιά, διαχυτικές (βλ. ευτραφείς) υπάρξεις που αναζητούν τον πρίγκηπα τους όσο μεθάνε με κοκτέηλ, όλα σε εκκωφαντική deep house και χαμηλό φωτισμό.
Κόκα, μουνιά, αλκοόλ και deep house.
12. Μετά από 2 ώρες ορθοστασίας και μία Sol, προσευχήθηκα "μέχρι και στον Χομεϊνί", όπως λέει κι ο Ύπο, να μπάμε να φύγουμε και να πάμε κάπου πιο ήσυχα και καλά, π.χ. σε κανά ροκόμπαρο, μπυραρία κτλ. ΟΧΙ. Με τίποτα. Οι άλλοι ήθελαν να ζήσουν "τη μεγάλη νυχτερινή επιδρομή στη Μπάτρα", ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Απλά ψόφος.
13. Ρε μαλάκα, αφού το βλέπεις πως είναι τίγκα το μέρος και δεν χωρά ούτε ηλεκτρόνιο να περάσει από το πλήθος, τι κάθεσαι και μου κάνεις τα παπάρια πεπόνια αργείτικα για να μπούμε; Ωραία, τώρα που μπήκα και αισθάνομαι τα πνευμόνια μου απελπιστικά άδεια και μυρίζω τη βρώμα εκατοντάδων στοιβαγμένων σα τα ζώα τι κατάλαβες ε; Περίμενες να βρούμε κάπου να καθίσουμε σε αυτόν τον αγοραφοβικό εφιάλτη; Μετά μου λες ότι θα ήταν πολύ ωραίο με "λίγο λιγότερο κόσμο". Ζώο όρθιο. (Για να πούμε την αλήθεια, σε τέτοιες περιπτώσεις χουφτώνεις ό,τι θες χωρίς κίνδυνο παρεξήγησης. Το θέμα είναι να βλέπεις τι πιάνεις.)
Καταραμένη αγοραφοβία.
14. Και σα να μην έφτανε αυτό, θέλαν κι άλλο. ΚΙ ΑΛΛΟ. Η ώρα είχε πάει 3 πια, και τι καλύτερο από ένα "ελληνάδικο-ξεφτυλάδικο" ε; ΟΧΙ. ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΠΟΥΣΤΗ ΛΟΓΟ. 5 τραγούδια του Παντελίδη με πολύχρωμα φωτορυθμικά και πατσαβούρες με λεοπάρ να κάνουν ηχώ στο απαύγασμα της κλαψομουνίασης, και μετά Πάολες και Βέρτηδες και κάτι άλλα που ούτε καν ξέρω έτσι για να με αποτελειώσει. Στη συνέχεια το κέφι ανέβηκε με Κιάμους σε διάφορα βλαχοremix κι άλλα αντίστοιχα. Πάλι πήχτρα το μέρος, με ό,τι καλτίλα φαντάζεσαι: η θέα με γκόμενες με πλούσιο μπούστο και δερμάτινες μπότες να διακόπτεται ξαφνικά από τελειωμένη αντροπαρέα που αποφάσισε να χορέψει τσιφτετέλι κι άλλα τραγικά. Σοβαρά τώρα; (Βλ. παρένθεση από πάνω και για εδώ.)
Brb.
Τελικά, βαρέθηκαν (εγώ είχα βαρέσει διάλυση αρκετή ώρα πριν), τα μαζέψαμε και τη γκάναμε από κει. Το πρωί συγυρίσαμε και φύγαμε σούμπιτοι για Αθήνα μέσω Κιάτου. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν "Είμαι εγώ τόσο αυτιστικός και δύσκολος πια, ή μήπως οι άλλοι το παράκαναν;" Τέλος πάντως, ας κάνουμε μια μικρή σύμπτυξη για κατακλείδα:
KAΡΚΙΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΚΛΑΡΙΝΟΓΑΜΠΡΟΥΣ, ΚΑΓΚΟΥΡΕΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΥΒΡΙΔΙΑ
ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΤΟΦΑΛΟΥΣ ΜΕ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ ΡΟΥΧΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΞΙΝΟΥΣ ΓΕΡΟΥΣ
ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΤΑΡΙΦΕΣ-ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΤΕΛ
ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΣΕ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗ, ΠΑΟΛΑ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΗΧΗΤΙΚΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ
ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΣΤΑ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΗΣ
