ΤΑΜΠΟΥ

Θα περίμενε κανείς στην «ευρωπαϊκή» -προς το παρόν- Ελλάδα του 2013 να μην υπάρχουν θέματα ταμπού προς συζήτηση αλλά ζούμε ακόμα στο μικρό ελλαδιστάν και θα συνεχίσουμε να ζούμε εκεί  όσο και αν προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας για το αντίθετο.

Εν πάση περιπτώσει το θέμα μου ξεκινάει με αφορμή μια συζήτηση με έναν φίλο.
Κάποια στιγμή έφτασε η κουβέντα στην υγεία σήμερα και συγκεκριμένα στην πνευματική υγεία, κάτι το οποίο είναι κατά την δική μου γνώμη ένα από τα μεγαλύτερα ταμπού στην χώρα μας.

Δεν ξέρω αν είναι λόγω φόβου, άγνοιας ή έλλειψης εκπαίδευσης αλλά είναι γεγονός.
Προσπάθησε να πεις σε κάποιον ότι σκέφτεσαι να επισκεφτείς ψυχολόγο και κόψε αντιδράσεις.
Λες και του είπες ότι έχεις λέπρα.

Μου κάνει τρομερή εντύπωση που ενώ μας συμβαίνουν τόσα πολλά, όχι μόνο σαν άτομα αλλά και σαν κοινωνία κανείς δεν σκέφτεται να επισκεφτεί κάποιον ειδικό.
Ή που αν τελικά όντως απευθυνθεί στιγματίζεται σαν ψυχασθενής.

Έχουμε αλήθεια τόσο περιορισμένο μυαλό και τρόπο σκέψης?  Νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται στην ίδια την ανατροφή μας.
Το πώς έχουμε μάθει να εθελοτυφλούμε μπροστά στα προβλήματα και στο πως δεν έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε και να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματα μας.

Αποφάσισα λοιπόν να κάνω ένα μικρό ψάξιμο. 

Aυτό που βρήκα ήταν ότι περίπου 12 στους 100 κατοίκους της χώρας βρέθηκαν να πληρούν τα κλινικά κριτήρια της μείζονος κατάθλιψης σε πανελλαδική έρευνα για την επίδραση της οικονομικής κρίσης στην ψυχική υγεία των κατοίκων της χώρας μας.

Σε σύγκριση με το αντίστοιχο ποσοστό του 2011 (8,2%), το ποσοστό του 2013 (12,3%) έχει αυξηθεί 50%.

Θα μου πεις τι σημαίνει αυτό δηλαδή; Για να εξηγήσουμε ίσως λίγο τι είναι η κατάθλιψη πρέπει ίσως να δούμε πως παρουσιάζεται.

 Δεν θα μακρηγορήσω για όλα τα συμπτώματα που μπορεί να εμφανίσει κάποιος, πρώτον γιατί στον καθένα εμφανίζεται διαφορετικά και δεύτερον γιατί υπάρχουν πιο ειδικοί από μένα να τα πουν καλυτέρα, αλλά σε αυτά που θα σταθώ είναι μερικά που μου φαίνονται σοκαριστικά γνωστά από τον περίγυρο.

Η αϋπνία, οι πονοκέφαλοι, η μειωμένη διάθεση, η συνεχής κόπωση, οι μεταβολές βάρους, ο έντονος εκνευρισμός, η μειωμένη όρεξη για σεξ, η νευρικότητα και οι σωματοποιημένοι πόνοι είναι λίγα από τα συμπτώματα που μπορεί να βιώνει κανείς κάθε μέρα.

Πόσοι άραγε από τους ανθρώπους τριγύρω μας ή από τα αγαπημένα μας πρόσωπα βιώνουν κάτι τέτοιο; Ο ψυχικός πόνος είναι πολύ μεγαλύτερος από έναν σωματικό, εμφανίζονται από την εφηβική ηλικία και αντί να μάθουμε να το διαχειριζόμαστε, όλοι κοιτάμε αλλού!

Είναι άραγε διαχειρίσημος; Και τι μπορεί να κάνει κάποιος για αυτό;

Καταρχήν το πρώτο και μεγαλύτερο βήμα είναι η αποδοχή και παραδοχή του προβλήματος.

Σε κάποιον που δεν συνειδητοποιεί ότι του συμβαίνει είναι πολύ δύσκολο να ζητήσει βοήθεια από κάποιον που συνειδητοποιεί την έκταση του προβλήματος.

Πολλοί θεωρούν ότι είναι φάση που θα περάσει ή προσπαθούν να μπουκώσουν τα συναισθήματα τους με κάτι άλλο, είτε ποτό, είτε φαγητό (σε αυτό βέβαια θα αναφερθούμε άλλη φορά), είτε ότι τους έρθει πιο πρόχειρο.

Και αυτό συμβαίνει γιατί μας είναι άγνωστο το ότι υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος προσέγγισης τέτοιων λεπτών καταστάσεων.

Απαιτεί κόπο κι είναι επίπονο και όλοι αποζητούμε την εύκολη λύση, όπως άλλωστε κάνουμε και σε όλους τους τομείς της ζωής μας.

Εύκολο χρήμα, εύκολο σεξ, εύκολο φαγητό - όλα να γίνονται εύκολα, η υπόσταση μας και η υγεία μας όμως δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται σαν ένα από αυτά. 

Κάπου θα πρέπει να κοπιάσουμε για να γίνουμε κάποια στιγμή ολοκληρωμένοι άνθρωποι.